Όλη νύχτα έβρεχε απόψε …Όπως τότε το φθινόπωρο του ΄43 … μόνο που τώρα ήταν άνοιξη, Μάρτης μήνας ,από εκείνες τις μέρες που δεν σταμάτα να «κλαίει» ούτε για μια στιγμή γιατί θυμάται… θυμάται τι είχε και το έχασε από την απερισκεψία του …
Όλη νύχτα… Μια νύχτα γεμάτη θυμό, οργή, πόνο, πίκρα ,αγανάκτηση και θλίψη. Θυμήθηκα κείνη την ιστορία που ΄μου λεγε κάθε χρόνο στις 27 του Οκτώβρη ο πατέρας μου, για να μην την ξεχάσω ποτέ και να τη λέω στα παιδιά μου… Ξέρω γίνομαι γραφική και μελοδραματική …Ποιος νοιάζεται …αλλά δεν μπορώ να μην πω, να μην γράψω έστω κάτι…
Από χθες βράδυ οι εικόνες είναι συνέχεια μπροστά μου κι εκείνο το βίντεο των 41 δευτερολέπτων... Η είδηση είχε κάνει το γύρο του διαδικτύου κι ήταν το πρώτο πράγμα που είδα σαν άνοιξα τον Υπολογιστή μου: « Εικόνες ντροπής για τα θύματα των ναζί !» Αυτή η είδηση αφορά το μνημείο των πεσόντων, εκτελεσθέντων ηρώων τούτης της χώρας που μας έλαχε να ζούμε, που την αγαπάμε πολύ και ας μας πληγώνει συχνά… Είναι το μνημείο που στήθηκε στην Αγυιά Χανίων για να μας κάνει να μην ξεχνάμε την ιστορία μας. Ήταν ο χώρος που φυλάσσονταν τα οστά εκείνων που κάποτε τόσο βάναυσα τους εκτέλεσαν οι Γερμανοί γιατί αγάπησαν πολύ τούτα τα χώματα και τούτη τη χώρα…
Εκεί, σ αυτό το μέρος , στην μαρμάρινη πλάκα που δεν υπάρχει πια ήταν … κι ο παππούς μου. Χμ… τι λέω τώρα… ποιός νοιάζεται…
Όλη νύχτα σκεφτόμουνα μια και μόνο εικόνα… Εκείνη των σκυλιών που πιθανόν να γευτήκαν και πιθανόν να χόρτασαν την πείνα τους με ένα από εκείνα τα ανθρώπινα κόκκαλα… Όλη νύχτα σκεφτόμουν σε τι θα μπορούσε να χρησιμέψει μια μαρμάρινη πλάκα με εκατοντάδες μαύρα γράμματα πάνω της που κάποιοι ή κάποιος ξεκόλλησε από το μνημείο και την έκανε τι;
Όλη νύχτα θυμόμουνα τους ανθρώπους εκείνους που κάποτε πλήρωσαν με το αίμα τους, με τη ζωή τους την δική μας σημερινή καλοπέραση …
Όλη νύχτα σκεφτόμουνα τη ζωή σου παππού …Τις μάχες που έδωσες για μένα κι ας μην με γνώρισες ποτέ… Την δική σου οικογένεια που δεν την χάρηκες ποτέ σχεδόν γιατί η Πατρίδα σε ήθελε κοντά της… Την φυλακή που έζησες γιατί πίστευες στα ωραία και ιδανικά …Το τραύμα στο πόδι σου που ήταν απερίγραπτα βαθύ από ένα βόλι κάποτε που παραλίγο να σου στοιχίσει τη ζωή πάνω στα βουνά της Μακεδονίας, παλληκάρι μικρό ήσουν ακόμα …Τις κακουχίες και την απίστευτη ιστορία της επιστροφής σου στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας… Την αυταπάρνηση του επαγγέλματός σου, ήσουν δάσκαλος, για να προσφέρεις στην Πατρίδα σου, γιατί σε χρειαζότανε …Την λεβεντιά και τη δύναμη της ψυχής σου σαν πάτησες , πρώτος ελεύθερος Έλληνας, στο Μπιζάνι κάποτε… Την οργάνωση που εσύ και κάποιοι άλλοι « τρελοί» σαν εσένα δημιουργήσατε για την Αντίσταση… τη συμμετοχή σου στη Μάχη της Κρήτης… στη στρατιωτική διοίκηση της Ανατολικής Κρήτης… τα παιδιά σου όπως αποκαλούσες τους στρατιώτες σου και τελικά …την προδοσία…την σύλληψη σου …την φυλακή ….την εκτέλεσή σου που τόσο αγόγγυστα και υπερήφανα δέχτηκες …Και τώρα ….τώρα ένοιωσα πως σε εκτέλεσαν για δεύτερη φορά, στον ίδιο τόπο. Μόνο πως τούτη τη φορά το κανανε όλοι εκείνοι που σε τίμησαν κάποτε… Ανάμεσα τους κι εγώ που δεν φώναξα πριν από δύο χρόνια που είδα την εγκατάλειψη του μνημείου και δεν απευθύνθηκα πουθενά… Και τώρα δεν θέλω να σκεφτώ που βρίσκονται τα οστά σου …ποιος ….γιατί …νοιώθω πως εγώ φταίω για όλα , εγώ που τελικά δεν σε τίμησα όπως σου έπρεπε…
Γιατί δεν σου άξιζε παππού τούτο που αντίκρισαν τα μάτια μου μέσα σε ένα ψυχρό μηχάνημα… Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο τούτη η κατάληξη …
Αυτές τις μέρες παρακολουθώ τα όσα γράφονται για το μνημείο του φίλου σου και συναγωνιστή σου του Μιχάλη Τζουλάκη και χαμογελώ …Ξέρεις προσπάθησα να σκεφτώ τη δική σου αντίδραση και ξέρεις, από όσο σε γνωρίζω μέσα απ΄ όλα αυτά που μας άφησες νομίζω πως μια καινούργια εικόνα έρχεται μπροστά μου… Κάθεστε, λέει, μαζί εκεί ψηλά και κουβεντιάζετε και συ τον καθησυχάζεις και του λες πως τουλάχιστον στο δικό του μνημείο ,εκεί στο μέρος που σκοτώθηκε, οι άνθρωποι το καθαρίζουν, πίνουν καφέ , μιλούν, ΥΠΑΡΧΕΙΣ, του λες , σε τιμούν που σε αντικρίζουν τόσοι και τόσοι κάθε μέρα και πολλοί απ αυτούς επιτέλους έμαθαν για σένα …Ενώ εσένα παππού …σε πέταξαν τροφή για τα σκυλιά και το μνημείο σου είναι πια στα σκουπίδια…
Αυτή είναι μια άλλη πλευρά της ιστορίας μας …μια άλλη άποψη… Κρίμα μεγάλο κρίμα…
Το μόνο που με καθησυχάζει λίγο είναι πως ο πατέρας μου, ευτυχώς δεν θα δει τούτες τις εικόνες ποτέ .Η ζωή του στέρησε πριν κάμποσο καιρό το φως του κι έτσι θα θυμάται τον τάφο του δικού του πατέρα όπως ακριβώς τον είχε δει κάποτε …μακάρι να μην του το πει κανείς …ποτέ !
Όλη νύχτα παππού …!
Συγγνώμη αλλά δεν άξιζες ούτε την πρώτη αλλά ούτε και τη δεύτερη εκτέλεση που σου κάνανε …και ξέρω τι θα μου ΄λεγες, θα χαμογελούσες και θα μου έδειχνες εκείνη την τελευταία σου φράση που βρέθηκε γραμμένη στο κελί σου στις φυλακές στην Αγυιά Χανίων : « Προσφέρω τη ζωή μου με ευχαρίστηση για την Πατρίδα, εάν οι εχθροί μας μου την αφαιρέσουν. Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή γιατί πεθαίνω για να μην την βλέπω σκλάβα και τυρανούμενη ».
Συγγνώμη παππού αλλά υπάρχουν ακόμα εχθροί τελικά για τούτη την Πατρίδα και τα παιδιά της και όσο για εκείνο το παραμύθι που μου λεγε κάποτε ο πατέρας μου, πρέπει να του προσθέσω άλλο ένα τέλος, αυτό της αχαριστίας και της εγκατάλειψης από κάθε αρμόδιο που εμπλέκεται σ ΄αυτήν την ιστορία !
Συγγνώμη…!
ΥΓ : Ο συνταγματάρχης Αντώνιος Γ. Μπετεινάκης Καταδικάστηκε σε θάνατο από το Γερμανικό Στρατοδικείο Χανίων και εκτελέστηκε στην Αγυιά Κυδωνίας
Ελένη Μπετεινάκη
