Επιτακτική ανάγκη, η ίδρυση ισχυρού κεντρώου κόμματος.

Είναι γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια είναι εμφανής η απουσία ενός ισχυρού κεντρώου κόμματος, στην πολιτική σκηνή της χώρας. Αυτό είναι πασιφανές και επιβεβαιώθηκε περίτρανα στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, στις οποίες ένα σημαντικό ποσοστό δεν προήλθε να ψηφίσει ( μεγάλη η αποχή 36,13%  για τόσο κρίσιμες εκλογές), ή έριξε λευκό, ή ψήφισε μικρά κόμματα όπως του Λεβέντη και του Γλέτσου (και οι δύο μαζί συγκέντρωσαν 220.000 ψήφους και ποσοστό 3,56%!!!). 

Επίσης, το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων, που ψήφισαν Ποτάμι, τοποθετούνται στον μεσαίο χώρο. Τα παραπάνω είναι μερικά ενδεικτικά στοιχεία που φανερώνουν το μεγάλο κενό, που υπάρχει πολιτικά, στο μεσαίο χώρο. Ένα χώρο ιδιαίτερα σημαντικό, που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, επιδιώκουν όλα τα κόμματα να προσεταιρισθούν. Κι όμως, αυτός ο μεσαίος χώρος δεν έχει κόμμα που να τον εκφράζει ιδεολογικά.  

Κατά καιρούς και ευκαιριακά (κυρίως λίγο χρονικό διάστημα πριν από εκλογές), δημιουργήθηκαν διάφορα κόμματα που προσέβλεπαν στους κεντρώους ψηφοφόρους. Ιστορικά, μετά την Ένωση Κέντρου, που ίδρυσε το 1961 ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου  και κέρδισε το 1964 τις εκλογές με ποσοστό περίπου 53%!!! και της Ένωσης Κέντρου - Νέες Δυνάμεις που ίδρυσε το 1974 ο Γεώργιος Μαύρος και μετονομάσθηκε σε ΕΔΗΚ το 1977, κανένα άλλο κόμμα δεν ήταν και δεν είναι, γνήσιο κεντρώο. Το ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίστηκε από τον ιδρυτή του, Ανδρέα Παπανδρέου  το 1974 ως Σοσιαλιστικό  Κίνημα, ενώ από τότε δεν υπάρχει ουσιαστικά, κεντρώο κόμμα. Κατά καιρούς, έγιναν, ευκαιριακά, προσπάθειες για τη δημιουργία κεντρώου κόμματος αλλά απέτυχαν αφού οι εμπνευστές, παρασύρονταν από τις προσωπικές φιλοδοξίες τους. Χαρακτηριστικά ν' αναφέρουμε την Δημοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου το 1985,  την Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά το 1993, την Κίνηση Ελευθέρων Πολιτών του Δημήτρη Αβραμόπουλου το 2000 και την Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη το 2010. Κανένα από τα κόμματα αυτά δεν στέριωσε, ίσως γιατί λειτουργούσε ως...ιδιοκτησία των ιδρυτών. Γεγονός, που σε καμία περίπτωση, δεν συμβαδίζει με την δημοκρατική λειτουργία ενός κόμματος. 

Μετά την μεγάλη αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και την πτώση των εκλογικών ποσοστών της ΝΔ ( κάτω του 30% από τότε που έγινε πρόεδρος ο Σαμαράς), το κενό, στον χώρο του κέντρου, έγινε περισσότερο εμφανές. Με αποτέλεσμα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να εμφανίζονται νέοι «σωτήρες» με την ίδρυση κεντρώων κομμάτων. Όπως η Ελιά με τον εξουσιομανή Βενιζέλο και το Ποτάμι με τον καθοδηγούμενο(;) Θεοδωράκη. Φυσικά και τα κόμματα αυτά θα έχουν την τύχη των  
προηγούμενων, αφού δεν υπάρχει η ισχυρή ιδεολογία που θα προσελκύσει τους κεντρώους ψηφοφόρους. Ούτε επίσης έχουν πρόγραμμα για να διεκδικήσουν την εξουσία (ήδη η Ελιά εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη. Τώρα ο Βενιζέλος, αντί να παραιτηθεί που έριξε το ΠΑΣΟΚ στο 4,7% και ηττήθηκε στην Θεσσαλονίκη από τον Λεβέντη, θέλει να επανιδρύσει την Δημοκρατική Παράταξη!!...).

Όταν τα λεγόμενα σοβαρά κόμματα ξεπέφτουν σε τέτοιους ανίκανους αρχηγούς, τότε βρίσκουν ελεύθερο πεδίο και αναδεικνύονται νεόκοπα πολιτικά φιντάνια, τα οποία μάλιστα πρωταγωνιστούν όπως π.χ. η Χρυσή Αυγή (υπάρχει με διάφορες ονομασίες στην πολιτική σκηνή της χώρας από το 1974 αλλά μόλις τα τρία τελευταία χρόνια ξεπετάχτηκε με μεγάλα ποσοστά, λόγω της ανικανότητας των κυβερνώντων να κυβερνήσουν συνετά τη χώρα και έστρεψαν τους πολίτες στα άκρα). 

Η δημιουργία ενός νέου κόμματος που να αντιπροσωπεύει τον κεντρώο χώρο, το οποίο θα έχει σαφή ιδεολογία και πρόγραμμα να κυβερνήσει, θα αποτελέσει ένα ισχυρό τρίτο πόλο των ψηφοφόρων. Αξίζει ακόμη να επισημάνουμε ότι στην Ελλάδα  είναι υπερβολικά πολλά τα πολιτικά 
κόμματα. Είναι δυνατόν στις ευρωεκλογές του Μαΐου να κατέρχονται 45 κόμματα και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές 29; Η Αμερική αιώνες τώρα, έχει μόνο δύο κόμματα. Σε μας, τί χρησιμεύουν τόσα πολλά; Το ιδανικό θα ήταν να υπάρχουν τρία μεγάλα κόμματα: Ένα δεξιάς ιδεολογίας, ένα αριστεράς ιδεολογίας και ένα κεντρώας ιδεολογίας. Και μέσα στα τρία αυτά κόμματα να συνυπάρξουν όλες οι παραπλήσιες απόψεις. Αυτό είναι και το νόημα της Δημοκρατίας. Ένα κόμμα να συνθέτει πολλές 
απόψεις και να επικρατεί η πλειοψηφία. Θα μπορούσε επίσης να υπάρχει κι ένα κόμμα αντιευρωπαϊκό. Αλλά τόσα πολλά; Ίσως θα πρέπει να αλλάξει και ο εκλογικός νόμος και για να μπει ένα κόμμα στη βουλή, να χρειάζεται όχι 3% αλλά 10 %.

Ας ελπίσουμε , τώρα που «σφίγγουν τα λουριά» και η χώρα εισέρχεται σε δύσκολη περίοδο (το καλοκαίρι προβλέπεται ιδιαίτερα θερμό  σε πολιτικές εξελίξεις, κυρίως με τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση) , τα πολιτικά κόμματα αφού τελειώσουν με τις εσωτερικές τους εκκρεμότητες , να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και ν’ αναλάβουν τις ευθύνες που αναλογούν στο καθένα. Μόνο έτσι θα πάει η χώρα μπροστά. 

Βασίλης Σκουταράς