Τα παραλειπόμενα μιας πανδημίας. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η πανδημία, η καραντίνα, το social distancing, κοινώς λεγόμενο, κοινωνική αποστασιοποίηση, μας έκαναν να καταλάβουμε την αξία της ανθρώπινης επαφής. Μας δίδαξαν ότι η επικοινωνία, δια ζώσης, είναι και εκπαιδευτική και θεραπευτική πολλές φορές.

Σήμερα, δεν υπάρχει η λεγόμενη «ζωντανή» επικοινωνία. Τα πάντα γίνονται «εκ του μακρόθεν» ή μέσω του ψηφιακού κόσμου.

Ένα γκρίζο σύννεφο, έχει απλωθεί πάνω από τις καρδιές μας και την καθημερινότητα μας. Το άλλοτε γνωστό σύνθημα «μαζί», επαναλαμβάνεται συμπληρωμένο «Μαζί αλλά με ασφάλεια»!

Τέλος οι χοροί στα πανηγύρια, υπό έξωση οι θαμώνες των beach bar των παραλιών. Μακριά κι αγαπημένοι, θα τραγουδάμε, θα χορεύουμε, θα διασκεδάζουμε.

Οι νέες σχέσεις εμπιστοσύνης χτίζονται πλέον με αλληλεγγύη. «Κράτα με να σε κρατώ, να ανεβούμε το βουνό», ό,τι πιο πολύτιμο αποκομίσαμε αυτή την ιδιαίτερη περίοδο που βιώνουμε και δεν γνωρίζουμε για πόσο ακόμη.

Φυσικά, τα διθυραμβικά σχόλια από κάθε πλευρά του πλανήτη για την αντιμετώπιση του covid-19 μας κάνουν να νοιώθουμε περήφανοι. Πήραμε αέρα στα πανιά μας, και συσπειρωθήκαμε γύρω από την εξουσία, στις δύσκολες αυτές στιγμές, σύμφωνα με την αγγλική φράση «rally around the flag effect», έστω κι αν τα ιδεολογικά μας χνώτα δεν ταιριάζουν.

Στην οικονομία, η πανδημία δημιούργησε μια πληγή βαθιά  χαίνουσα και πυορροούσα, σε όλους τους παραγωγικούς κλάδους, από τον τουρισμό μέχρι και τη διαφημιστική επικοινωνία. Με λιγότερες πωλήσεις, τα διαφημιστικά κονδύλια μειώθηκαν δραματικά. Τα πάντα βρίσκονται στο μικροσκόπιο της «υγειονομικής ζώνης των πρωτοκόλλων»!

Η λογική ως εργαλείο ερμηνείας της ζώσας πραγματικότητας, δεν «δουλεύει» πλέον.

Όλα τα σχέδια, πιθανόν να ανατραπούν από τον εξωγενή παράγοντα που ακούει στο όνομα «έξαρση της πανδημίας». Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, είμαστε πολλά «κλικ» μακριά για να επανέλθουμε στην γνωστή μας μέχρι χθες «κανονικότητα».

Η ζωή όλων μας, περνάει σε φάση «αφυδάτωσης».

Μια ματιά στους δρόμους θα το επιβεβαιώσει. Άνθρωποι γεμάτοι άγχος, ανησυχία, φόβο στα μάτια και κίνηση σε ιδιότυπη καραντίνα. Μάσκες, γάντια, σπρέι αντισηπτικών, σφιγμένες γροθιές για γρήγορο χαιρετισμό και μαντηλάκια εμποτισμένα με Dettol. Το αμυντικό όπλο, σε κάθε επιδημία, πανικό, έκτακτο εθνικό πρόβλημα, το χαρτί υγείας στοκαρισμένο σε όλα τα σπίτια. Η πρώτη έλλειψη προϊόντος από τα super markets. Κακόβουλες και αδιασταύρωτες εξηγήσεις θεωρούν ότι η έλλειψη στοκ χασαπόχαρτου, υποχρεώνει στην αγορά χαρτιού υγείας! Χρήζει ψυχολογικής ανάλυσης.

Μοναδική ελπίδα σωτηρίας της επικοινωνίας, είναι το διαδίκτυο. Κάνουμε  εκείνο που μας επιτρέπεται. Ζούμε για να επικοινωνούμε ψηφιακά, μετά από μια τρίμηνη ψηφιακή ωρίμανση, λόγω εγκλεισμού.

Για να μπορέσουμε να ξαναβρούμε τον καλό παλιό εαυτό μας, να βγούμε από το «χάλι» που βρισκόμαστε, χρειαζόμαστε να υπάρξουν πολιτικές ηγεσίες σε όλο τον κόσμο με όραμα αλτρουισμού και συνεργασίας.

Τα φάρμακα τύπου placebo δεν αποδίδουν σε βαριά ασθενείς.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι πολιτικοί που βρίσκονται επικεφαλής πολλών κρατών, σε κάθε βήμα τους, πατάνε και τα κορδόνια των παπουτσιών τους.

Το μέλλον όλων μας έχει πολύ ξηρασία και δύσκολα να βρούμε νερό για να ποτιστούμε. Οι ποικιλώνυμες εξουσίες, καλούνται να δώσουν τα δικά τους δείγματα γραφής, για την επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν. Μέχρι τώρα, την έβγαλαν ζάχαρη, όμως η συνέχιση της πανδημίας μπορεί να τους εξαναγκάσει σε άτακτη φυγή. Οι πολίτες καραδοκούν!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος