Οι Πρωθυπουργοί και τα mea culpa που ποτέ δεν είπαν. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η εικόνα ενός πολιτικού, δεν φιλοτεχνείται μόνο όταν εκείνος κατέχει τα ηνία της εξουσίας, αλλά και στον μετέπειτα χρόνο που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, την αντιπολίτευση.

Στον τρόπου που διαχειρίζεται την κάθε είδους εξουσία και συνδιαμορφώνει με την συμπεριφορά του, προϊόντος του χρόνου, στον δημόσιο βίο και στον δημόσιο λόγο του.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι πρότινος Πρωθυπουργός, που κυβέρνησε τη χώρα έχοντας στο πλευρό του το κόμμα της ΑΝΕΛ, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του με τη γνωστή σε όλους «δημιουργική ασάφεια» των τεσσεράμισι χρόνων. Στην περίοδο της διακυβέρνησης του, εκδηλώθηκαν αρκετά παρατράγουδα από το περίφημο προεκλογικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, μέχρι την φονική φωτιά στο Μάτι και αρκετά προβλήματα στον σεβασμό των Θεσμών. Λογικά, θα έπρεπε να θεωρείται τουλάχιστον ηθικά απαξιωμένος, έστω κι αν πολλά από τα παραπάνω συντελέστηκαν εν αγνοία του.

Αντ' αυτού ακούσαμε πριν από χρόνια κάτι για αυταπάτες, αλλά για mea culpa τίποτα. Με εμφατικό τρόπο τόνιζε καθημερινά, ότι «η κρίση και τα μνημόνια δεν τα έφερε ο ίδιος», αποσιωπώντας προκλητικά σε κάθε ομιλία του, τις δικές του ευθύνες, ζητώντας από τους αντιπάλους του να μιλήσουν με ειλικρίνεια στον Ελληνικό λαό, δίνοντας κάθε φορά το περί αντιθέτου παράδειγμα. Φυσικά, η αυτοκριτική δεν υπήρξε ποτέ το δυνατό σημείο των πολιτικών και ειδικά των Πρωθυπουργών, τα τελευταία χρόνια.

Η αφωνία του Κώστα Καραμανλή, το παράπονο του Γιώργου Παπανδρέου ότι αδικήθηκε από την ιστορία, επιβεβαιώνουν ότι οι πολιτικοί άρχοντες προστατεύουν την υστεροφημία τους και κατά τη διάρκεια που ασκούν την εξουσία και στους μετέπειτα χρόνους.

Είναι όμως γνωστό ότι οι πολίτες δεν έχουν πλέον κοντή μνήμη, έχουν μάθει να προσπερνούν, αλλά δεν ξεχνούν. Και περιμένουν από τους ηγέτες τους, έστω να ψελλίσουν ένα μικρό mea culpa.

Αντίθετα, όταν χάνεται η εξουσία, περνάνε γρήγορα στην στείρα αντιπολίτευση και στον μηδενισμό της νέας κυβέρνησης. Με διαστρέβλωση νωπών στη μνήμη των πολιτών γεγονότων, με ψέματα και μισές αλήθειες, προσπαθούν να αλλάξουν την μέχρι χθες αρνητική τους εικόνα και να διχάσουν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού με σκοροφαγωμένα φληναφήματα.

Στόχος η κάθαρση τους από τα λάθη και η κοινωνική αναταραχή, που θα τους επιτρέψει να επανέλθουν στο τιμόνι της χώρας. Στην τρυφηλότητα της εξουσίας, αδιαφορώντας για τη ζώσα κοινωνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ήττα τους. Πιστεύουν ότι φταίει ο λαός και όχι τα λάθη τους. Πολλές φορές με τις ατάκες τους, γίνονται και γραφικοί.

Ο χώρος της αντιπολίτευσης είναι χρόνος για περισυλλογή και χάραξη νέας στρατηγικής, με νέο πολιτικό όραμα. Νέα πελατεία, με παλιά πολιτικά ιδεολογήματα δεν κερδίζεται. Ο νέος κόσμος θέλει νέο λόγο και σύγχρονη πρόταση και όχι αντιγραφή παλαιών πολιτικών συνταγών.