Μια όμορφη αλκυονίδα ημέρα από το Ηράκλειο. Απολαύστε την

Η Αλκυόνη, το σημερινό κακάσχημο ψαροπούλι με τα παράξενα φτερά σύμφωνα με τον πανάρχαιο μύθο, ήταν κάποτε μια χαρούμενη και ευτυχισμένη γυναίκα, κόρη του Θεού των ανέμων, του Αιόλου -που ζούσε στ' ακρογιάλια με τον άντρα της, τον Κήυκα και αλληλοαποκαλούνταν Ζευς και Ήρα. Για την ασέβειά τους όμως αυτή προς τον Δία, οργίστηκε τόσο πολύ ο πρώτος των Θεών και μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο.
Μία δεύτερη εκδοχή θέλει την τιμωρία του αλλιώτικη. Ένα πρωινό που η Αλκυόνη είχε δει άσχημο όνειρο τον παρακαλούσε να μην βγει στα ανοιχτά του πελάγους. Αλλά ο Κήυκας γέλασε με τα καμώματα της γυναίκας του και παράκουσε. Και έτσι ο πανούργος Δίας τσάκισε ανενόχλητος το πλοίο του.

Απελπισμένη τότε η δύστυχη γυναίκα, έτρεχε από δω και από κει στις ερημιές, στις βαλτώδεις εκβολές των ποταμιών και μέσα στις πυκνές τους καλαμιές, για να βρει τον αγαπημένο της. Κάποτε, οι θεοί του Ολύμπου την λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε πουλί, τη γνωστή μας Αλκυόνη, για να μπορεί να ψάχνει και στις θάλασσες, μήπως εκεί βρει κάποια φορά το χαμένο της σύζυγο. ΄'Ομως σαν να μην ήταν ικανή τιμωρία και μόνο η απώλεια του Κύηκα, η Αλκυόνη είχε κι άλλες δυσκολίες: Ο Δίας την καταράστηκε να γεννάει τ' αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά.
Δύσκολη και περιπετειώδης η αναπαραγωγή της, καθώς τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας τέτοιον καιρό, της άρπαξαν αυγά και πουλιά, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά. Οι Θεοί που παρακολουθούσαν από τον Όλυμπο την ταλαιπωρία της, κάποτε την σπλαχνίστηκαν και τότε διέταξαν τη θάλασσα και τους ανέμους να ησυχάσουν και να γίνει καλοκαιρία για δύο εβδομάδες: για όσες ημέρες, δηλαδή, η Αλκυόνη κλωσσά τα αυγά της.

Μια τέτοια ωραία ερμηνεία δόθηκε από τον πανάρχαιο ελληνικό μύθο για την καλοκαιρινή παρεμβολή μέσα στην καρδιά του χειμώνα, που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τη σημερινή επιστημονική εξήγηση του φαινομένου αυτού. Ο μύθος μιλάει για την συζυγική αγάπη, ενώ η μετεωρολογική υπηρεσία μιλάει για ... εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της νοτίου και της βορείου Ευρώπης.
Το φαινόμενο της καλοκαιρίας μέσα στη βαρυχειμωνιά του Ιανουαρίου απασχόλησε πολύ τους αρχαίους, που έδιναν διάφορες μυθολογικές εξηγήσεις. Ο Αιλιανός λ.χ. έγραψε ότι "κυούσης δε Αλκυόνος, ίσταται τα πελάγη, ειρήνην δε και φιλίαν άγουσεν άνεμον". Ο δε Αριστοτέλης λέγει: "Η δε Αλκυών κύει επί τροπάς χειμερινάς, διό και καλούνται όταν ευδιειναί γένονται αι τροπαί, αλκυόνοιοι ημέραι". Ο Λουκιανός πάλι έγραφε πως: "Αίθρια μεν τα άνωθεν, ακύμαντος δε και γαλήνιον άπαν το πέλαγος, όμοιν, ως ειπείν κατόπτρω".

Ωστόσο, όμως οι Αλκυονίδες ημέρες δεν έρχονται πάντα. Υπάρχουν χρόνια, που το γλυκό αυτό καλοκαιρινό διάλειμμα στην καρδιά του χειμώνα, δεν παρατηρείται καθόλου. Η Αλκυόνη τότε γεννάει μέσα στη βαρυχειμωνιά και  τα κύματα αρπάζουν τα αυγά ή τα πουλιά της. Το ψαροπούλι θρηνεί πάλι, καθώς πετιέται μέσα από τα βράχια και περιμένει τον Μάρτη για να φύγει από τον τόπο μας. Κι όταν η Αλκυόνη θρηνεί τα παιδιά της ο μύθος θέλει τον Χειμώνα να συμπάσχει μαζί της και να "κλαίει" γοερά, παγώνοντας με τα λευκά του δάκρυα (τότε χιονίζει) τους τόπους μας.

Διαβάστε περισσότερα για τις αλκυωνίδες ημέρες στο αναλυτικό άρθρο του ekriti.gr