Ζητείται επειγόντως όραμα και αλλαγή νοοτροπίας! Της Μαρίας Γιαμπουλάκη

Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι Έλληνες κάτω από δύσκολες συνθήκες μπορούν να αφήσουν στην άκρη για λίγο τις διαφορές τους και να πολεμήσουν εναντίον του εχθρού. Η διχόνοια και ο διχασμός δεν είναι κάτι καινούριο, μάλλον υπήρχε από πάντα στο DNA μας, ίσως μάλιστα να υπάρχει στο DNA  όλων των ανθρώπων και να μην είναι μόνο ελληνικό χαρακτηριστικό.  
Στην αρχαία Ελλάδα έδιωξαν τον Αριστείδη διότι βαρέθηκαν να ακούν ότι είναι δίκαιος. Κάποιοι από τους  ήρωες της επανάστασης του 1821 βρήκαν άδοξο τέλος. Στον Β’ ΠΠ πολεμήσαμε σαν παλικάρια για να διώξουμε τον εχθρό αλλά μετά τη λήξη του και την αποχώρηση των κατακτητών, κάναμε συμμοριτοπόλεμο μεταξύ μας.
Μελετώντας κανείς την ιστορία της Ελλάδος, εύκολα διαπιστώνει ότι η διχόνοια και ο διχασμός υπήρχαν πάντα. Μέσα σε αυτό όμως το πλαίσιο, υπήρχαν ηγέτες και φυσιογνωμίες με όραμα που πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον, έβαζαν  το καλό της χώρας. Πολιτικοί με ικανότητες που κάποιοι από αυτούς άφησαν έργο που μας ωφελεί μέχρι και σήμερα. Οι πολιτικοί της δικής μας γενιάς τι θα αφήσουν στις γενιές που ακολουθούν;
Μπορεί κάποιος με συγκεκριμένα τεκμήρια να μας αποδείξει ότι οι πολιτικοί βάζουν πάνω από το μικροκομματικό τους συμφέρον το καλό της χώρας; Αν έβαζαν πάνω από όλα το καλό αυτού του τόπου, δεν θα έπρεπε από την αρχή της κρίσης και μετά να δουλέψουν όλοι μαζί για να βγούμε από αυτήν;
Ποιο είναι το όραμα σήμερα και ποιος μπορεί να μπει μπροστά και να ηγηθεί για μια αλλαγή κατεύθυνσης; Και ακόμα και αν κάποιος μπει μπροστά, πραγματικά έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα; Ποιος είναι ο εχθρός; Η ανικανότητα; Η παγκοσμιοποίηση και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα; Οι ιδεοληψίες; Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί ή και κάτι άλλο, άλλωστε ο ιστορικός του μέλλοντος είναι αυτός που με αντικειμενική οπτική θα καταγράψει όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Δεν θέλω να είμαι υπερβολική αλλά σκεφτόμενη τα σκάνδαλα των τελευταίων 35 και βάλε ετών δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια να πιστέψουμε ότι έχουμε ικανούς πολιτικούς. Η φούσκα του χρηματιστηρίου, τα δομημένα ομόλογα, οι μίζες των εξοπλιστικών, η SIEMENS, η NOVARTIS, το Βατοπαίδι, η κακοδιαχείριση δημοσίου χρήματος για μικροκομματικά συμφέροντα, το πελατειακό κράτος, η διόγκωση του δημόσιου χρέους, τα υπέρογκα δάνεια των τραπεζών χωρίς εγγυήσεις, είναι μόνο μερικά από τα γεγονότα που αποδεικνύουν έμπρακτα ότι οι ικανότητες των πολιτικών είναι προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
Τώρα ίσως είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αφήσουν τα παιχνίδια μικροπολιτικής και να βρουν όλοι μαζί το στρατηγικό σχέδιο εκείνο που θα μας βγάλει από την ύφεση.  Την ίδια στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, μου φαίνεται μάλλον υπερβολικά αισιόδοξο αυτό το σενάριο.. Που καταντήσαμε; Το αυτονόητο να είναι μάλλον αδύνατο να συμβεί!!
Θέλουμε ένα όραμα, μια ελπίδα και ηγέτες που θα βάλουν πρωταρχικό στόχο το καλό της χώρας και όχι την προσωπική τους αποκατάσταση!  Ο Πλάτωνας είχε πει πως αν οι ικανοί δεν ασχολούνται με τη πολιτική, είναι καταδικασμένοι να τους κυβερνούν κατώτεροί τους… Και για να το παραφράσω λίγο, ποιος άραγε ηθικός, με αρχές και όραμα για αυτό το τόπο, που θα βάλει το προσωπικό συμφέρον στην άκρη και θα παλέψει για το καλό αυτού του τόπου έχει έστω και μια ελπίδα να τα βάλει με αυτό το σάπιο σύστημα και να τα καταφέρει; Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν ίδια η κοινωνία άλλαζε και έβαζε ξανά ψηλά, στις θέσεις που τις ανήκουν, αξίες και αρχές που έχουμε χώσει κάτω από το χαλί. Πόσο εύκολο όμως είναι να αλλάξει αυτή η κοινωνία; Και ποιους συμφέρει πραγματικά να είμαστε αποχαυνωμένοι, κλεισμένοι στον μικροκοσμό μας και να αδιαφορούμε για τα κοινά;
Χρειαζόμαστε άλλους πολιτικούς ή πολίτες με άλλη νοοτροπία ή κάτι άλλο;
 
Μαρία Γιαμπουλάκη