Μπακαλιάρος: Πως το "ψάρι του βουνού" έγινε το εθνικό μας πιάτο
Δύο φορές μόνο επιτρέπεται από την Εκκλησία η κατάλυσις ιχθύος στην διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Μία φορά του Ευαγγελισμού και μία φορά την Κυριακή των Βαΐων.
Πως όμως ο μπακαλιάρος καθιερώθηκε, ως έθιμο να καταναλώνεται ανήμερα της 25ης Μαρτίου;
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινάει με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ. Πρώτοι τον πάστωσαν οι Βάσκοι, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και τον ονόμασαν «ψάρι του βουνού», ενώ εκείνοι που έστελναν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου ήταν οι Άγγλοι, οι οποίοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες.
Φυσικά, η τεχνική του παστού ψαριού απαντάται σε όλη τη Μεσόγειο, ακόμη και στους λαούς της Καραϊβικής. Οι Ιταλοί τον αποκαλούν baccala, οι Ισπανοί baccalao και οι Πορτογάλοι – που διατείνονται πως μπορούν να τον μαγειρέψουν με 1000 και 1 τρόπους – bacalhau....
Ο μπακαλιάρος έφτασε στο ελληνικό τραπέζι τον 15ο αιώνα και παρότι δεν είναι ψάρι που προέρχεται από την ελληνική θάλασσα, καθώς απαντάται κυρίως στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού, καθιερώθηκε ως το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου, γιατί με εξαίρεση τα παράλια των νησιών, το φρέσκο ψάρι αποτελούσε πολυτέλεια για τους φτωχούς κατοίκους των χωριών της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Έτσι ο παστός μπακαλιάρος, που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη συντήρηση, αποτέλεσε την εύκολη και φθηνή λύση, έθιμο που κρατά μέχρι τις μέρες μας.
Στις μέρες μας, την παγκόσμια πρωτιά σε κατανάλωση μπακαλιάρου κατέχει η Πορτογαλία, διότι οι Πορτογάλοι έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες διαφορετικές συνταγές για την αξιοποίησή του στην εθνική τους διατροφή, ενώ κατά παράδοση τον αποκαλούν «πιστό φίλο».
Πηγές; mixanitouxronou, griefimerida.g
