Κρίση χρέους και αξιών - Η επανεκκίνηση που δεν έγινε. Της Μαρίας Γιαμπουλάκη

Λίγο μετά που ξεκίνησε η οικονομική κρίση, όντας αισιόδοξος άνθρωπος (τότε.. πλέον δεν είμαι σίγουρη για το αν παραμένω αισιόδοξη) έβλεπα κάπου στο βάθος και μερικές θετικές συνέπειες αυτής. Μερικές από τις συνέπειες της κρίσης που ήλπιζα να συμβούν ήταν η ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σταματήσουμε για λίγο την υπερκαταναλωτική μανία που μας είχε πιάσει για χρόνια (κάποιοι έπαιρναν δάνειο ακόμα και για να πάνε διακοπές…), να αρχίσουμε ενδεχομένως να βλέπουμε την ουσία των πραγμάτων και όχι την επιφάνεια και πάνω από όλα να βάλουμε στις υψηλές θέσεις των προτεραιοτήτων μας και να αρχίσουμε να υπηρετούμε  αξίες. Αξίες που τα τελευταία χρόνια τις έχουμε χώσει τουλάχιστον κάτω από το χαλί στην καλύτερη περίπτωση, διότι στην χειρότερη τις αγνοούμε εντελώς.
Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι υπήρχαν περίοδοι στη σύγχρονη -και όχι μόνο- ιστορία του τόπου μας που όλα ήταν καλώς καμωμένα και ξαφνικά όλα χάλασαν τα τελευταία χρόνια.. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν «κακώς κείμενα», είμαστε άλλωστε απόγονοι αυτών που σκότωσαν τον Καποδίστρια, άφησαν τον Νικητηρά να πεθάνει σχεδόν τυφλός και αβοήθητος στο δρόμο, έβαλαν τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή.  Θα μπορούσα να αναφέρω ιστορίες ανθρώπων αλλά και ενός έθνους συνολικά που έδωσε στην κυριολεξία τη ζωή του για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Τι όμως την κάνουμε αυτήν την ελευθερία; Πόσο πολύ την έχουμε διαστρεβλώσει στο μυαλό μας; Την έχουμε παραποιήσει τόσο, όσο και μια άλλη λέξη, αυτή της Δημοκρατίας… Και όχι, δεν μπορείς να καις την Ελληνική σημαία!

Μαζί τα φάγαμε

«Μαζί τα φάγαμε» είπε ο Πάγκαλος και αντιδράσαμε αίφνης μαζί του. Αν και υπάρχουν πολλά να του χρεώσουμε, όπως το «άσε την σημαία να την πάρει ο αέρας» στην υπόθεση των Ιμίων, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι αυτή του η φράση κρύβει και αλήθειες που δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να παραδεχτούμε. Όλοι εκείνοι που επέλεγαν –και το χειρότερο, συνεχίζουν να επιλέγουν - τους εκπροσώπους τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με κριτήρια είτε επικοινωνιακά, είτε προσωπικών συμφερόντων έχουν ευθύνη για αυτό που ζούμε σήμερα και όπως φαίνεται θα ζούμε για πολύ ακόμα. Ποιος θα βολέψει το παιδί μου στο δημόσιο, ποιος θα μου κάνει το Χ ρουσφέτι και πάει λέγοντας. Πόσοι από τους Έλληνες ψηφοφόρους πριν την εκλογική διαδικασία συγκέντρωσαν τα βιογραφικά των υποψήφιων βουλευτών όλων των κομμάτων και να κρίνουν με συγκεκριμένα ποιοτικά κριτήρια; (Αν και πιστεύω ότι το σύστημα είναι τόσο σάπιο, που πραγματικά πλέον δεν τους αφορά το καλό του Ελληνικού λαού, αλλά τα δικά τους προσωπικά και κομματικά συμφέροντα μόνο).
 
Σεξ, εικόνα και επιφάνεια

Ο Κώστας Βαξεβάνης, ένας ακόμα άνθρωπος με τον οποίο διαφωνώ σε πολλά – ιδιαίτερα το πώς προσεγγίζει τα γεγονότα τα τελευταία χρόνια – είχε κάνει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Σεξ, εικόνα και επιφάνεια» για να περιγράψει το χάλι μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ τα λέει όλα. Μεγάλο μέρος των ανθρώπων σήμερα εστιάζουν στην εικόνα και στην επιφάνεια και από ουσία τίποτα.. Ένας παλιός μου συνεργάτης έλεγε συχνά τη φράση «λάδι πολύ και από τηγανίτα τίποτα».. Το ίδιο είναι.. Μάθαμε να μετράμε τους ανθρώπους από την εμφάνισή τους, το καλοντυμένο στυλ τους, το Ε9, την επαγγελματική τους ιδιότητα, τα τετραγωνικά του σπιτιού τους, τα κυβικά του αυτοκινήτου τους και κυρίως μάθαμε να μετράμε τους ανθρώπους από την εικόνα που οι ίδιοι φτιάχνουν για τους εαυτούς τους και όχι από αυτό που πραγματικά είναι.  Τα τελευταία χρόνια δε, αρχίσαμε να μετράμε τους ανθρώπους από τα likes που έχουν στα social media.
 
"Η αξία και η δύναμη του κράτους εξαρτώνται περισσότερο από τον χαρακτήρα των πολιτών, παρά από το είδος των νόμων " (Samuel Smiles).. και αν όντως είναι έτσι, τώρα περισσότερο από ποτέ θα έπρεπε να κάνουμε μία ουσιαστική προσπάθεια κάτι να αλλάξει. Γιατί αν ακόμα και η δική μας γενιά θεωρηθεί χαμένη και χωρίς παρόν ή μέλλον, να παραδώσουμε μία καλύτερη κοινωνία σε αυτούς που ακολουθούν, τους το οφείλουμε. Και την ίδια στιγμή που έγραψα την προηγούμενη πρόταση, μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκη σε στίχους του Νίκου Γκάτσου… Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!

Μαρία Γιαμπουλάκη