«Και μία στιγμή χωρίς τις αρχές μου, για μένα είναι αιώνας…»
Αγαπητοί συμπατριώτες, προοδευτικοί Κρητικοί και αγαπητοί μαθητές.
Με το υπαριθμόν 7928/30-4-2014 έγγραφο, κλήθηκα να αναλάβω καθήκοντα διευθυντή σχολικής μονάδας στο 50ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου, στη θέση του παραιτηθέντα συναδέλφου και φίλου Δημήτρη Αποστολάκη. Σημειωτέον ότι μάλλον είμαι ο μοναδικός που του απευθύνθηκε γραπτή πρόσκληση, μετά την απαίτησή μου για το αυτονόητο. Όλοι οι προηγούμενοι κλήθηκαν προφορικά, πιεστικά, πρόχειρα και παράτυπα, ενδεικτικά στοιχεία της νέας εποχής που ξημερώνει για την εκπαίδευση, πριν ακόμα εφαρμοστούν οι αξιολογικές «καινοτομίες».
Ό,τι καλύτερο διαθέτει η τοπική εκπαίδευση σε έμψυχο στελεχικό δυναμικό, έχει παραιτηθεί ή αρνήθηκε να συμπράξει σε αυτό το θέατρο της αρνητικής ποσόστωσης, της αντιδημοκρατικότητας, της αντισυναδελφικότητας και της αντιεπιστημονικότητας.
Για να τεκμηριώσω την έννοια «ό,τι καλύτερο…» που χρησιμοποίησα παραπάνω, οφείλω δεοντολογικά, να ορίσω και το μέτρο που χρησιμοποιώ. Το μέτρο αυτό είναι η συνισταμένη της ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ, της ΗΘΙΚΗΣ, της ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ και της ΜΟΡΦΩΣΗΣ.
Νομίζω πως αυτό είναι και το απόλυτο μέτρο της εκπαιδευτικής πράξης, όπως και της κοινωνικής πρακτικής, οποιουδήποτε θέλει να φέρει τον ιστορικό και επαγγελματικό «διακριτικό τίτλο» ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Οι ενέργειές του δηλαδή οφείλουν να έχουν ένα ιδεολογικό «γιατί», ένα ηθικό «αξίζει» κι ένα αισθητικό (τροπικό) «πώς» ) και να εμπεριέχουν μια προοπτική καλύτερης μόρφωσης για τους μαθητές.( Αλλά για κάποιους το μόνο σκονάκι που έχουν μαζί τους, αναφέρει πως ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό).
Αυτό το μέτρο καταξιώνει και δίνει αντίκρισμα στην έννοια του δασκάλου, κι όχι ένα πτυχίο μιας Παιδαγωγικής Ακαδημίας ή ενός Παιδαγωγικού Τμήματος με το οποίο κάποιος, κάποτε διορίστηκε. Με αυτό θέλω να πω ότι «οι έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη» και θητεία στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, πωλητές αέρα κι εξυπηρετήσεων, μέσω της κατά καιρούς ανάδειξής τους στους τοπικούς συλλόγους ή στη Δ.Ο.Ε. -αυτοχαρακτηριζόμενοι πάντα ως δάσκαλοι- παίρνουν την εκδίκησή τους για τη μετριότητα την οποία προσωποποιούσαν από τα χρόνια των σπουδών τους μέχρι και σήμερα.
Στη θέση της όποιας ουσιαστικής μόρφωσης, αυτοί καλλιεργούσαν γνωριμίες.
Όποιος έχει τη μύγα, ας μυγιαστεί. Εγώ δεν έχω να χάσω τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες της αντιδημοκρατικότητας που έχουν περιδέσει το εκπαιδευτικό παρόν, για να τις σφίγγουν όλο και περισσότερο στο μέλλον. Η μεγαλύτερη ζημιά στην εκπαίδευση έχει γίνει «από μέσα». Ο Δούρειος Ίπππος φτιαχνόταν , χρόνια τώρα στα γραφεία της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών- κεντρικών και τοπικών- με κορυφαία συνδικαλιστικά τους στελέχη, να είναι αυτοί που αποφασίζουν και διατάσσουν τις –προς όφελός τους και σε βάρος του Κλάδου- ανατροπές.
Όμως το ότι φτιάχτηκε ο Δούρειος Ίππος δε σημαίνει υποχρεωτικά πως η Τροία θα πέσει. Η Τροία θα έχει πέσει όταν θα έχει εκλείψει ολότελα η συνείδηση κι από τον τελευταίο δάσκαλο.
Κι ούτε η Ιστορία θα τους κάνει το χατίρι να γραφτεί από αυτούς.
Η ιστορία της εκπαίδευσης γράφεται διαχρονικά με αγώνα και αλληλεγγύη –ακόμα και με διώξεις- μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες στα σχολεία και με αναφορά μια γενιά σχεδόν καταδικασμένη. Καταδικασμένη από τους ίδιους που καταδίκασαν οικονομικά και κοινωνικά τους δασκάλους της, από τους ίδιους που καταδίκασαν τους γιατρούς της, από τους ίδιους που καταδίκασαν τους ειδικούς παιδαγωγούς της.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε για τους ανθρώπους της κεντρικής και της τοπικής εξουσίας. Καθόλου ψιλά, όμως για τον σκεπτόμενο πολίτη αυτής της χώρας, καθόλου ψιλά και για το δάσκαλο της καθημερινότητας, για το δάσκαλο που έχει συνείδηση του ρόλου του, ενός ρόλου η αξία του οποίου δε συσχετίζεται με τη θέση στην υπηρεσιακή ιεραρχία, ούτε τελειώνει με τη συνταξιοδότηση.
Σε συνέχεια των ανάλογων επιστολών -των πραγματικών συναδέλφων μου- που προηγήθηκαν (Δημήτρη Αποστολάκη, Νίκου Αμανάκη, Γιάννη Σαΐτάκη, Μανόλη Μελισσουργάκη, Γιώργου Τερζάκη, Ζαχαρία Καψαλάκη, Γεωργίας Χαλκιαδάκη και Γιάννη Κριθινάκη), κλείνω τούτη την πρωτομαγιάτικη εξωστρέφεια, θυμίζοντας πως αυτή η ημερομηνία έχει σημαδευτεί από το αίμα που χύθηκε για τα εργατικά – κοινωνικά δικαιώματα και πως εμείς, σήμερα, απαξιούμε να χύσουμε έστω και λίγο μελάνι από το στυλό για να εξωτερικεύσουμε ακόμα και την πιο απλή αλήθεια…
Ή μήπως φοβόμαστε?
«…κι έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα, πίνουμε πάντοτε σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια που όποια φτέρνα, όπου μας έβρει μας πατεί,
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ί σ ω ς κάποιο θάμα…».
Ηράκλειο Πρωτομαγιά 2014
Γιώργος Δασκαλάκης Δάσκαλος Ειδικής Αγωγής -Εκπαιδευτής Θεατρικού Παιχνιδιού στο πάλαι ποτέ- πρόγραμμα «ΜΕΛΙΝΑ – Παιδεία και Πολιτισμός»
(Εργαζόμενος στο Δημόσιο μα όχι δημόσιος υπάλληλος!)
Υ.Γ. Η επιστολή τούτη αφιερώνεται στη μνήμη του αδερφού μου Λευτέρη, που αν ζούσε θα τη γράφαμε μαζί σήμερα , στη μνήμη του σπουδαίου δασκάλου Βασίλη Αδάμου που μαζί πρωτοανεβάσαμε το «Μικρό Πριγκιπα» στο Νιο Χωριό Αποκορώνου και σε όλα τα παιδιά που περιμένουν από μας την έκπληξη και μια πινελιά χρώμα στην άχρωμη προοπτική τους… Α, ναι και στο φίλο Γιώργο Μυλωνάκη, για τη μοναδική χρονιά στο 14ο Δ. Σχ. Ηρακλείου όπου η αλληλογραφία αργούσε πάντα να αρχειοθετηθεί , αλλά η σχολική ζωή ήταν ένα καθημερινό πανηγύρι φαντασίας, δημοκρατίας και δημιουργικότητας.
