Η απάντηση του Βρέντζου στους επικριτές του

Με αφορμή την σκληρή κριτική που δέχεται το τελευταίο διαστημα εκ των έσω, ο πρόεδρος του Εργοτέλη Γιώργος Βρέντζος με μακροσκελέστατη δήλωση απαντά στους επικριτές του παραθέτοντας τα έργα του στο διάστημα της προεδρίας του στον ιστορικό σύλλογο.
Αναφέρεται στις πρώτες ενέργειες της διοίκησης  του, αναφορικά με την προσπάθεια να μειωθούν τα χρέη που υπήρχαν, στη συνέχεια στη γενική ανασυγκρότηση του συλλόγου, τη δημιουργία μιας πρώτης ομάδας η οποία κατέκτησε τον τίτλο, ενώ για μια ακόμα φορά κάνει την αυτοκριτική του.
Παραδεχόμενος τα λάθη που έκανε ο Γιώργος Βρέντζος, αναφέρει και πάλι πως δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι στην ηγεσία του συλλόγου λόγω της αδυναμίας να βοηθήσει οικονομικά ενώ κλείνει αινιγματικά τη γραπτή δήλωση του, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να βρεθεί λύση στο οικονομικό θέμα και να μπορέσει ο Εργοτέλης να αγωνιστει στη Football League..
Αναλυτικά η τοποθέτησή του: «Είναι εντυπωσιακό πόση κακία και πόσο ΚΟΜΠΛΕΞ, βγάζουν ορισμένοι “Εργοτελίτες” (δυστυχώς και κάποιοι Εργοτελίτες) με την πρώτη ευκαιρία. Περιμένουν στη γωνία, κάτι να πάει στραβά, ώστε να βγάλουν τη χολή και τ’ απωθημένα τους. Συμμετέχουν στις χαρές, χαίρονται (;) στις επιτυχίες, θεωρούν δεδομένο ό,τι καλό γίνεται. Και μόλις πάει κάτι στραβά, μηδενίζουν τα πάντα και μετατρέπονται σε δημόσιοι κατήγοροι. Το φοβερό μάλιστα είναι ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν έχουν προσφέρει σχεδόν τίποτα, για να μην πω τίποτα, στον Εργοτέλη.
Το αντίθετο μάλιστα, κάποιοι εξ’ αυτών, μέλη προηγούμενων διοικήσεων, έχουν ζημιώσει τον Σύλλογο με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους… Αυτοί με εξοργίζουν κι όχι μερικοί γραφικοί ή αμόρφωτοι με τους οποίους δεν ασχολούμαι καν. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν αναφέρομαι στους φιλάθλους ή παράγοντες της ομάδας που ασκούν καλόπιστη κριτική και καλά κάνουν.
Αυτοί οι “δημόσιοι κατήγοροι” λοιπόν, ΛΙΓΟΙ σε ποσότητα αλλά και ποιότητα, ξεχνούν, ή μάλλον κάνουν πως δεν θυμούνται, τι παρέλαβε η νυν διοίκηση πριν από 15 μήνες. Ξεχνούν που και πως είχε καταντήσει ο Εργοτέλης πέρυσι τον Ιανουάριο. Ας φρεσκάρω λίγο τη μνήμη τους.
Πέρυσι λοιπόν τον Ιανουάριο, μετά την αποχώρηση της ομάδας “καζίνο” από το πρωτάθλημα της Football League και όσα αίσχη είχαν προηγηθεί εκείνη τη σεζόν, ο Εργοτέλης ήταν ντροπιασμένος, ανυπόληπτος και πτωχευμένος. Χάσαμε όλους τους παίκτες μας (πολλοί εκ των οποίων διαπρέπουν τώρα στη Super League ή στη Football League), χάσαμε την αξιοπρέπεια μας, χάσαμε την περηφάνια μας.
Βάσει του τότε ισχύοντος ΚΑΠ, ο Σύλλογος θα “κληρονομούσε” τουλάχιστον το 50% των ποδοσφαιρικών χρεών της ΠΑΕ (πάνω από 1,5 εκ. ευρώ), ενώ η Πολιτεία ήταν έτοιμη να νομοθετήσει τη “μεταφορά” όλων των οφειλών των χρεοκοπημένων ΠΑΕ (πάνω από 5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ στην περίπτωση του Εργοτέλη) στα ιδρυτικά σωματεία. Και αυτό θα σήμαινε ουσιαστικά τον αγωνιστικό αφανισμό του Εργοτέλη, ο οποίος θα ήταν καταδικασμένος να αγωνίζεται ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ Γ’ ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Επιπλέον, βάσει του ΚΑΠ, η ομάδα θα είχε δικαίωμα συμμετοχής την περίοδο που μας πέρασε στην Α1 ΕΠΣΗ, ξεκινώντας μάλιστα με -6 βαθμούς.
Όσο για τον “Ερασιτέχνη” Εργοτέλη, χρωστούσε σχεδόν 150.000 ευρώ (30/04/16), ένα τεράστιο ποσό για ερασιτεχνικό σωματείο. Απίστευτο κι όμως αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι στα χρέη της περιόδου Παπουτσάκη είχαν προστεθεί και οι υποχρεώσεις από τις θητείες των μετέπειτα δύο διοικήσεων, οι οποίες δεν έβαλαν ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ στον Σύλλογο (δεν αναφέρομαι στην ΠΑΕ όπου μερικά μέλη της διοίκησης του Ερασιτέχνη είχαν βάλει κάποια χρήματα και μπράβο τους, ειδικά την περίοδο 2012-13), με εξαίρεση τον Βαγγέλη Γιαννουλάκη στο μπάσκετ και τον Γιάννη Μεντζάκη και τους συνεργάτες του στους Νέους/Νέες Εργοτέλη (τους οποίους έχω επανειλημμένα συγχαρεί δημοσίως).
Οι υπάλληλοι και οι προπονητές ήταν επί μήνες απλήρωτοι και οι περισσότεροι έτοιμοι να φύγουν, οι ακαδημίες είχαν αποδιοργανωθεί και οι εγκαταστάσεις είχαν εγκαταληφθεί. Χάναμε νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές χωρίς ο Σύλλογος να παίρνει ούτε ευρώ (Χαλκουτσάκης και Παναγιώτου, ο τερματοφύλακας τον οποίο ο ΟΦΗ έκανε επαγγελματία πρόσφατα), αποχωρούσαν πολύτιμα στελέχη (Λαμπράκης, Πλεσίτης), το παίζαμε “κουβαρντάδες” και προσφέραμε άνευ λόγου υψηλές αμοιβές σε δικηγόρους (τροφεία Καρέλη), υπογράφαμε ανεξέλεγκτα συναλλαγματικές στο όνομα του Εργοτέλη (ακόμα και χωρίς να έχουμε το δικαίωμα) κλπ. Και μέσα σ’ όλα, είχαμε κι άλλες “ομορφιές” στο Μαρτινέγκο (Νέες Εργοτέλη)… Μοναδικές ευχάριστες εξαιρέσεις το τμήμα μπάσκετ, οι Νέοι Εργοτέλη και οι Νέες (αγωνιστικά).
Ο Εργοτέλης βρισκόταν λοιπόν σε αποσύνθεση και βάδιζε με μαθηματική ακρίβεια προς την πλήρη απαξίωση. Σ’ εκείνη την πολύ άσχημη και δύσκολη περίοδο, κανείς δεν φαινόταν διατεθειμένος να βγει μπροστά προκειμένου να σταματήσει ο κατήφορος.
Πήραμε τότε την απόφαση να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Ξέραμε πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα, αλλά εμείς αγαπήσαμε τον Εργοτέλη στις δύσκολες και όχι στις εύκολες στιγμές. Αν μας άρεσαν τα εύκολα, θα υποστηρίζαμε άλλες ομάδες… Ξεκινήσαμε με όρεξη, με πάθος, με “τρέλα”, με σχέδιο, με ΟΡΑΜΑ.
Παλέψαμε και καταφέραμε να αλλάξει, ή για να είμαστε πιο ακριβείς να αποσαφηνιστεί, η έναρξη ισχύος των νέων άρθρων του ΚΑΠ σχετικά με τα χρέη των ΠΑΕ και τις αγωνιστικές επιπτώσεις των ομάδων που αποχωρούν από το πρωτάθλημα. Πείσαμε, μαζί με τη διοίκηση του Ολυμπιακού Βόλου, το Υφυπουργείο Αθλητισμού να καθυστερήσει τη σχετική αρνητική τροπολογία ώστε να μην συμπεριλαμβάνει τις ομάδες που χρεοκόπησαν πέρυσι. Πείσαμε επίσης την Οικογένεια Παπουτσάκη να εγκαταλείψει έγκαιρα την ιδέα μη λύσης & εκκαθάρισης της ΠΑΕ. Και τελικά ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ ΠΑΕ. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της νυν διοίκησης, ένα τεράστιο δώρο προς τον Σύλλογο και τις επόμενες γενιές Εργοτελιτών.
Εξυγιάναμε οικονομικά τον Σύλλογο, βάζοντας χρήματα σε όλα τα τμήματα (περίπου 70.000 αν υπολογίσουμε και τα 3 “θυγατρικά” σωματεία), μειώνοντας τα έξοδα και εξασφαλίζοντας σημαντικά έσοδα από πωλήσεις νεαρών ποδοσφαιριστών (20.000 από Αζίζι στον ΠΑΟΚ). Μέσα σε 14 μόνο μήνες, ΜΕΙΩΣΑΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΟ ΜΙΣΟ (74.000 περίπου στις 30/06/17).
Επαναφέραμε στον Σύλλογο παράγοντες με μεγάλη προσφορά και ακόμα μεγαλύτερη προοπτική, συμφιλιωθήκαμε και τιμήσαμε το παρελθόν μας, αναδιοργανώσαμε τις ακαδημίες, βελτιώσαμε τις εγκαταστάσεις, ήρθαμε πιο κοντά σε αθλητές και γονείς, “εξυγιάναμε” τις Νέες Εργοτέλη και γενικά νοικοκυρέψαμε τον Σύλλογο (έχουμε βέβαια πολλά ακόμα να κάνουμε και να διορθώσουμε).
Όσον αφορά την 1η ομάδα, ξεκινώντας από το μηδέν έχοντας μόνο μερικά νέα παιδιά από τα τμήματα υποδομής και ξοδεύοντας ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΟΣΟ (για τα δεδομένα της Γ’ Εθνικής, του Εργοτέλη, του Ηρακλείου και γενικά της εποχής), δημιουργήσαμε μια ομάδα η οποία λειτούργησε σε επαγγελματικά πρότυπα από όλες τις απόψεις και τελικά, παρά ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ (σε αντίθεση με τα λάθη όλων των προηγούμενων διοικήσεων ΠΑΕ και Ερασιτέχνη τα οποία κληρονόμησαν οι επόμενοι), καταφέραμε, κόντρα σε “θεούς και δαίμονες”, να πάρουμε το πρωτάθλημα (το πρώτο πρωτάθλημα του Συλλόγου μετά την περίοδο 2004-05 αν θυμάμαι καλά).
Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα της νυν διοίκησης είναι ότι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΤΕΛΗ, τόσο σε ηθικό όσο και οικονομικό επίπεδο. Και ΟΙ ΕΡΓΟΤΕΛΙΤΕΣ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!
Τρανή απόδειξη για την επιτυχία μας είναι η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΜΟΥ. Ξέρουν ότι μ´εμένα δεν τα βγάζουν πέρα…
Φυσικά και μοιραία, ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΛΑΘΗ. Όποιος προσπαθεί, εργάζεται και αγωνίζεται κάνει και λάθη.
Γενικά νομίζω ότι ήταν μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΟΤΕΛΗ, η οποία δυστυχώς φαίνεται να μην έχει συνέχεια λόγω της αδυναμίας μου να βρω χρηματοδότες για την ίδρυση ΠΑΕ.
Προσπάθησα, ΞΟΔΕΨΑ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΟΤΕΛΗ (κι ακόμα παραπάνω), τους κόπους πολλών ετών σκληρής δουλειάς, προκειμένου να τηρήσω τις υποσχέσεις μου και να εκπληρώσω το ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ μου για τον Εργοτέλη. Τα κατάφερα έως εδώ, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ άλλο μόνος μου, δεν έχω άλλα χρήματα ούτε συνεταίρους. Λυπάμαι και ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΤΕΛΗ γι’ αυτό, αλλά δυστυχώς μπορώ έως εδώ.
Ξέρω ότι ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ίσως ήταν λάθος, αλλά και τα πίστευα και είχα πλάνο για να τα πραγματοποιήσω. ΔΕΝ ΚΟΡΟΙΔΕΨΑ κανέναν και για τίποτα, απλά οι συνθήκες άλλαξαν, όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή.
Ακόμα κι έτσι, κατάφερα, ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ, αρκετά και σε κάθε περίπτωση ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ (ακόμα κι αν τελικά, χτύπα ξύλο, αναγκαστούμε ν’ αγωνιστούμε στο τοπικό).
Ελπίζω να επανέκτησαν τη μνήμη τους ορισμένοι… Αν όχι, ας συνεχίσουν να με προκαλούν και θα γίνω πιο συγκεκριμένος για την “προσφορά” τους στον Εργοτέλη…
Έτσι, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ…
ΥΓ. ΝΑ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΕΝΤΟΣ ΚΙ ΕΚΤΟΣ ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟ, ΝΑ ΜΗΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΓΚΟΛ ΣΤΙΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ…».