Η χρονική αταξία του δημοψηφίσματος και η μοίρα που καθόρισε! Της Μαρίας Ζαννιά

Δύο μοιραίοι πρωθυπουργοί, δύο ημερομηνίες και ένα δημοψήφισμα. Με διαφορετικά πρόσωπα στη θέση τους, πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η μοίρα της χώρας μας; Tα πολιτικά «εάν» είναι μάταια ή χρήσιμα; Έχουν τη δύναμη να μας ωριμάσουν πολιτικά;

Όπως και να 'χει, στην πολιτική όπως και τη ζωή, δεν πρέπει να στοχαζόμαστε μόνο το τί πρέπει να κάνουμε αλλά και ποιος είναι ο χρόνος για αυτό. Μια συγκεκριμένη δράση σήμερα μπορεί να είναι ο απόλυτος άσσος και αύριο η απόλυτη χρέωση.

31 Οκτώβρη 2011: Ο Γιώργος Παπανδρέου προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τα οδυνηρά οικονομικά μέτρα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. που έγινε στις 27 Οκτώβρη.
Κι όμως αυτός ήταν ο χρόνος για το δημοψήφισμα.
Τότε, ένας ηγέτης θα έπειθε τον λαό να σταθεί πίσω του, για να προχωρήσει  στον απόλυτα ηθικό εκβιασμό των Ευρωπαίων εταίρων και να κρατήσει τη χώρα του όρθια σε μια από τις πιο βλαπτικές στροφές της Ιστορίας της. Οι εταίροι δεν είχαν ακόμη οργανώσει την εκδοχή της ευρωζώνης δίχως την Ελλάδα και η πιθανότητα εξόδου ήταν μηδαμινή.  Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή το δημοψήφισμα είχε νόημα και τη δύναμη να κάνει το Καστελόριζο, που είχε προηγηθεί, μια σύντομη παρένθεση και όχι την επώδυνη αρχή μιας ακόμη οδυνηρότερης συνέχειας.

Το δημοψήφισμα τότε, όμως, δεν το ήθελε κανείς! Οι Ευρωπαίοι διότι αιφνιδιάστηκαν και δε διέθεταν Plan B, το εγχώριο πολιτικό προσωπικό είτε διότι δεν είχε αντιληφθεί τον Γύρο του Θανάτου στον οποίο είχε τροχοδρομηθεί η Ελλάδα είτε διότι είναι εκπαιδευμένο στη δουλικότητα απέναντι στους ισχυρούς, και ο λαός επειδή δεν κατάλαβε τί θα ακολουθούσε- ήταν πολύ νωρίς τότε.

Ο Γ. Παπανδρέου απέτυχε να το επικοινωνήσει ως σωτηρία στον κόσμο- γι αυτό και του χρεώθηκε ως άλλη μια ακατάληπτη κίνηση.
Ο ΓΑΠ υπήρξε μοιραίος για την Ελλάδα Πρωθυπουργός.

5 Ιουλίου 2015: Ο Αλέξης Τσίπρας διεξάγει δημοψήφισμα για να διαπραγματευτεί 17ωρες με τους Εταίρους καλύτερους όρους οικονομικής βοήθειας και πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Αυτός δεν ήταν χρόνος για δημοψήφισμα.

Εξακολουθούν να μην το θέλουν οι Ευρωπαίοι, αλλά δεν τους τρομοκρατεί διότι έχουν μέτρα για κάθε περίπτωση ενώ οι Έλληνες αρχηγοί, όπως και ο λαός, είναι διχασμένοι. Από τη μια στο ελληνικό δέρμα αρχίζουν να εκδηλώνονται τα συμπτώματα της εξαθλίωσης- από την άλλη μια άτακτη έξοδος από το ευρώ μόνο θα επιτάχυνε την ασθένεια.

Ο Α. Τσίπρας μεταστρέφει το αποτέλεσμα- ακόμη, όμως,  και έτσι δε γλιτώνει τη χώρα από το ποδοπάτημα των Ευρωπαίων στη Σύνοδο Κορυφής. Βγάζει έρπη με τις σκηνές Αποκάλυψης που θα ακολουθούσαν στη χώρα εάν δε συναινούσε.  Οι αντιδράσεις του σώματος δεν είναι ποτέ υποκριτικές. Όποιος και να ήταν τότε στη θέση του- στην οποία ωστόσο ο ίδιος τοποθέτησε τον εαυτό του και τη χώρα με τη μοιραία απόφαση να διεξάγει δημοψήφισμα- δε θα μπορούσε παρά να αποδεχθεί αυτά τα ταπεινωτικά μέτρα.

Με την απόφασή του για δημοψήφισμα έφερε τελικά ένα ακόμη πιο ασήκωτο μνημόνιο και δίχασε βαθιά έναν λαό με ροπή ιστορικά προς τους εμμονικούς διχασμούς. Το τελευταίο, ο διχασμός πάνω στα μνημόνια, ήταν μεγαλύτερη πληγή για τη χώρα.

Και ο Α. Τσίπρας στάθηκε μοιραίος Πρωθυπουργός για τη χώρα.

Το ίδιο υλικό-το δημοψήφισμα- στα χέρια διαφορετικών πολιτικών αρχηγών, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές αλλά και, ίσως, στην κρίση άλλου λαού (αντικείμενο άλλης ανάλυσης αυτό), θα είχε κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα...

                                                                                                             Μαρία Ζαννιά