Δεν είναι λίγοι (είμαι ένας από αυτούς) αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι Παγκόσμιες ημέρες επινοήθηκαν από τους πολιτικούς ιθύνοντες για να λειτουργήσουν ως άλλοθι απενοχοποίησής τους για όσα δεν κάνουν τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου.
Ειδικά για τα άτομα με αναπηρία, που βιώνουν τη διάκριση και τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και της φτώχειας, τα παχιά λόγια περισσεύουν.
Το σύστημα υγείας, ψυχικής υγείας, κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης είναι υπό κατάρρευση, με συνεχή υποβάθμιση του δημόσιου ειδικού σχολείου και της ειδικής εκπαίδευσης.
Η ημέρα των ατόμων με αναπηρία έχει νόημα;
Για πολλούς, η αναπηρία είναι συνδεδεμένη, μόνο, με την «προσβασιμότητα», να υπάρχουν ράμπες σε κτήρια και πεζοδρόμια.
Και αυτό είναι βολικό για όσους θεωρούν τα άτομα με αναπηρία πολίτες δεύτερης, επιεικώς, κατηγορίας.
Όμως, η «προσβασιμότητα» δεν περιορίζεται σε κάποιες ράμπες σε δημόσιους χώρους.
Αφορά και
- στην εκπαίδευση,
- στην πληροφόρηση,
- στον πολιτισμό,
- στον αθλητισμό,
- στην απασχόληση,
- στο "κοινωνικό γίγνεσθαι",
- στη ζωή....
Γι αυτού του είδους την Προσβασιμότητα οι «ράμπες» είναι, σχεδόν, ανύπαρκτες και πρέπει να τις δημιουργήσουμε.
Η 3η Δεκέμβρη θα έχει νόημα μόνο αν γίνει αφετηρία για μια συστηματική, συντονισμένη καθημερινή διαδικασία για την επικράτηση του αυτονόητου και την ανατροπή της λογικής «βελτιώνουμε τους αριθμούς, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους».
Πρέπει να αποκαταστήσουμε το νόημα και τη χαμένη τιμή της "Παγκόσμιας ημέρας" για τα ΑμεΑ , δίνοντάς της ουσιαστικό περιεχόμενο.
Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, το χρωστάμε στα ίδια τα ΑμεΑ και σε όσους αγωνιούν και αγωνίζονται για ίσα δικαιώματα.
Πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να "πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση".
Χρήστος Τζαμούσης
Διευθυντής Κέντρου Ειδικών Παιδιών «ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ»
