Τέλος καριέρας για τον Λυκούργο Τσάκωνα

Ο Λυκούργος Τσάκωνας, ένας από τους κορυφαίους σπρίντερ όλων των εποχών στην Ελλάδα, έκανε γνωστό με ανάρτησή του στο διαδίκτυο ότι βάζει οριστικά τέλος στην καριέρα του. Ο Λάκωνας αθλητής αποφάσισε στα 30 του χρόνια (γεννημένος στις 8/3/1990 στη Σπάρτη) να αποχωρήσει από το στίβο και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του.

Ο Τσάκωνας, ο οποίος δεν ξεχνά να ευχαριστήσει τους προπονητές του Γιώργο Παναγιωτόπουλο, Άρη Βισκαδουράκη, καθώς και τους γονείς του, ήταν έβδομος το 2010 στον τελικό των 200μ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης, θέση που κατέκτησε και το 2014 στη Ζυρίχη. Το 2011 πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στην Οστράβα και το 2013 αναδείχθηκε νικητής στους Μεσογειακούς αγώνες.

Το 2015 ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές του, όχι μόνο γιατί διένυσε τα 200μ σε 20.09 στο Diamond League της Ρώμης, αλλά επειδή έφτασε πολύ κοντά σε πρόκριση στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Πεκίνο. Στη διάρκεια της καριέρας του έχει καταγράψει πέντε κούρσες κάτω από το 20.30. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και του 2016, όπου έφτασε μέχρι τον ημιτελικό των 200 μέτρων, ενώ βοήθησε με όλες του τις δυνάμεις και την εθνική ομάδα.

Αναλυτικά τι εγραψε..

«Θέλω με αυτό να επικοινωνήσω ότι δεν θα αγωνιστώ ξανά. ..

Δυστυχώς δεν κατάφερα να κάνω ούτε τα μισά από όσα μπορούσα ...όμως δεν με πειράζει και τόσο, γιατί είμαι ευγνώμων για ότι έζησα .

Είμαι ευγνώμων αν έστω και ένα παιδί με θαύμασε ή με θεώρησε πρότυπο του.

Είμαι ευγνώμων αν έστω και ένας άνθρωπος ένιωσε υπερήφανος με κάποια επιτυχία μου , ή που απογοητεύτηκε από κάποια αποτυχία μου.

Είμαι ευγνώμων εάν έστω και ένας καρδιοχτύπησε μαζί μου σε κάποιο αγώνα.

Είμαι ευγνώμων που ένιωσα την ευθύνη να κουβαλήσω το εθνόσημο στο στήθος μου.

Είχα τη χαρά να ζήσω πολλά και έντονα συναισθήματα.. . Διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου και έγινα πιο δυνατός άνθρωπος.

Είμαι υπερήφανος για της επιλογές που έκανα ,καθώς επίσης και για τις επιλογές που δεν έκανα.

Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιώργο Παναγιωτόπουλο που με έμαθε να είμαι νικητής.

Έχω επίσης την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Κύριο Άρη Βισκαδουράκη που με αγκάλιασε σαν παιδί του, και που μου έδειξε ότι υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας καθαροί σαν το διαμάντι.

Επίσης θέλω να πω ένα δημόσιο ευχαριστώ, όσο και αν "ακούγεται" τετριμμένο, στους γονείς μου, που ήταν απλά εκεί. Διαθέσιμοι και ανιδιοτελείς πάντα.

"Αν η κοινωνία αντί να παράγει αντίτυπα, δημιουργούσε μοναδικότητες, κανείς δεν θα είχε την ανάγκη να κρίνει, ούτε κανένας θα δεχόταν να κριθεί».