"Καμπανάκια" για μας από την προδοσία του Ιούδα. Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Το τραγικό πρόσωπο την Μεγάλη Παρασκευή είναι ο Ιούδας, για τον οποίο είπε ο Χριστός μας καλύτερα να μην είχε γεννηθεί. Βέβαια αυτό που πιθανόν δεν γνωρίζουμε είναι ότι τις καταστάσεις που έζησε ο Ιούδας τις ζούμε και εμείς συχνά και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, αν δεν προσέξουμε, να χαθούμε κι εμείς.

Εμείς ξέρουμε ότι ο Ιούδας πρόδωσε επειδή ήταν φιλάργυρος. Δεν είναι μόνο αυτό. Η φιλαργυρία ήταν η τελευταία πέτρα που πήγε και σκόνταψε. Και τα τριάντα αργύρια ήταν ένα ευτελές ποσό, αγόρασαν ένα ξεροχώραφο μ’ αυτά για να θάβουν τους ξένους. Μήπως κι εμείς δεν έχουμε πάθη; Το μεγάλο εμπόδιο που σκόνταψε ο Ιούδας ήταν η ψεύτικη πραγματικότητα, το είδωλο που ζούσε. Εμείς είμαστε σίγουροι ότι αυτά που ζούμε είναι αληθινά ;

Όλοι οι Εβραίοι είχαν την πεποίθηση ότι ο Μεσσίας θα δημιουργούσε ένα επίγειο βασίλειο που θα υποδούλωνε όλα τα άλλα βασίλεια και θα κυριαρχούσε σε όλο τον κόσμο, μια παγκόσμια δικτατορία που οι Εβραίοι θα ήταν η άρχουσα τάξη. Είχε περάσει βαθιά μέσα στο πετσί τους αυτή η αντίληψη. Αυτή την ιδέα την είχαν όλοι οι μαθητές, γι’ αυτό και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης λίγο πριν είχαν ζητήσει θέσεις, να είναι σαν αντιβασιλείς σ’ αυτήν την επίγεια βασιλεία του Χριστού. Αυτή την ψεύτικη πραγματικότητα ζούσε κι ο Ιούδας. Τρία χρόνια τώρα έβλεπε τον Χριστό που έκαμνε θαύματα, έβγαζε δαιμόνια, ανέσταινε νεκρούς, τάιζε δεκαπέντε χιλιάδες κόσμο με λίγα ψωμιά και ψάρια και ήταν σίγουρος για το είδωλό του.

Τέτοιες ψεύτικες καταστάσεις, τέτοια είδωλα που ζούσε ο Ιούδας και οι άλλοι μαθητές τα ζούμε συχνά και εμείς που θεωρούμαστε καλοί χριστιανοί. Πιστεύουμε ότι σε μας όλα θα πηγαίνουν καλά, δεν θα αρρωσταίνουμε, δεν θα μας συμβαίνουν ατυχήματα, δεν θα παραστρατούν τα παιδιά μας, ούτε θα πεθάνουμε νέοι και θα είμαστε αιώνιοι βασιλιάδες. Μα φυσικά θα είναι έτσι τα πράγματα αφού εμείς πιστεύουμε στον αληθινό Θεό, τον Χριστό. Και δεν λέμε να καταλάβουμε ότι στο Ευαγγέλιο ο Χριστός λέει ότι οι δικοί του θα περνούν εντελώς αντίθετα από τις προσδοκίες μας. Και δεν λέμε να καταλάβουμε ότι όλοι οι άγιοι πέρασαν αυτήν την ζωή μέσα στις θλίψεις. Κι όταν έρχεται η σκληρή πραγματικότητα και μας τα γυρίζει και βλέπουμε ανθρώπους που δεν πατάνε στην εκκλησία, που δεν κάνουν ούτε τον σταυρό τους, να τους πηγαίνουν όλα καλά και σε μας όλα ανάποδα, αφήνουμε τον Θεό.

Τώρα την Μεγάλη Εβδομάδα που ο Χριστός πορεύεται προς τα Ιεροσόλυμα το είδωλο του Ιούδα αρχίζει να ξεθωριάζει. Συχνά πυκνά ο Χριστός τους μιλάει για αυτά που θα συμβούν. Τους μιλάει για μαρτύριο, για παραδόσεις , μαστιγώσεις, σταυρικό θάνατο (βέβαια και για ανάσταση μιλούσε αλλά δεν καταλάβαιναν τι σήμαινε). Αυτή η απώλεια του ονείρου ήρθε και καταρράκωσε και τον Ιούδα και τους άλλους μαθητές. Όχι έλεγε ο Πέτρος δεν θα αφήσουμε να γίνουν αυτά και του απαντάει ο Χριστός «ύπαγε οπίσω μου Σατανά». Αυτό το είδωλο είχαν, μια επίγεια βασιλεία, αυτό το παραμύθι. Κι όταν την Μεγάλη Τετάρτη εκείνη η αμαρτωλή γυναίκα άλειψε με το πανάκριβο μύρο τον Χριστό και είπε ο Χριστός ότι αυτό έγινε για την ταφή του που θα έρθει σε λίγο, ο Ιούδας έτρεξε αμέσως και συμφώνησε την προδοσία του Χριστού.

Κλονίστηκαν και οι δώδεκα μαθητές αλλά οι έντεκα στάθηκαν. Δεν είχαν κάτι παραπάνω από τον Ιούδα οι έντεκα. Είχαν την ίδια δυνατότητα και οι δώδεκα να γίνουν απόστολοι των Εθνών. Που έγκειται η διαφορά; Η διαφορά έγκειται στη διάθεσή τους. Οι έντεκα είχαν καλή διάθεση κι έμεναν κοντά στον Χριστό. Ακόμα κι αν κλονιζόντουσαν έμεναν κοντά στον Χριστό και περίμεναν. Και ο Θεός τους δυνάμωσε και τους ανέδειξε. Ο Ιούδας όμως είχε πάθη καλυμμένα, πάθη συμβιβασμένα, πάθη που δεν ήθελε να διώξει, και το πιο φανερό ήταν η φιλαργυρία. Δεν ήθελε ν’ αφήσει την φιλαργυρία. Αισθανόταν ηδονή όταν έπιανε τα χρήματα. Δεν ήθελε την απαλλαγή, δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια από τον Θεό για να απαλλαγεί. Δεν ήταν πιο μεγάλο πάθος από την φιλοδοξία του Ιακώβου και του Ιωάννη που ζήτησαν θέσεις από τον Χριστό ή από τα  πάθη που είχαν οι άλλοι μαθητές. Αλλά ήταν συμβιβασμένο πάθος.

Αυτό ακριβώς είναι το επικίνδυνο και για μας που μπορεί να προκαλέσει την αιώνια καταδίκη μας, όπως και στον Ιούδα. Όταν λέμε για αμαρτίες, μικρές ή μεγάλες, δεν πειράζει  και τις δικαιολογούμε, όταν ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους. Δεν βλέπεις που γίνεται χαμός και εγώ θα νηστεύω; Όλοι κλέβουν κι εγώ θα είμαι τίμιος ; Όλοι έχουν πονηρέψει και εγώ θα έχω καθαρή καρδιά; Αυτά τα μικρά συμβιβασμένα πάθη για τα οποία δεν ζητάμε την βοήθεια του Θεού και ούτε θέλουμε να απαλλαγούμε γιατί μας αρέσουν, παίζουν τον καθοριστικό ρόλο προς τα που θα γύρει η πλάστιγγα.

Δεν μπόρεσε να ξεφύγει ο Ιούδας επειδή δεν το θέλησε ποτέ, δεν θέλησε ν’ αλλάξει νοοτροπία. Δεν θέλησε να αφήσει τα πάθη που είχε στην ψυχή του και να ζήσει την χαρά του Χριστού, γι’ αυτό πήγε και τον πρόδωσε. Ο Χριστός όμως του έδινε ευκαιρίες, ακόμα και την ώρα που τον πρόδιδε με το φίλημα, αλλά τις έδιωξε όλες. Πονάει για μας ο Χριστός, αλλά δεν θα μας βάλει με την βία στον σωστό δρόμο γιατί σέβεται την ελευθερία μας, δεν έχει νόημα να μας σώσει με το ζόρι, όμως μέχρι τελευταία στιγμή έρχεται με αγωνία να μας σώσει, έστω την ύστατη στιγμή.

Αν όμως από τα κρυμμένα μας πάθη τα μάτια μας έχουν τυφλωθεί και η καρδιά έγινε πέτρα ούτε θα θέλουμε ούτε θα μπορούμε να μετανοήσουμε. Ξέρετε και στον παράδεισο να μας έβαζε ο Θεός, δεν θα μας άρεσε και μόνοι μας θα επιλέγαμε να πάμε στην κόλαση. Όπως ένας που έχει πληγωμένα μάτια δεν θέλει το φως γιατί τον ενοχλεί, και επιθυμεί το σκοτάδι.  

Μακάρι εμείς να έχουμε την διάθεση να φανερώνουμε στον Θεό και να εξομολογούμαστε στον πνευματικό τα κρυμμένα μας πάθη και τις αμαρτίες μας κι έτσι να ξεφύγουμε από την παγίδα που πιάστηκε ο Ιούδας. Γιατί τότε θα ισχύει και για μας ο μακαρισμός «μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψαλμ.31,1). Αμήν. Καλή Ανάσταση !

Χαράλαμπος Παπαδόπουλος