Η Όαση των παιδικών μας χρόνων, μεταφορικά και κυριολεκτικά (φωτορεπορτάζ)

Η Όαση των παιδικών μας χρόνων, το πάρκο που σαν παιδιά παίζαμε με ξεγνιασιά έχει κρατήσει μόνο το όνομα του. Την δεκαετία του 1980 υπήρξε ένας σπουδαίος χώρος αναψυχής και πρασίνου που αποτελούσε πόλο έλξης χιλιάδων Ηρακλειωτών .

Ακόμα θυμάμαι τα χρώματα και τους ήχους της Όασης των δικών μου παιδικών χρόνων.

Παιδικές χαρές και παιδότοποι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν, μπορεί να μας άφηναν να παίζουμε στις αλάνες και στις γειτονιές του κόσμου... αλλά οργανωμένα πάρκα με κούνιες, τραμπάλες, τσουλήθρες και το "γυριστήρι" -που έλεγα χαριτωμένα τότε- μόνο στην όαση και στο πάρκο Γεωργιάδη υπήρχε.

Η Όαση ήταν τότε ... όνομα και πράμα: ένας χώρος ασφαλής για τα παιδιά, που πρόσφερε παιχνίδι στους μικρούς και ξεκούραση στους μεγάλους. Και θέαμα, που δεν χόρταιναν τα παιδικά μας μάτια με τα δεκάδες ζώα που φιλοξενούσε στους χώρους της. 

Μπαίνοντας και κατεβαίνοντας τα σκαλάκια θυμάμαι την τετράγωνη στέρνα - που έμοιαζε με λίμνη γεμάτη με ψαράκια- και το συντριβάνι στην μέση. Αριστερά της υπήρχαν πάπιες κι απέναντι καμαρωτά ελάφια που στέκονταν κάτω από τον Προμαχώνα και πηγαίναμε να τα ταΐσουμε. Και δεν ήταν μόνο τα ζώα που φάνταζαν εντυπωσιακά στα παιδικά μου μάτια αλλά κι εκείνη η ευκαιρία για αναίτιες οικειότητες, καθώς μικροί και μεγάλοι -άγνωστοι μεταξύ τους- γινόμασταν μία παρέα γύρω από τη λίμνη ή τρέφοντας στο κατόπι των ελαφιών.

Στην μεγάλη ευθεία που  υπήρχε πάνω από το πάρκο θυμάμαι -κολλητά στα Ενετικά τείχη- τους χώρους, όπως ήταν διαμορφωμένοι τότε ( σαν κλουβιά ) με διάφορα ζωάκια.

Μαϊμουδάκια που έβγαζαν το χεράκι τους και τους δίναμε γαριδάκια, πάντα με τον φόβο από την επισήμανση της Μαμάς να προσέχουμε να μην μας πιάσουν το χέρι.

Ποιός δεν θυμάται τα περιστέρια, τις κότες , τα κουνελάκια και βέβαια τους γυπαετούς που υπήρχαν, δυστυχώς όχι στο φυσικό τους περιβάλλον.

Βράδιαζε και εμείς ακόμα στην Όαση είμασταν, με πολλές παρακινήσεις κάποια στιγμή φεύγαμε και γυρνούσαμε στο σπίτι για το καθιερωμένο βραδινό μπάνιο .

Γυρνούσαμε όμως χορτασμένοι με απλά πράγματα.

40 χρόνια μετά αναζητώ και προσπαθώ να φέρω στην μνήμη μου εκείνες τις εικόνες της ξεγνοιασιάς, της απλότητας της ανεμελιάς.

Επισκέφτηκα με την κόρη μου πλέον σαν πατέρας και εγώ την Όαση των παιδικών μου χρόνων και η στενοχώρια γέμισε την ψυχή μου, σκουριασμένα σίδερα, σκουπίδια, συνθήματα παντού, σπασμένα παγκάκια, με νέας γενιάς τσουλήθρες και κούνιες, αλλά άδειες ....

Προσπαθούσα να εξηγήσω στην 7,5 ετών κόρη μου την αίγλη εκείνης της εποχής που ήμουν και εγώ παιδί όταν με έφερνε η Γιαγιά στην Όαση και ξάφνου μετά από μια μικρή διήγηση - μεταφορά εικόνων προς τα 7,5 ετών ματάκια της, είδα την θλίψη να συνοδεύεται από την ερώτηση της,

- Γιατί Μπαμπά τα χάλασαν όλα αυτά;

- Γιατί Μπαμπά τα ζωάκια έφυγαν, δεν τα τάιζαν;

- Γιατί Μπαμπά δεν τα πρόλαβα εγώ όλα αυτά;

Kείμενο - Φωτογραφίες: Αντώνης Γενναράκης