Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Ποιος θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του Κυριάκου, έχοντας απέναντι του τον «άρπαγα» γείτονα να ορέγεται ένα θερμό επεισόδιο, αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα;

Ποιος θα πατήσει πρώτος τη σκανδάλη, και θα πέσει στην παγίδα της έκθεσης στον διεθνή παράγοντα, αλλά και σε μια σύρραξη, με άγνωστα αποτελέσματα;

Ο γείτονας με ανοιχτά πολεμικά θέματα σε ακόμη τέσσερις περιοχές, δεν τον ανησυχεί ιδιαίτερα για την έκβαση της μάχης. Αν κερδίσει, θα ανέβουν τα ποσοστά δημοφιλίας στο εσωτερικό του και θα μας σύρει στη Χάγη, για διαπραγματεύσεις στις οποίες θα φέρει όλα τα θέματα – διεκδικήσεις που κατά καιρούς επιδιώκει. Αν χάσει, θα βρει τρόπο να τα «μπαλώσει» και θα επιτεθεί σε έναν από τους πολλούς στόχους που εποφθαλμιά. Κάποιο νησί μας θα την πληρώσει τη νύφη, της ήττας.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, για την κυβέρνηση, που άλλοτε προβάλλει τα δώδεκα μίλια και άλλοτε τα έξι. Ούτε λάστιχο να ήταν. Στόχος να αποφύγουμε την στρατιωτική εμπλοκή, να ενεργοποιήσουμε τον διεθνή παράγοντα, που φαίνεται να κωφεύει, για τους δικούς του λόγους και να προσπαθούμε να κερδίσουμε χρόνο, παίζοντας «κατενάτσιο» στις προκλήσεις του αδηφάγου γείτονα.

Ένα σύστημα πολιτικής στρατηγικής, που δεν έχει πολλά περιθώρια χρόνου όπως το «κατενάτσιο» στο ποδόσφαιρο, που έχει όριο λήξης το ενενήντα. Αν ένα από τα πλοία υπερβεί τα εσκαμμένα των κόκκινων γραμμών, θα πατήσουμε το κουμπί ή θα βρούμε δικαιολογίες που δεν θα πείθουν κανέναν, απλά θα έχει αποφευχθεί μια στρατιωτική σύρραξη και θα συνεχίζουμε τις διπλωματικές πιέσεις.

Χρειάζεται σύνεση, ψυχραιμία και συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Δεν χωράνε διχογνωμίες, διχασμοί και διαιρέσεις σε πατριώτες και μη.

Αν αναγκαστούμε να πατήσουμε το κουμπί, παρά τις προθέσεις μας, θα πρέπει να το πατήσουμε όλοι μαζί, πολιτικά κόμματα και λαός.

Διαφορετικά, θα μιλάμε και θα διαβάζουμε για ένα νέο «ιστορικά ατυχή πόλεμο», μετρώντας αμέτρητες καταστροφές, πιθανή απώλεια εδαφών και  χιλιάδων Ελλήνων πολιτών.

Πολλές φορές, σε δύσκολες αποφάσεις, οι κυβερνήσεις αφουγκράζονται δημοσκοπήσεις ή ακόμη και αναρτήσεις της κοινής γνώμης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όμως, κυβερνήτης δεν είναι ούτε το twitter ούτε το Facebook. Κυβερνήτης είναι ένας εκλεγμένος ηγέτης, που θα πάρει τις αποφάσεις μελετώντας τις στρατιωτικές δυνατότητες της χώρας απέναντι στον φωνακλά Ερντογάν. Με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και σύνεση, «διαβάζοντας» πολύ καλά τις στρατιωτικές  δεξιότητες του αντιπάλου και καταστρώνοντας στρατηγική νίκης, αν υπάρξει ανάγκη.

Φυσικά, ο πατριωτισμός της κοινής γνώμης είναι το «καύσιμο», η ύλη που απαιτείται για την αποτελεσματικότητα κάθε πολεμικού εγχειρήματος. Αρκεί, και στην κοινωνία να επικρατούν οι λογικές φωνές και όχι οι φωνές των πολεμοκάπηλων.

Οι ένδοξες σελίδες του πολεμικού πρόσφατου παρελθόντος μας, γράφτηκαν πάντα με το μελάνι της ενότητας. Αντίθετα οι μαύρες σελίδες είχαν τη σφραγίδα της διχόνοιας και της «άτσαλης» πολεμικής προπαρασκευής.

Σύγκρουση ή συμβιβασμός; Ούτε ψύλλος στο κόρφο του, σε όποιον πέφτει αυτό το δίλημμα. Οι υπερφωταγωγημένες ειδήσεις των Μέσων ενημέρωσης, με τον φακό του άκρατου πατριωτισμού, σβήνουν πολύ γρήγορα όταν έρχονται απέναντι στην ανάγνωση της πραγματικότητας.

Στην τύχη μας είναι να έχουμε γείτονα έναν σουλτάνο, έναν αυτοκράτορα που θέλει να γίνει κατακτητής ως άλλος Μεγάλος Τζεκίνγκ Χαν, ρυθμιστής στην παγκόσμια σκακιέρα, χωρίς όμως ίχνος ηθικής. Πλανάται πλάνην οικτράν…!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος