Θα σας πείραζε να μην καπνίσω;

31 Μαΐου ξημέρωσε. Παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος μου λένε. Δεν νομίζω κάτι τέτοιο να είναι τυχαίο. 31 Μαΐου παίρνεις την απόφαση, 1 Ιουνίου ξυπνάς νέος άνθρωπος. Γιατί όπως και να ναι, μια κακή συνήθεια, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.

-Πρέπει;
-Πρέπει, πρέπει!

 Και πώς να κάνεις αυτό το πρέπει μια πραγματικότητα ζώντας στην Ελλάδα, που κάθε δεύτερο τραγούδι μιλάει για τσιγάρα; Όπως και να ‘ναι, κρατάς το όλα σε θυμίζουνε, και μένεις να τραγουδάς «μα ποιος μου 'βαλε στο χέρι το τσιγάρο που κρατώ» στον ένα σου θεό, κάτι απογεύματα με καφέ και (τι άλλο) τσιγάρο, από εκείνο το ατέλειωτο και βαρύ. Και λες οκ, δεν θα ακούω τέτοια μουσική.

1 το κρατούμενο.  Είσαι έξω, με φίλους. Πίνεις το ποτάκι σου, ανάβει ο ένας τσιγάρο, του κάνει τράκα ο άλλος. Εσύ μυρίζεις τον καπνό, και ξεκινάς μονολόγους σαν τον Τσάντλερ από τα φιλαράκια, και σκέφτεσαι το τσιγάρο σαν το ένα και μοναδικό πράγμα που εκείνη την στιγμή λείπει από το χέρι σου, και που όταν το κρατάς νιώθεις ότι είσαι σωστός, ολοκληρωμένος. Όχι όμως, εσύ θα πεις όχι, και τα κρατούμενα 

2. Κάνεις ένα flashback. Σκέφτεσαι  τον καιρό που πήγαινες σχολείο. Σιγά μην σκέφτεσαι την ώρα του μαθήματος. Το διάλειμμα σκέφτεσαι. Το διάλειμμα και τα τσιγάρα που έκανες με τους συμμαθητές στα κρυφά, μην σε πιάσουν και οι καθηγητές και το πουν στους γονείς. Ντροπή. Εκείνα τα τσιγάρα που κάψανε την αθωότητα με τον χρόνο, όπως λέει και ένας φίλος. Και κάπου εκεί που αναπολείς τα μαθητικά σου χρόνια, σου έρχεται στο μυαλό ο τρόπος που μύριζαν τα τσιγάρα, που μόνο από αυτό τότε ζαλιζόσουν. Αλλά είπαμε, όχι! Και φτάνουμε στον μαγικό αριθμό 3.

Πίστεψε με, τα κρατούμενα δεν έχουν όρια, αλλά ο παρονομαστής είναι πάντοτε κοινός. Έχεις λοιπόν δύο επιλογές εσύ που καπνίζεις. Ή θα το κόψεις, για τους γνωστούς λόγους, για να έχεις μια καθαρή ζωή, μακριά από εξαρτήσεις, κίτρινα δόντια – νύχια, προβλήματα στον οργανισμό καρκίνους και τα συναφή, ή λες καπνίζω κι όπου με φτάσει. Τι διαλέγεις;

Της Ηλιάννας Μαθιουδάκη