Αυτοδυναμία ή όχι και η εμπειρία μου. Του Αντώνη Γρηγοράκη*

Σε λίγες μέρες ο ελληνικός λαός με τη ψήφο του θα αποφασίσει για την επόμενη κυβέρνηση. Πρόκειται για το ύψιστο δικαίωμα και χρέος κάθε Έλληνα πολίτη. Ήδη βρισκόμαστε στη τελευταία βδομάδα και ο αγώνας όλων των κομμάτων φτάνει προς το τέλος του. Όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία έχει το προβάδισμα με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα, τον Σύριζα. Το ερώτημα που απασχολεί αυτή τη στιγμή τη κοινή γνώμη είναι αν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή θα χρειαστεί σύμπραξη άλλων πολιτικών δυνάμεων για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες απλές σκέψεις που πηγάζουν από την εμπειρία μου και την ενασχόλησή μου με τα κοινά από το 1977 μέχρι και σήμερα, όπου βρέθηκα σε πολλές υπεύθυνες θέσεις άσκησης εκτελεστικής εξουσίας. Η εμπειρία μου προέρχεται τόσο από κυβερνήσεις συνεργασίας, όσο και από αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα, τη περίοδο 1989-1990, όταν στη  κυβέρνηση Τζανετάκη είχαν συμπράξει τότε η Νέα Δημοκρατία με τον Ενιαίο Συνασπισμό και στη συνέχεια στην οικουμενική κυβέρνηση από τον Νοέμβριο 1989 μέχρι τον Απρίλιο 1990, όπου είχαν συμπράξει η Νέα Δημοκρατία, ο Ενιαίος Συνασπισμός και το ΠΑΣΟΚ, με Πρωθυμουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Έπειτα, από τις 10 Απριλίου 1990 μέχρι τον Οκτώβριο 1993 όπου υπήρχε αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Τη περίοδο αυτή βρέθηκα Νομάρχης στο Ρέθυμνο και στα Χανιά (εποχή κατά την οποία στους νομάρχες άνηκε μεγάλο μέρος της εκτελεστικής εξουσίας) και είχα την ευκαιρία να κάνω τη σύγκριση μεταξύ συμμαχικών κυβερνήσεων και αυτοδύναμης κυβέρνησης από μία παράταξη. Σαφώς η αυτοδύναμη κυβέρνηση, παρά την ισχνή πλειοψηφία της, μπορούσε να λύσει γρηγορότερα τα προβλήματα, να τρέξει ευκολότερα τα θέματα που υπήρχαν στο προσκήνιο, τακτικά ή έκτακτα και ασφαλώς υπήρχε καλύτερη συνεννόηση μεταξύ των μελών της κυβέρνησης και των υπολοίπων μηχανισμών της κρατικής δομής. Αντίθετα, με τις συμμαχικές κυβερνήσεις διέγνωσα μία δυσκαμψία και δυσλειτουργία, καθώς και καθυστέρηση στην επίλυση προβλημάτων.

Τα έτη 2007 και 2008 στη μονοκομματική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με Πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή βρέθηκα στο τιμόνι του αρχαιότερου ελληνικού ταμείου που ιδρύθηκε το 1864, του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου (ΝΑΤ). Διέγνωσα και πάλι ότι η επίλυση προβλημάτων γινόταν πολύ γρήγορα και οι συντάξεις των ναυτικών δίνονταν σε συντομότερο χρόνο.

Τα έτη 2012 – 2015 βρέθηκα στο τιμόνι της Διοίκησης της 7ης Υγειονομικής Περιφέρειας Κρήτης, υπό την κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη αρχικά. Είναι γεγονός ότι υπήρξε μεγάλη ωριμότητα στη κυβέρνηση αυτή, δυστυχώς όμως μετά από λίγο καιρό αποχώρησε το κόμμα του κ. Κουβέλη, εξαιτίας του κλεισίματος της ΕΡΤ, με φυσικό επακόλουθο να προκύψουν κραδασμοί, παρά το θετικό έργο που παρήγαγε η κυβέρνηση αυτή μέχρι τη πτώση της,  τους οποίους εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Αλέξης Τσίπρας, με τη βιασύνη που διέκρινε τότε τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να ανέλθει στην εξουσία, γεγονός που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2015.

Εκείνος φυσικά δεν μπόρεσε ούτε κατά διάνοια να πραγματοποιήσει όσα είχε υποσχεθεί, με αποτέλεσμα να χαθεί το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του και να προχωρήσει στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου με τη κυβέρνηση συνεργασίας Σύριζα – ΑΝΕΛ, χρεώνοντας έτσι πολλά δισεκατομμύρια τον Έλληνα φορολογούμενο.

Τον Σεπτέμβριο 2015, παρά την εμφανή διαφοροποίηση ο λαός εμπιστεύτηκε ξανά τον Σύριζα και τους ΑΝΕΛ. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση όμως εφάρμοσε το δικό της μνημόνιο με τον ελληνικό λαό να πληρώνει το κόστος, ειδικά με την υπερφορολόγηση που του επέβαλαν. Αρκετούς μήνες όμως πριν από τις Ευρωεκλογές του 2019 τα προβλήματα της συγκυβέρνησης έγιναν αρχικά ορατά με τη ρήξη Κοτζιά – Καμμένου, και στη συνέχεια έγιναν ανεξέλεγκτα με τον Καμένο να βγαίνει «τραυματισμένος» και να μην συμμετέχει στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Οι απελπισμένες προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα με τη γνωστή κυβέρνηση που συνέχισε να κυβερνά μετά την αποχώρηση του Καμμένου δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα όπως απεδείχθη από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου 2019.

Στις 7 Ιουλίου, δηλαδή σε λίγες μέρες θα έχουμε μια νέα κυβέρνηση. Η εμπειρία μου από τα τόσα χρόνια της ενασχόλησης μου με τα κοινά, υπαγορεύει ότι για το καλό της χώρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να γίνει Πρωθυπουργός μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης με όσο δυνατόν μεγαλύτερη πλειοψηφία, ώστε να του δοθεί η δυναμική που αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με ένα πρόγραμμα που ήδη έχει εξαγγείλει και εγγυάται με σαφή προοπτική καλύτερες μέρες για τη πατρίδα μας.

Γρηγοράκης Αντώνιος
 Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω.