Το πολιτικό δράμα του Αλέξη Τσίπρα

Όποιος πιστεύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται ικανοποιημένος επειδή κυβερνάει τη χώρα, κάνει μεγάλο λάθος. Ο νεαρός πρωθυπουργός από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του (Ιανουάριος του 2015), ζει το δικό του πολιτικό δράμα.
Ως αρχηγός ενός μικρού κόμματος της αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας είχε τη δυνατότητα να λέει ό,τι ήθελε εκ του ασφαλούς. Δεν κόστιζε τίποτα και δεν είχε την παραμικρή ευθύνη. Εξ άλλου, αυτό κάνει ανέκαθεν η ελλάσων αντιπολίτευση...
Όταν η χώρα εισήλθε στα μνημόνια και οι Έλληνες πολίτες έψαχναν διέξοδο στην οικονομική κρίση και αναζητούσαν λύση στο πρόβλημα, το μικρό ως τότε κόμμα του Αλέξη Τσίπρα (ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελείτο από πολυάριθμες συνιστώσες κάθε αριστερής και όχι μόνον ιδεολογίας), εξελέγη αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του 2012.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τη θεσμική θέση του κόμματός του και αξιοποίησε κάθε ευκαιρία προκειμένου να "ροκανίσει" την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Σ' αυτή την προσπάθεια βοήθησε αναμφίβολα και η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, η οποία έκανε ό,τι μπορούσε για να εξαθλιώσει την ελληνική κοινωνία.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία ήταν προδιεγεγραμμένη. Όμως, δυστυχώς για τον ίδιο, συνέχισε τις αίολες υποσχέσεις του. Τί να πρωτοθυμηθούμε: Το οικονομικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Την κατάργηση των μνημονίων σε ένα νόμο και ένα άρθρο; Την μονομερή διαγραφή του επονείδιστου χρέους; Την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ; Την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων;  Την επαναφορά της 13ης σύνταξης;
Υποσχέθηκε... υποσχέθηκε και τι δεν υποσχέθηκε ο άπειρος στην διακυβέρνηση Αλέξης. Με τα λόγια έφτιαξε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον για την Ελλάδα και τους Έλληνες... (όπως λέει και η παροιμία "έξω απ' τον χορό πολλά τραγούδια λένε").
Όμως, όταν οι ψηφοφόροι τον εμπιστεύθηκαν και τον εξέλεξαν πρωθυπουργό στις εκλογές του 2015, τότε είδε την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, στα πάντα. Τότε διαπίστωσε ότι άλλο είναι οι ανέξοδες υποσχέσεις κι άλλο είναι η ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας και η εφαρμογή όσων υποσχέθηκε.
Όταν ο νεαρός πρωθυπουργός συνειδητοποίησε την πραγματικότητα, αναγκάστηκε να αναθεωρήσει όλα όσα έλεγε και έταζε προεκλογικά και μέσα σε έντονα προβληματισμό άρχισε να συμβιβάζεται με αυτά, που, ως αντιπολίτευση, εξόρκιζε. Και τα μνημόνια συνέχισε και νέα, πιο δύσκολα, φορολογικά μέτρα πήρε και γενικά έγινε ίδιος (ίσως και χειρότερος) με όσους κατήγγειλε.
Ο Αλέξης Τσίπρας κυριολεκτικά ζει το δικό του πολιτικό δράμα. Αυτό φαίνεται ακόμη και στο πρόσωπό του, που ήταν τελείως διαφορετικό πριν δύο χρόνια.
Πάντως οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε, ότι, παρά την απειρία του, δεν έριξε την Ελλάδα στα βράχια. Την κρίσιμη για τη χώρα στιγμή, μετέτρεψε το συντριπτικό όχι του δημοψηφίσματος σε ναι και υπερασπίστηκε ως πραγματικός Έλληνας τα συμφέροντα του τόπου, παραβιάζοντας όχι μόνον τα όσα ουτοπικά υποσχέθηκε αλλά και την ίδια την ιδεολογία του.
Ευχής έργον θα είναι να συνειδητοποιήσει ότι μόνον με το κόμμα του και τους ΑΝ.ΕΛ. δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα δύσκολα προβλήματα της χώρας και των κατοίκων της και να πάρει πρωτοβουλία για τη σύσταση Οικουμενικής κυβέρνησης. Αν το κάνει αυτό θα θεωρηθεί, όχι αρχηγός κόμματος αλλά ηγέτης.

Βασίλης Σκουταράς