Μια μεγαλειώδης γιορτή γίνεται σήμερα στην Αθήνα με τη συμμετοχή χιλιάδων δρομέων απ' όλο τον κόσμο και εθελοντών...
Όμως, ανάμεσα στον χείμαρρο ανθρώπων του 32ου Μαραθώνιου της Αθήνας, κρύβονται ιστορίες ζωής που δε μπορεί να τις χωρέσει ο νους. Σήμερα, άλλοι τρέχουν στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, άλλοι για να τερματίσουν και να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, άλλοι έτσι απλά για τη συμμετοχή, άλλοι για το life style και μια φωτογραφία κι άλλοι για να... ξανακερδίσουν τη ζωή τους.
Όπως γράφει σε ρεπορτάζ της στο Newsbomb.gr η Γεωργία Λινάρδου, ανάμεσα στους 35.000 δρομείς και τους 2.200 εθελοντές (περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά) συναντά κανείς λογιών λογιών ανθρώπους. Δρομείς παγκοσμίου φήμης, επαγγελματίες και ερασιτέχνες αθλητές, απλούς ανθρώπους, celebrities, γονείς με παιδιά, συνταξιούχους, άνεργους, απλήρωτους, απελπισμένους και ό,τι άλλο χωράει το καζάνι της κοινωνίας μας έτσι όπως έχει αρχίσει να κοχλάζει στο πέρασμα της οικονομικής κρίσης.
Σίγουρα για τους πολλούς ο σκοπός συμμετοχής στον Μαραθώνιο δεν είναι ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο. Δε θα μπορούσε να ήταν. Το τέλος αυτής της διαδρομής αντέχει τους επαγγελματίες δρομείς. Αυτούς που έχουν εκπαιδευθεί να αντέχουν.
Όπως ο κορυφαίος Κενιάτης δρομέας Ντένις Κιμέτο, ο μόνος Κενιάτης με χρόνο μαραθωνίου κάτω από δύο ώρες και τρία λεπτά. Γι' αυτόν τον άνθρωπο άλλαξαν όλα όταν κάποια στιγμή εκεί που όργωνε το χωράφι του άφησε το βλέμμα του να παγώσει στην προπόνηση που έκαναν εκεί κοντά κάποιοι δρομείς. Κι αυτό ήταν.
Από την άλλη, ο Χουσεϊν Χμαϊντούχ που είναι πρόσφυγας από το Μαρόκο και εδώ και πολύ καιρό περιμένει στη λίστα αναμονής για άδεια παραμονής στη χώρα μας, δεν είχε την ίδια τύχη με τον Κιμέτο, αν και οι επιδόσεις του είναι εξαιρετικές. Στον προηγούμενο Μαραθώνιο της Αθήνας τερμάτισε 19ος στη γενική κατάταξη με χρόνο δύο ώρες και 39 λεπτά. Ζει στη Μυτιλήνη με τη φροντίδα του ΠΙΚΠΑ και διαφόρων φορέων αλληλεγγύης, τρέφεται από συσσίτια και αθλείται εντατικά με τη βοήθεια του προπονητή του Χάρη Πετρόπουλου στο Σύλλογο «Αθλοκίνηση». Ναι, ο Χουσεϊν μπορεί να τρέξει στον Μαραθώνιο αλλά δεν του επιτρέπεται να συμμετέχει με σημαία. Για την πολιτεία είναι παράνομος ή όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο προπονητής του, ανήκει στην κατηγορία των «φυλακισμένων αθλητών».
«Τίποτα δεν έχει αλλάξει...»
Μπορεί ο ΣΕΓΑΣ να επισημαίνει σε ανακοίνωση του πως «όλος ο κόσμος του ειδικού αθλητισμού στον Μαραθώνιο της Αθήνας», αλλά δε σημαίνει ότι αυτά που αναφέρει ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πικρή. Για δεύτερη συνεχή χρονιά αποκλείστηκε από τη διοργάνωση ο ασημένιος παραολυμπιονίκης Αλέξανδρος Ταξιλδάρης. Πέρυσι πάλι τα ίδια. Και αυτός και ο επίσης παραολυμπιονίκης Μάκης Καλαράς είχαν πάρει «απαγορευτικό» από την διοργανώτρια Επιτροπή καθώς και οι δύο αθλητές βρίσκονται σε αναπηρικά αμαξίδια.
Αργά χθες το απόγευμα ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης στη σελίδα του στο facebook γράφει: «Από τις λίγες φορές που νιώθω "αποκλεισμενος". τίποτα δεν έχει αλλάξει...»
Η ζωή του Αλέξανδρου άλλαξε στα 21 μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που του χάρισε μία σοβαρή βλάβη στο νωτιαίο μυελό. Μετά το ατύχημα ο Αλέξανδρος επέστρεψε ακόμη πιο μαχητικός στον αθλητισμό που έτσι κι αλλιώς αγαπούσε. Το πρώτο μετάλλιο το κέρδισε στην κολύμβηση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Είναι πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Αναπηρία «Περπατώ» και ζει στην Κομοτηνή.
Πάντως ένας από τους φίλους του στο fb πολύ εύστοχα μεταξύ άλλων, σημείωσε: «Ο "Αγώνας για όλους"δεν είναι ασφαλώς για όλους και με μια γελοία και άκρως προσβλητική ανακοίνωση θέτει για άλλη μια χρονιά το θέμα της ασφαλείας/επικινδυνότητας.Πάντως χρήμα για φιλανθρωπία διαθέτουν για ισότιμη συμμετοχή ΟΧΙ».
Ισότιμη συμμετοχή; Τι να' ναι αυτό άραγε;
«..θυμίζει εκείνο του Πιστόριους»
Θα μπορούσε, όπως το αντιλαμβάνεται κάποιος, να είναι εκτός από μία σοβαρή αντίφαση (για να μη χρησιμοποιήσω άλλους χαρακτηρισμούς), σίγουρα όμως φαντάζει ως ειρωνεία...Από τη μία αποκλείεις από τον Μαραθώνιο αθλητές σε αναπηρικό καροτσάκι και από την άλλη «διαφημίζεις» την ιστορία δρομέα με τεχνητό μέλος. Διαβάζουμε από την ιστοσελίδα του ΣΕΓΑΣ την ιστορία ενός δρομέα ο οποίος στα 23 του χρόνια μετά από ατύχημα έχασε το ένα του πόδι: «Το σοκ ήταν μεγάλο. Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι έπρεπε να συνεχίσει τη ζωή του. Το τεχνητό μέλος που απέκτησε του επέτρεπε να ζει μια σχεδόν φυσιολογική ζωή, όχι όμως και να ασχολείται με το αγαπημένο του τρέξιμο. Όλα θα αλλάξουν όταν θα του το επιτρέψει η τεχνολογία και όταν κι εκείνος το αποφασίσει. Αλλάζει τεχνητό μέλος κι αρχίζει δειλά να τρέχει στα 5 χλμ. Τα καταφέρνει και συνεχίζει. Φέτος με νέο μέλος – που θυμίζει εκείνο του Πιστόριους – κατεβαίνει στον αγώνα για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του για τα 10 χλμ». Τι στ' αλήθεια προσθέτει στην ιστορία αυτού του ανθρώπου ο «παραλληλισμός» με το τεχνητό μέλος του Πιστόριους και γιατί θα έπρεπε να επισημανθεί;
Η ιστορία του Βαλκανιονίκη, του Ειρηνιστή, του Γρηγόρη Λαμπράκη. Και φυσικά το σήμερα. Οχι όμως με τη φορεσιά του «δήθεν» και του «lifestyle». Η συμμετοχή είναι το θέμα. Οι χιλιάδες άνθρωποι που θα τρέξουν αύριο από τον Μαραθώνα μέχρις όπου αντέξει ο καθένας τους για τη... ζωή τους. Και ύστερα στο Καλλιμάρμαρο όπου και μπορεί να θυμηθεί ο καθένας τις μεγάλες αρετές που έκρυβαν οι άνθρωποι κάποτε πίσω από εκείνα τα λευκά μάρμαρα. Αυτό επιβάλλει η τυραννική καθημερινότητα όπως τουλάχιστον έχει διαμορφωθεί εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Και κάθε φορά το διέξοδο θα βρίσκεται εκεί όπου το ορίζει και ο καθένας μας.
Η Ελένη Παλαιγεωργίου είναι μητέρα δύο παιδιών. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχει. Φέτος τρέχει με τους Δρομείς Χωρίς Σύνορα και σύνθημα «Κάθε χιλιόμετρο μετράει».
«Διαπίστωσα ότι μετά από κάθε προπόνηση η ψυχολογία μου είναι πολύ καλύτερη οπότε, αυτό ήταν. Βιώνοντας την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα προσωπικά τα τελευταία χρόνια και θέλοντας να προσφέρω με όποιο τρόπο μπορώ, αποφάσισα να τρέξω μαζί με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Ένα μικρό λιθαράκι για ένα μεγάλο σκοπό», γράφει.
Ο Αλέξης Παπαδόπουλος είναι γιατρός από την Κύπρο. Και αυτός τρέχει με την ομάδα των Δρομέων Χωρίς Σύνορα: «Τρέχουμε και για τους τόσους εθελοντές όμως που κάθε μέρα προσφέρουν αλληλεγγύη και φροντίδα σε αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη».
Είναι ανάμεσα στους χιλιάδες ανθρώπους που σήμερα πάνε να τρέξουν για ό,τι κουβαλάει ο καθένας στην ψυχή του.
Όλα τα υπόλοιπα, κάποια στιγμή θα τα κρίνει η Ιστορία...
