Ο λιμός τον Χειμώνα του 1941-1942 στην κατεχόμενη Ελλάδα ήταν ο φονικότερος στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας μας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μόνο στην Αθήνα, 400 και πλέον άνθρωποι πέθαιναν κάθε μέρα, ενώ συνολικά περισσότεροι από 250.000 πέθαναν σε όλη τη χώρα εκείνη τη χρονιά, σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις.
«Τα χελιδόνια του θανάτου Σου μηνάν μιαν άνοιξη/
καινούρια, Ελλάδα, κι από τον τάφο Σου γιγάντια γέννα./
Μάταια βιγλίζει των Ρωμαίων η κουστωδία τριγύρα Σου./
Ακόμα λίγο, κι ανασταίνεσαι σε νέο Εικοσιένα!».
(Άγγελος Σικελιανός, «25 Μαρτίου 1942»).
Αιτία για την τραγωδία του λαού μας, που έλαβε τα όρια γενοκτονίας, ήταν η πολιτική του Άξονα, και ιδίως της Γερμανίας, που σαν ακρίδα είχε πέσει πάνω στα τρόφιμα, τα αγαθά και όλους τους πόρους της χώρας μας, ρουφώντας την ως το μεδούλι. Ο Μουσολίνι «αγανακτώντας» που οι Γερμανοί τον είχαν ρίξει στη μοιρασιά έλεγε χαρακτηριστικά: «ο Χίτλερ πήρε από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους»!
Την περίοδο της κορύφωσης του λιμού διάλεξαν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί για να μας αρπάξουν τα κατοχικά δάνεια. Στις 14.3.1942, στη Διάσκεψη της Ρώμης, Γερμανία και Ιταλία αποφάσισαν μονομερώς να λάβουν ένα μεγάλο ποσό, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων. Έτσι ο ελληνικός λαός για πρώτη φορά στην ιστορία του έγινε δανειστής (!) και υποχρεώθηκε να πληρώσει με το αίμα του την παρανοϊκή φαντασίωση του Χίτλερ για πλανητική κυριαρχία.
Ποιος όμως θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο βαρύτατα χειμαζόμενος λαός θα βρει το σθένος να αγνοήσει τις υλικές του ανάγκες, να αντισταθεί και να εξεγερθεί απέναντι στους βάναυσους κατακτητές; «Οι κάτοικοι των κατεχόμενων περιοχών είναι βουτηγμένοι στις υλικές έγνοιες. Η πείνα και το κρύο είναι στην ημερήσια διάταξη. Άνθρωποι που η μοίρα τους έχει χτυπήσει τόσο σκληρά, σε γενικές γραμμές δεν κάνουν επαναστάσεις», έγραφε ο διαβόητος Γιόζεφ Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του, τον Φεβρουάριο του 1942.
Κι όμως, λίγες μέρες μετά, την 25η Μαρτίου 1942, η Αθήνα πλημμύρισε από τον περήφανο ελληνικό λαό με πρωταγωνιστή τη νεολαία, που αψήφησε με απαράμιλλη γενναιότητα τα ξίφη και τις σφαίρες των κατακτητών! Λίγους μήνες αργότερα, στις 20.9.1942, η ανατίναξη από την ΠΕΑΝ των γραφείων της δωσιλογικής οργάνωσης ΕΣΠΟ, έθεσε τέλος στην προσπάθεια ενίσχυσης με Έλληνες εθελοντές των χιτλερικών δυνάμεων στο ανατολικό μέτωπο.
Ακολούθησαν ο Γοργοπόταμος, θαυμαστό επίτευγμα της ενωμένης Εθνικής μας Αντίστασης, η γενική απεργία και η τεράστια διαδήλωση της 5ης Μαρτίου 1943 στην Αθήνα, που απέτρεψε την πολιτική επιστράτευση και η συγκλονιστική διαδήλωση του λαού της Αθήνας, με οργανωτή το ΕΑΜ, στις 22.7.1943, που πνίγηκε στο αίμα αλλά ματαίωσε τα σχέδια του Άξονα για επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία.
Ας τα έχει αυτά υπόψη της η Καγκελάριος της Γερμανίας, που πιέζει αφόρητα για να ξανασταυρωθεί η Ελλάδα με τα καρφιά ενός νέου μνημονίου και να παραμείνει ισοβίως στα δεσμά της λιτότητας: ο ελληνικός λαός δεν υποτάσσεται, αλλά εξεγείρεται ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της Ιστορίας του.
Επί 70, σχεδόν, χρόνια η δημοκρατική Γερμανία δείχνει να λησμονεί ότι η Θυσία της Ελλάδας συντέλεσε τα μέγιστα στην απελευθέρωση και της ίδιας της Γερμανίας από το ναζιστικό ζυγό και αρνείται προκλητικά την απόδοση δικαιοσύνης. Αντιθέτως, εμφανίζεται σήμερα ως οικονομικός κατακτητής, που κερδοσκοπεί από το δράμα του ελληνικού λαού.
Όμως η ευθύνη γι’ αυτή τη συμπεριφορά βαραίνει πρωτίστως τις ελληνικές κυβερνήσεις, που, πλην αξιοσημείωτων εξαιρέσεων, δεν διεκδίκησαν με σθεναρό, επίμονο και συστηματικό τρόπο τις γερμανικές οφειλές. Πάντως, όπως έχει παραδεχθεί και η ίδια η Γερμανία, ουδέποτε η Ελλάδα έχει παραιτηθεί των νόμιμων αξιώσεών της.
Η πρόσφατη επίσκεψη του Γερμανού Προέδρου κ. Γ. Γκάουκ έδωσε ώθηση στον αγώνα διεκδίκησης. Η καθαρή συγγνώμη, που ζήτησε για πρώτη φορά στην Ιστορία ο Γερμανός Πρόεδρος για τις «τις ληστείες, τις τρομοκρατικές πράξεις και τις δολοφονίες» των γερμανικών στρατευμάτων εις βάρος του ελληνικού λαού, αποτελεί σημαντικό βήμα, που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, έστω κι αν εντάσσεται στην «διπλωματία του πένθους και της συγγνώμης» της Γερμανίας.
Ας γίνει σαφές: τέτοιου περιεχομένου δήλωση από τον ανώτατο εκπρόσωπο της χώρας, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, δεσμεύει τη Γερμανία κι έχει συνέπειες: ενισχύει τη θέση της χώρας μας, καθιστά έωλη κάθε νέα προσπάθεια αδιαλλαξίας και προμηνύει, ελπίζουμε, πράξεις επανόρθωσης. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, να αξιοποιήσει αυτή την εξέλιξη, πιέζοντας τη Γερμανία να προσέλθει σε διμερή διαπραγμάτευση για την επίλυση του ζητήματος.
Ο αγώνας της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων δεν σταματά στην προεκλογική περίοδο, αντίθετα κλιμακώνεται! Μετά τον Γολγοθά, που ανέβηκαν επί δεκαετίες οι οικογένειες των θυμάτων και οι αγωνιστές της διεκδίκησης, με μπροστάρηδες τον Μανώλη Γλέζο και τον Γιάννη Σταμούλη και με την πολύτιμη υποστήριξη των Γερμανών δημοκρατών, πλησιάζει η ώρα της δικαίωσης, η ώρα της Ανάστασης του ελληνικού λαού! Παλλαϊκός, ενωτικός, ανυποχώρητος αγώνας μέχρι τη νίκη!
του Αριστομένη Συγγελάκη
