Μολυσμένοι «εμείς» από τα «μολυσμένα» τους μυαλά

Εδώ εμείς στην Κρήτη έχουμε μάθει πρώτα να περπατάμε και μετά αμέσως να κολυμπάμε. Γιατί; Γιατί έτσι είναι η Κρήτη… Μέσα στις όμορφες θάλασσες και ακρογιαλιές. Γιατί έχουμε ήλιο τις περισσότερες μέρες του χρόνου και είναι η μόνη μας σκέψη, με το που σκάσει ο τζίτζικας. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το παραμικρό λάθος πάνω σε αυτή τη διαδικασία θα μου στερήσει την θάλασσα. Ούτε σε εμένα, ούτε στα παιδιά μου , ούτε στα παιδιά των παιδιών μου. Θα μπορούσανε κάλλιστα να πάρουν τα χημικά τους και να τα πάνε, όπου στην ευχή θέλουν να τα καταστρέψουν. Αντί αυτού, προτίμησαν την διάλυση τους στη Μεσόγειο, μια θάλασσα κλειστή από παντού, για να γίνει το «νεκροταφείο» των χημικών τους και το δικό μας.

Μέσα στην νοοτροπία «κόβω τα πάντα και δεν με νοιάζει», καταλήξαμε να μας κόβουν και τα αυτονόητα. Λες και δεν μας έφτανε, η εκμετάλλευση που υπάρχει στις παραλίες με την φοβερή προσφορά «πληρώστε 2 ξαπλώστρες 8 ευρώ αλλά δώρο η ομπρέλα». Τώρα ακόμη και αν οργώσεις τις παραλίες και βρεις μια, στην οποία δεν θα πληρώσεις…χα, δεν θα μπορείς να κολυμπήσεις κιόλας. Μπράβο, ευφυέστατο!! Βέβαια, οι άνθρωποι μπορεί να σκέφτονται ότι κάθε πολίτης έχει και μια πισινούλα σπίτι του. Επομένως, την βουτίτσα του θα την κάνει εκεί. Λογικότατο το βρίσκω! Με τόσες ανέσεις που μας παραχωρούν, σου λένε: «έστω ας κόψουμε τα απλά»!

Αν, λοιπόν, τα απόβλητα χυθούν στην Μεσόγειό μας, πάνε οι θάλασσες, πάει η μεσογειακή διατροφή, πάει και το λατρεμένο τραγούδι «Για σένα τη Μεσόγειο θα κάψω». Πού να ακουμπήσεις Μεσόγειο μετά; Ως άλλα Γκρέμλινς , λοιπόν, θα βουτάμε στα νερά της Μεσογείου και θα «μεταμορφωνόμαστε». Αν είναι να «μεταμορφωθώ» σε κάτι, θα ήθελα να είμαι περιστέρι, παρακαλώ!! Έξω από την Βουλή και η κουτσουλιά να πηγαίνει σύννεφο! Και επανέρχομαι! Καλύτερα να κολυμπάς σε εκείνες τις μακρινές παραλίες, που έχουν τους καρχαρίες, παρά στα χημικά απόβλητα. Τον καρχαρία τον βλέπεις, έχει το πτερύγιο που σου λέει «έρχομαι». Παλεύεις να τον αποφύγεις και αν είσαι τυχερός, έζησες! Εδώ με τα χημικά, βάσανά μας… Μολυσμένα, ξε-μολυσμένα, ιδέα δεν θα έχουμε μάλλον! Βουτάς και ... βλέπεις πως θα εξελιχθεί η όλη κατάσταση μετά!!

Εύχομαι ,λοιπόν, να γίνει η διάλυση των χημικών με άκρα επιτυχία, για να μπορώ να κάνω αυτό, που έχω μάθει εδώ και πολλά χρόνια να κάνω…να βλέπω την θάλασσα και να μου δίνει ζωή και όχι να φοβάμαι πως θα είναι ένα «όπλο», το οποίο θα με σκοτώσει. Ας ευχηθούμε όλοι ,λοιπόν, πως τίποτα δεν θα αλλάξει, και θα μπορούμε για πολλά χρόνια ακόμη, να χτίζουμε τα καστράκια μας στην άμμο, έστω κι αν χαλάνε. Αλλά, αν δεν φτάνουν οι ευχές, ας μην αφήσουμε κανένα να χαλάσει τις ζωές μας!!

Ερ.Μαρ.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.