Τα προσόντα ενός νέου πολιτικού. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Οι πολιτικοί ενός κράτους είναι ο «καθρέφτης» του λαού, όπως ευφυώς έχει λεχθεί. Πολιτική προίκα, πελατειακές σχέσεις, συγκυρίες, τύχη και άλλα αποτελούν τα βασικά κριτήρια της εκλογής ενός πολιτικού.

Σε μια κρίση ειλικρινούς αφέλειας, κυβερνητικός βουλευτής δήλωσε με στόμφο «είχαμε πει ότι το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα, αλλά δεν είπαμε πως θα το λύσουμε», όταν ρωτήθηκε γιατί πάνε τους μετανάστες στην ενδοχώρα. Και είχε το δίκιο του. Ο λαός ψηφίζει με κλειστά μάτια τον πολιτικό και το κόμμα που τον έχει στο ψηφοδέλτιο του, και όχι το πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί την επόμενη των εκλογών. Ο λαός ψηφίζει το ηχείο και όχι το είδος της μουσικής που ακούγεται.

Όμως τα μνημονιακά χρόνια και η οικονομική κρίση έφεραν στο προσκήνιο μια νέα «ελίτ» πολιτικών της νέας εποχής. Ένα νέο brand name του Έλληνα πολιτικού που να αφορά την εικόνα του και τα νέα απαραίτητα προσόντα του. Δεν αρκεί μόνο το νεαρό της ηλικίας, το πόσα ένσημα έχει κολλήσει, και πόσο καλός αφισοκολλητής υπήρξε για τις ανάγκες του κόμματος.

Απαιτούνται πολύ περισσότερα προσόντα, γιατί τα κριτήρια επιλογής των ψηφοφόρων άλλαξαν. Πιο απλά, το εκλογικό σώμα έχει «μπαφιάσει» στην κυριολεξία, από τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς, που μπήκαν στην πολιτική και πήραν σύνταξη!

Σκιαγραφώντας, ο πολιτικός της νέας εποχής, της νέας «κοπής», πρέπει να συνδυάζει τη γνώση, τη μεθοδικότητα, τη σκληρή δουλειά με τα δεδομένα της πολιτικής και να μην υπολογίζει το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος. Να έχει όραμα και στόχους, να υπερασπίζεται τις θέσεις του με πυγμή και να μην κάνει πίσω στις πρώτες αντιδράσεις μερίδας πολιτών ή συντεχνιών. Να δημιουργεί νέες κοινωνικές δομές με τις τεχνοκρατικές γνώσεις του, σε συνδυασμό με την πολιτική του εμπειρία.

Απαραίτητη προϋπόθεση να ξέρει τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα και να έχει τις αρετές ενός σύγχρονου μάνατζερ.

Ο πολιτικός της νέας εποχής θα πρέπει να αναγνωρίζει τα λάθη και τις παραλήψεις του, να σκέφτεται πριν μιλήσει ιδιαίτερα μπροστά σε εκπροσώπους των Μέσων Ενημέρωσης. Στην περίπτωση που υποπέσει σε παράπτωμα, η παραδοχή του δεν σημαίνει αδυναμία. Το mea culpa το είπανε πολλοί πριν από αυτόν και δεν πάθανε και τίποτα. Οι πολίτες ξέρουν και να συγχωρούν!

Ο πολιτικός της νέας εποχής δεν βιάζεται, αλλά ούτε αργοπορεί. Τα πάντα στην ώρα τους. Πολλές πολιτικές πρωτοβουλίες θα είχαν υλοποιηθεί, αν η χρονική στιγμή, το γνωστό timing, ήταν κατάλληλη και δεν ήταν λάθος. Η ανάγνωση των πολιτικών ευκαιριών δεν είναι μόνο οριζόντια, χρειάζεται να μελετάται και πίσω από τις γραμμές. Αλλιώς κινδυνεύει να «καεί» πρώιμα.

Ο πολιτικός της νέας εποχής δεν γίνεται ούτε μαϊντανός, ούτε γλάστρα, στις προσκλήσεις των media. Πρέπει να ξέρει τα όρια του και το πόσο αδηφάγα είναι, για σκάνδαλα κάθε τύπου, παγίδες και διαστρέβλωση δηλώσεων. Η αφέλεια δεν δικαιολογείται από ένα νέο πολιτικό.

Ο πολιτικός της νέας εποχής πρέπει να ξέρει ότι έχει ημερομηνία λήξης. Οι εξελίξεις, τεχνικές και κοινωνικές, είναι οι μεγάλοι του «εχθροί».

Η «χρυσή εποχή» ενός πολιτικού είναι μια δεκαετία δράσης και προσφοράς. Αν πιστεύει σε μακροχρόνια άσκηση εξουσίας, τότε πιστεύει στον ίδιο του τον μύθο. Σε μια ψευδαίσθηση.

Σήμερα, στο πολιτικό μας σύστημα οι «φωτεινοί» αστέρες της πολιτικής, είναι πολλοί; Αναρωτηθείτε!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος