Τα αλλοπρόσαλλα. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Ποια είναι η γενικότερη αίσθηση που επικρατεί στην κοινωνία; Έχουν περάσει τα δύσκολα ή ακόμη υπάρχουν, απλά έχουν μπει κι αυτά σε ρυθμίσεις όπως και τα χρέη μας;

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο να πιστεύουμε ότι θα βελτιωθεί το επίπεδο της ζωής μας, που παραμένει εντούτοις στάσιμο, με μια υποθετική αλλαγή της ψυχολογίας των πολιτών λόγω υποσχέσεων και εξαγγελιών; Δεν είναι ηλίου φαεινότερο, ότι πολλοί συμπολίτες μας αυτοσχεδιάζουν κάθε μήνα για να τα «βγάλουν πέρα»;

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο να βομβαρδίζεσαι καθημερινά, ότι τα εχέγγυα αισιοδοξίας είναι ορατά και τα ευχάριστα είναι μπροστά μας; Πως εξηγείται ότι ένα ποσοστό πάνω από το 10% ξοδεύει πάνω από το 100% του διαθέσιμου εισοδήματος του, δηλαδή δανείζεται για να καλύψει τις βασικές του ανάγκες; Και το ποσοστό αυτό δείχνει να κινείται ανοδικά σύμφωνα με έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Συνδέσμου των Επιχειρήσεων Λιανικής Πώλησης της Ελλάδας.

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο ότι ενώ η ανάπτυξη έρχεται, σημαντικό ρόλο στην τάση των πολιτών – καταναλωτών να παίζει το «κυνήγι» των προσφορών όλων των ειδών; Από το χαρτί υγείας μέχρι τους αφυγραντήρες!

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο να θεωρείται κανονική έξοδος, η επίσκεψη στις καφετέριες και στα ταχυφαγεία, ενώ η πραγματική έξοδος να περιορίζεται στις τηλεοπτικές περιηγήσεις σε ελληνικά και ξένα εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας; Η κλασσική ελληνική διασκέδαση στα «γούστα» και «μπουζούκια» που είχαν ονομαστεί κάποτε και πολιτιστικά κέντρα είναι πλέον άπιαστο όνειρο, για την πλειονότητα των άλλοτε θαμώνων.

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο να μιλάμε για μια νέα μορφή τηλεθέασης, τη λεγόμενη οικογενειακή τηλεθέαση, άμεσα ζητούμενο των τηλεοπτικών μας καναλιών, με στόχο τη μείωση των προγραμμάτων υψηλού κόστους. Σερβίρουν προγράμματα που αφορούν το σύνολο της οικογένειας κάτι σαν «ταμπλ ντοτ» και όχι «μενού» για κάθε ηλικία. Η μείωση της διαφημιστικής πίτας, πέραν του πενήντα τοις εκατό από τα παραδοσιακά μέσα, προς όφελος του διαδικτύου, φέρνει αλλοπρόσαλλο προγραμματισμό.

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο αρκετοί από τους εκλεγμένους σε όλες τις βαθμίδες των θεσμών, αυτοδιοίκησης και κεντρικής πολιτικής σκηνής, να δηλώνουν σοσιαλιστές και αριστεροί, και ότι μισούν τον καπιταλισμό και να θέλουν να τον καταργήσουν, ενώ ταυτόχρονα να απολαμβάνουν τα αγαθά του και να μην αρνούνται τα πλουσιοπάροχα προνόμια που η θέση προσφέρει;

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο οι χθεσινοί διαπρύσιοι κήρυκες του ακομμάτιστου κράτους, να το στελεχώνουν σήμερα με κομματικά κριτήρια, βολεύοντας τους μέτριους ημέτερους για να κρατήσουν τα «μπόσικα» και επιλέγοντας, όταν υπάρξει ανάγκη, τους άριστους να τους βάλουν στη «μαρκίζα»;

Δεν είναι αλλοπρόσαλλο ότι ακόμα συζητάμε για τη διάσωση της χώρας, από τα δεινά των τελευταίων ετών, ενώ όλοι ξέρουμε ότι απαιτούνται πραγματικές μεταρρυθμίσεις και πολιτικό θάρρος για να υλοποιηθούν; Τόσο απλό είναι. Δεν χρειάζεται να επανεφεύρουμε τον τροχό!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος