Ο Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ δεν δίνει την εντύπωση ανθρώπου που θα μπορούσε να απειλήσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ενώ ο ρώσος πρόεδρος, που του αρέσουν το κυνήγι και το τζούντο, εκπληρώνει απολύτως τον ρόλο του μουζίκου, ο 50χρονος ρώσος σκηνοθέτης μοιάζει με τον έφηβο που οι μουζίκοι πλάκωναν στο ξύλο στις σχολικές αίθουσες.
Φαίνεται όμως πως για τον Ζβιαγκίντσεφ έφτασε η ώρα της εκδίκησης. Η ταινία του «Λεβιάθαν», μια σφοδρή κριτική του Πούτιν και του καθεστώτος του, έχει γίνει μια παγκόσμια επιτυχία, κέρδισε Χρυσή Σφαίρα ως καλύτερη ξένη ταινία, ενώ είναι υποψήφια και για Οσκαρ στην ίδια κατηγορία.
Ο ρώσος σκηνοθέτης είναι όμως υπερήφανος και για την υποδοχή της οποίας έτυχε η ταινία του στη χώρα του. «Η διανομέας Ραϊσα Φομίνα μου είπε ότι στην 25χρονη θητεία της στην κινηματογραφική βιομηχανία δεν έχει ξαναδεί μια ταινία να έχει τέτοιες εκρηκτικές επιπτώσεις στους θεατές», είπε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς.
Μεταξύ των πλέον σφοδρών επικριτών της ταινίας είναι το Υπουργείο Πολιτισμού, που έχει ασφαλώς μετανιώσει που τη χρηματοδότησε. Επιφυλάξεις έχουν όμως και φιλελεύθεροι της Μόσχας, που θεωρούν ότι η ιστορία του ιδιοκτήτη ενός σπιτιού ο οποίος καταβαραθρώνεται από το δικαστικό σύστημα απλώς τροφοδοτεί τα δυτικά στερεότυπα για τη Ρωσία. Ο σκηνοθέτης επιδοκιμάζεται άραγε για τις κινηματογραφικές του ικανότητες ή η Δύση βρήκε στο πρόσωπό του τον νέο διαφωνούντα στον χώρο της τέχνης;
Αν και ο «Λεβιάθαν» είναι χωρίς αμφιβολία μια αντι-πουτινική ταινία, τα ενδιαφέροντα του Ζβιαγκίντσεφ βρίσκονταν ανέκαθεν περισσότερο στον χώρο της τέχνης παρά στον χώρο της πολιτικής. Είναι άγνωστο αν έχει γυναίκα και παιδιά. Αυτό που είναι γνωστό για εκείνον είναι ότι γεννήθηκε στο Νοβοκουζνέτσκ της Σιβηρίας - που ως μερικά χρόνια πριν από τη γέννησή του λεγόταν Σταλίνσκ - και ότι του άρεσε πάντα η ηθοποιία. Το 1986 μετακόμισε στη Μόσχα. Η κινηματογραφική του σταδιοδρομία όμως δεν ξεκίνησε καλά. Εκανε όλες τις δουλειές για να επιβιώσει και υπήρχε μια εποχή που δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε ένα εισιτήριο για το μετρό. «Ημουν ένα μηδενικό χωρίς καμιά προοπτική», είπε σε μια συνέντευξή του το 2011.
Ολες οι ταινίες του είναι σκοτεινά οικογενειακά δράματα με μινιμαλιστικό στυλ. Η ταινία που τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της γενιάς του ήταν η «Ελένα», όπου πρωταγωνιστεί μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους: τη μικρή, αποστειρωμένη πόλη όπου ζει ο πλούσιος και μεγαλύτερης ηλικίας σύζυγός της και τη σκοτεινή πόλη από την οποία κατάγεται η ίδια και όπου εξακολουθεί να ζει ο γιος της από προηγούμενο γάμο και η οικογένειά του.
Οσο για τον «Λεβιάθαν», είναι σαφές ότι στρέφεται κατά του Πούτιν, παρόλο που ο σκηνοθέτης ισχυρίζεται ότι είναι μια διαχρονική ταινία. Οι αρχές έχουν καθυστερήσει την προβολή της, απαιτώντας από τον σκηνοθέτη να αφαιρέσει ορισμένες σκηνές. Μια πειρατική εκδοχή, όμως, κυκλοφορεί ήδη στο YouTube. Οι παραγωγοί υπολογίζουν ότι τις πρώτες 24 ώρες από την κυκλοφορία της την παρακολούθησαν 20.000 άνθρωποι. Δεκάδες χιλιάδες ακόμη την είδαν στη συνέχεια.
Πηγή: ΑΜΠΕ
