Η τιμή ενός λίτρου βενζίνης περιέχει φόρους -που ξεπερνούν το 1 ευρώ- και το σύνολό τους σχεδόν δεν έχει επιβληθεί ούτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε από την καγκελάριο Μέρκελ, ούτε καν από την Τρόικα. Το ίδιο ισχύει και για κάθε λίτρο πετρελαίου της πολυπόθητης θέρμανσης στη χειμαζόμενη Ελλάδα.
Σε μία εύρωστη οικονομικά χώρα η υπερφορολόγηση στην τιμή των καυσίμων θεωρείται σχεδόν αυτονόητη, προκειμένου το κράτος να αποκτήσει έσοδα, που θα λειτουργήσουν ανταποδοτικά για τους πολίτες του. Στην Ελλάδα των μνημονίων και της κρίσης όμως, είναι νομοτελειακά η απόλυτη αναλγησία, να διανύουμε τον δεύτερο χειμώνα που συνάνθρωποί μας πεθαίνουν από την παγωνιά γιατί τα καύσιμα βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη, προκειμένου το κράτος να κατορθώσει να συντηρήσει τον εαυτό του (;).
Στο eΚρήτη σήμερα αποκαλύπτουμε πως τα μαγκάλια στα σπίτια των νεόπτωχων Ελλήνων, θα μπορούσαν με πολιτική βούληση να είχαν αποφευχθεί αν οι ιθύνοντες δεν επέμεναν να δείχνουν το «σκληρό πρόσωπο της εξουσίας τους», ή το άλλο της κομπορρημοσύνης τους, που θέλει τα πρόσφατα τραγικά θύματα των αναθυμιάσεων να είχαν «έλλειψη ενημέρωσης κι όχι έλλειψη χρημάτων» για το απλησίαστο πετρέλαιο.
Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ: Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν θεωρείται ούτε κατά διάνοια «ατμομηχανή» της βιομηχανικής παραγωγής στην Ευρωζώνη. Εν τούτοις, αύξησε με ρυθμούς απρόσμενους την εξάρτησή της από την πετρελαιοκίνηση. Όπως αποκαλύπτει μία παλιότερη μελέτη του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης, το 2012 το συνολικό κόστος για την εισαγωγή καυσίμων στην Ελλάδα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο επίπεδο, φθάνοντας τα €17,6 δις, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 9% του ΑΕΠ. Όπως παρατηρεί η μελέτη του ΙΕΝΕ οι καθαρές εισαγωγές πετρελαίου ως ποσοστό του ΑΕΠ κινούνται από το 2011 σε επίπεδα άνω του 5%, πολύ κοντά δηλαδή, στα επίπεδα μιας ραγδαία αναπτυσσόμενης χώρας, τη στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό για το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 2,7%. Όμως το ράλι των εισαγωγών δεν ξεκίνησε απότομα. Σε τρέχουσες τιμές, η αξία των εισαγωγών πετρελαίου από 2,9% του ΑΕΠ το έτος 2002 διπλασιάστηκε σε 4% το 2005. Κι έπειτα τραβούσε διαρκώς την ανηφόρα. Και οι φόροι του καυσίμου έπαιρναν παράλληλα την ίδια πορεία. Ενώ οι επίσημες καταγραφές των εσόδων που απέφεραν, γίνονταν σταδιακά όλο και πιο δυσνόητες με αποτέλεσμα επί των ημερών μας να μην υπάρχουν πλέον ευδιάκριτα στοιχεία. Πέραν ίσως από το γεγονός ότι το 2012 το συνολικό κόστος για την εισαγωγή καυσίμων στην Ελλάδα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο επίπεδο φθάνοντας τα 17,6 δισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 9% του ΑΕΠ. Προσέξτε όμως, πρόκειται για τις τιμές που εισάγει η Ελλάδα τα καύσιμά της μέσω των δύο εταιριών που διαχειρίζονται αυτό το αγαθό. Αν στο ποσό αυτό εισαχθούν οι φόροι κατανοούμε εύκολα πως το ελληνικό δημόσιο «γεμίζει» εύκολα και άκοπα τα ταμεία του, παίζοντας απλά τον ρόλο του φοροεπιβολέα και μετατρέποντας όλο το σύστημα διακίνησης καυσίμων σε φοροεισπράκτορές του.
Κι ενώ Ομοσπονδίες, Σωματεία και απλοί Πρατηριούχοι ωρύονται για τα συμβαίνοντα στην αγορά των καυσίμων, οι ιθύνοντες επιμένουν να μην απαντούν με σαφήνεια, προκαλώντας ακόμη περισσότερους ψιθύρους για τα κίνητρα και τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από αυτή την υπόθεση. Κι όμως, σκεφτείτε πως κανένα άλλο αγαθό δεν θα ήταν σε θέση να πυρπολήσει τόσο τον οικογενειακό προϋπολογισμό μας όσο το πετρέλαιο και οι φόροι του.
Χωρίς διάθεση για θεωρίες συνομωσίας θα παραθέσουμε απλά τα στοιχεία της έρευνας που έκανε το “e Κρήτη” για τις τιμές των καυσίμων στη χώρα μας, με την απλή δημοσιογραφική πεποίθηση πως ο πολίτης οφείλει να γνωρίζει την αλήθεια κι εμείς οφείλουμε να του την παρουσιάζουμε.
Το ρεπορτάζ του Μανώλη Δερμιτζάκη που θα βρείτε πατώντας εδώ είναι διαφωτιστικό
