Πόσο αθώα είναι τελικά η "τάση" της μόδας;

Η τάση της μόδας από αρχαιοτάτων χρόνων ακολουθούνταν από τις γυναίκες με επιμέλεια και συνέπεια, αλλά ποτέ δεν είχε φτάσει να αποτελεί πρόβλημα, όπως στην εποχή μας. Πόσα και πόσα άγχη δε μας έχει φορτώσει στον ... καφά η ανίκητη ανάγκη να ακολουθούμε την τάση της μόδας! Βλέπουμε τα κοκαλιάρικα κορμιά των μοντέλων και θέλουμε να τους μοιάσουμε. Τελικά καταλήγουμε να βλέπουμε γύρω μας κρούσματα βουλιμίας και ανορεξίας, μερικά από τα οποία κατέληξαν σε θάνατο. Όταν η «τάση της μόδας» υπαγόρευε πιο δυναμικές και ανδροπρεπείς γραμμές στα ρούχα των γυναικών, όλες έτρεξαν να την ακολουθήσουν. Άραγε τις ακολουθήσαμε μόνο στα ρούχα ή και στην συμπεριφορά; Αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα αλλά, αναρωτιέμαι συχνά αν η μόδα ακολουθεί τις τάσεις της κοινωνίας ή η κοινωνία ακολουθεί τις τάσεις της μόδας. Και από πότε οι σχεδιαστές κατέληξαν να ορίζουν ή έστω να επηρεάζουν τις κοινωνικές αξίες;

Όλα αυτά δε θα βασάνιζαν το μυαλό μου δεδομένης της επικαιρότητας των ημερών, αν δεν σκόνταφτα μπροστά σε κάτι φωτογραφίες του περιοδικού Vogue που με τρόμαξαν. Απεικονίζουν κοριτσάκια από 6 έως και 10 ετών με έντονο μακιγιάζ, προκλητικά ρούχα (η τελευταία λέξη της μόδας), στιλιζαρισμένο μαλλί  και γόβες στιλέτο. Από την πρώτη στιγμή που τις αντίκρισα μέσα στον ωκεανό των πληροφοριών του διαδικτύου με ξένισαν. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Έμοιαζαν με κούκλες (σαν τις Barbie) αλλά ήταν μικρά αθώα κοριτσάκια που έμοιαζαν με femmes fatales γαλλιστί (μοιραίες γυναίκες). Άραγε που πήγε αυτή η αθωότητα;

Ξάφνου γυρνά ο νους στην εποχή που ήμουν κι εγώ δεκάχρονο κοριτσάκι όταν η χαρά μου ήταν να βάψω τα χείλη μου με το κραγιόν της μαμάς, να βάλω τις γόβες και τις πέρλες της και να παίζουμε τους "μεγάλους" με την αδερφή μου. (η οποία ενίοτε, μιμούνταν και το μπαμπά, μέχρι που έφτασε κάποτε επιχειρώντας να ξυριστεί, να αποκτήσει δυο ράμματα στο κάτω χείλος, οπότε και σταμάτησε!)  Πάντα όταν μας τσάκωνε η μαμά και μας μάλωνε λέγοντας πως αυτά δεν είναι για την ηλικία μας και πως όταν θα μεγαλώσουμε θα αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, εγώ το μόνο που ευχόμουν ήταν να περάσει γρήγορα ο καιρός για να έρθει η στιγμή που θα συγκαταλέγομαι κι εγώ στους «μεγάλους». Τώρα ενήλικας πια βλέπω πόσο δίκιο είχε η μητέρα μου! Τότε όμως είχαμε την πολυτέλεια να χαρούμε την παιδικότητα και την αθωότητα μας παρά το γεγονός ότι όλοι θέλαμε να μεγαλώσουμε, τι γίνεται όμως στο σήμερα;

Σήμερα τα παιδιά ξέρουν από τα γεννοφάσκια τους να χειρίζονται υπολογιστές, tablets, τόσο που ξεχνούν να παίξουν μεταξύ τους. Χάνονται μπροστά σε μια οθόνη και γεμίζουν τα κεφαλάκια τους με ένα σωρό εικόνες και πληροφορίες, πολλές φορές επικίνδυνες για την αθωότητα της παιδικής τους ψυχής. Πως θα τα προστατεύσουμε από την ανάγκη της μίμησης προτύπων όπως αυτών που απροκάλυπτα παρουσιάζει το περιοδικό Vogue; Μοιραία εγείρονται θέματα όπως αυτό της πρόωρης σεξουαλικοποίησης των μικρών κοριτσιών, του ελέγχου του νου, και της παιδικής πορνογραφίας. Αναρωτιέμαι πως μπορούμε να θωρακίσουμε αυτήν την αθωότητα πριν βρεθούμε μπροστά σε μικρομέγαλα παιδιά, πανέξυπνα για την ηλικία τους αλλά απροστάτευτα και συναισθηματικά ανώριμα;

Παραθέτω τις φωτογραφίες αυτούσιες όπως εμφανίζονται στο διαδίκτυο και τα συμπεράσματα δικά σας.

Χρυσούλα Τζωρτζάκη