"Είμαι .. δημότης Ηρακλείου και είμαι άστεγος"

Είναι αλήθεια. Χάνω φίλους καθημερινά έτσι κι ομολογώ πως αμύνομαι διαρκώς να επιβιώσω σε μία πόλη που δεν αγαπάει πια το .. συνάφι μου. Κι ελάτε τώρα στη θέση μου: Μας βάλατε στα ωραία σας σπίτια, μας καλομάθατε σε λουράκια, χάδια και πλούσια σε βιταμίνες γεύματα. Και μόλις άρχισε να πηγαινοέρχεται αυτή η .. Τρόικα, ανοίξατε τις πόρτες και μας πετάξατε στο δρόμο. Καλά, υπάρχουν και χειρότερα. Τις προάλλες έμαθα πως ένα φιλαράκο που δεν έβρισκε να φάει για μέρες, τον βάλατε ζωντανό στον κάδο των απορριμμάτων. Την τελευταία στιγμή γλίτωσε από τον μύλο που θα τον πολτοποιούσε. Μην θυμηθώ κάτι .. καλόπαιδα στον Άγιο Νικόλαο που πέταξαν 6 νεογέννητα της φάρας μου μέσα στον κάδο, δεμένα μάλιστα σε νάυλον σακούλα για να πεθάνουν από σίγουρη ασφυξία.  Ελάτε στη θέση μου λοιπόν. Κανονικά θα 'πρεπε να σας κηρύξω πόλεμο. Όμως εγώ έχω στο κύτταρό μου την αφοσίωση και την αγάπη για το .. αλλόκοτο είδος σας. Σας κοιτάζω διαρκώς θλιμμένος και σκέφτομαι πως όσους κι αν εξολοθρεύσετε από μας με τα καμώματά σας, το χειρότερο είναι πως χάσατε εσείς την ανθρωπιά και τη συμπόνια σας.

Κοιτάξτε την πόλη μας. Γέμισε άκαρδους ανθρώπους και λυπημένους σκύλους. Τα δικά μας ... συντρίμμια τα μαζεύουν τα απορριμματοφόρα σας. Τα δικά σας ποιός θα τα μαζέψει; 

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.