Στις 27 Ιανουαρίου 2008, η δωδεκάχρονη κόρη της Πένυ Μπορντώ, η Καρισα, εξαφανίστηκε από την πόλη της, το Bridgewater του Καναδά. Εκείνο το απόγευμα, η μητέρα και η κόρη, είχαν μια διαμάχη στο παρκινγκ ενός παντοπωλείου. Η μητέρα δήλωσε ότι μάλωναν μεταξύ τους, για τα κλασσικά θέματα που μαλώνει μια μητέρα με την έφηβη κόρη της. Το απόγευμα, η Καρισα, δεν είχε επιστρέψει στο σπίτι, κι έτσι η μητέρα ανήσυχη, τηλεφώνησε σε μερικούς φίλους, συγγενείς και καθηγητές, μήπως την είχαν δει κάπου. Κανένα ίχνος της, πουθενά. Έτσι η μητέρα ενημέρωσε την αστυνομία.
Στις 29 Ιανουαρίου, στο αστυνομικό τμήμα πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου, με πρωταγωνίστρια την μητέρα να παρακαλάει την κόρη της να επιστρέψει στο σπίτι. Δύο εβδομάδες μετά την εξαφάνισή της, στις 9 Φεβρουαρίου, η Καρισα βρέθηκε. Μια γυναίκα τράβηξε το πτώμα της από το ποτάμι, και επίσημη έρευνα της αστυνομίας μιλούσε για ανθρωποκτονία.
…
Οι άνθρωποι λένε ψέματα όλη την ώρα. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Robert Feldman, ο οποίος έχει περάσει περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες μελετώντας γι’ αυτό το φαινόμενο, αναφέρει πως σχεδόν τρεις φορές σε μια δεκάλεπτη συνομιλία με κάποιον γνωστό, κατά μέσο όρο μπορούμε να πούμε ψέματα. Σχεδόν κανείς δεν αποφεύγει εντελώς τα ψέματα. Και πραγματικά λέμε ψέματα χωρίς να το σκεφτούμε δεύτερη φορά.
Μερικά ψέματα είναι μικρά «είμαι καλά», και άλλα είναι πιο μεγάλα, «Δεν είχα σεξουαλικές σχέσεις με αυτήν την γυναίκα (βλέπε Clinton)». Μερικές φορές είναι ακίνδυνα, άλλες πάλι, όχι.
Πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε όταν κάποιος λέει ψέματα, και πολλοί υποστηρίζουν και το γιατί μπορούν να το καταλάβουν. Για παράδειγμα, οι ψεύτες δεν σε κοιτάζουν στα μάτια. Κοιτάζουν γύρω, σαν να ψάχνουν κάτι, ίσως είναι και κάπως νευρικοί και συνήθως διστάζουν, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν ισχύει καθόλου.
…
Το 2008, η ψυχολόγος Leanne ten Brinke που εργαζόταν σε ένα πανεπιστήμιο μια ώρα μακριά από το Bridgewater. H έρευνά της, ήταν πάνω στα σημάδια εξαπάτησης, που μπορούν να φανούν σε άτομα που βρίσκουν ξανά τους αγαπημένους τους, στην τηλεόραση. Με την πάροδο του χρόνου, είχε καταφέρει να αναπτύξει μια λίστα με τα βασικά σημάδια.
Το απόγευμα της 29 Ιανουαρίου 2008, η ten Brinke, ήταν μόνη της, στο γραφείο της, σε ένα μικρό δωμάτιο έβλεπε τηλεόραση, και τυχαία έβαλε ένα τοπικό κανάλι, όπου εκείνη την στιγμή, έδειχνε την Πένυ Μπορντώ, να δακρύζει παρακαλώντας για την επιστροφή της κόρης της. Η ten Brinke κατάλαβε τότε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Την παρατήρησε κάπως καλύτερα, σύλλεξε στοιχεία, τα οποία όμως ήταν ακόμα ελλιπής και σε μεγάλο βαθμό αναπόδεικτα. Έτσι απλά περίμενε να δει, πως αυτή η κατάσταση θα προχωρήσει.
Στις 14 Ιουνίου πια, μετά από τέσσερις μήνες εντατικής έρευνας, η αστυνομία του Bridgewater, ανακοίνωσε ότι, η μητέρα Πένυ Μπορντώ είχε συλληφθεί και κατηγορείται για φόνο πρώτου βαθμού. Σήμερα εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Ομολόγησε την δολοφονία της κόρης της, και ο λόγος ήταν η σχέση που είχε με τον φίλο της, υποστηρίζοντας ότι η κόρη της έμπαινε στην μέση. Η τελευταίες λέξεις του κοριτσιού ήταν “Μαμά, μη…” και τότε ήταν που η μητέρα της την στραγγάλισε με έναν σπάγκο.
Της Ηλιάννας Μαθιουδάκη
