Εικοτολογίες. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η διατύπωση εικασιών ή αυθαίρετων συμπερασμάτων στην πολιτική με το «τι θα γινόταν αν», έχει μόνο νόημα ως μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας και προϋποθέτει ένα ασάλευτο παρόν. 

Ας κάνουμε μια περιήγηση σε μια θεματολογία που περιέχει τις εικοτολογίες «τι θα γινόταν αν». 
«Τι θα γινόταν αν» τα δημοσκοπικά ευρήματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μέσω των «εξαρτημένων» από κόμματα και μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες ΔΕΝ ήταν μακιγιαρισμένα και μαγαρισμένα. Ήρεμη πολιτική κατάσταση, ενότητα, ομόνοια, συμφιλίωση πολιτών και άλλα πολλά θετικά. Στην πραγματικότητα, φέρνουν διχασμό, πόλωση, αντεγκλήσεις, διαξιφισμούς, επικοινωνιακά τεχνάσματα και άλλα πολιτικά παιχνίδια.

«Τι θα γινόταν αν» επιτρεπόταν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι μόνο μετά από ψυχιατρικό έλεγχο των πολιτών και έγκριση από μια ανεξάρτητη αρχή. Καλύτερο πολιτικό προσωπικό και επιλογή με κριτήρια αξιοκρατικά από τους ψηφοφόρους. Στην πραγματικότητα έχουμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τη χειρότερη εκλογική συμμετοχή πολιτικών και εγκεφαλικά νεκρούς πολίτες με δικαίωμα ψήφου!

«Τι θα γινόταν αν» η ανακύκλωση ληγμένων πολιτικών τσιτάτων, υποσχέσεων, παροχολογιών απαγορευόταν δια νόμου και τιμωρείται με ποινή αποκλεισμού το «ψεύδεσθαι ειλικρινώς». Θα είχαμε τους καλύτερους να μας κυβερνούν. Στην πραγματικότητα έχουμε «πλαστικούς» πολιτικούς, ανατροφοδότες της οικονομικής κρίσης. 

Στην καθημερινή πολιτική ζωή ακούμε, διαβάζουμε, σκεφτόμαστε άπειρες εικοτολογίες και βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με «αν»!

Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος