Ενεργειακή σκακιέρα χωρίς Τουρκία. Του Νίκου Λυγερού

Η ελληνική ΑΟΖ δεν είναι εργαλείο αντιπαράθεσης με την Τουρκία αλλά της υψηλής στρατηγικής της Ελλάδας. 
 
Δεν ασχολούμαστε με την ΑΟΖ λόγω Τουρκίας αλλά λόγω κυριαρχικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το Δίκαιο της Θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο, λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενεργειακού οδικού χάρτη 2020 και 2050, λόγω Ανατολικής Μεσογείου, λόγω συμμαχιών στους υδρογονάνθρακες. Η Τουρκία βρίσκεται εκτός ενεργειακής σκακιέρας στη Μεσόγειο, έτσι η στρατηγική μας τόσο τοποστρατηγικά και όσο χρονοστρατηγικά δεν έχει αυτή τη χώρα στις επιλογές για αλληλεπίδραση και αλληλοσυμπληρωματικότητα. 

Όσοι λοιπόν ασχολούνται αποκλειστικά με τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις που δεν έχουν καν το επίπεδο των επαφών και ερμηνεύουν τα πάντα μέσω αυτού του καναλιού έχουν μία νοητική δυσυγχρονία διότι βρίσκονται εκτός πλαισίου. Έχουν επηρεαστεί από την Τουρκιά είτε λόγω φοβίας είτε προπαγάνδας και δεν έχουν κατανοήσει ότι είναι τόσο εκτός. 

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από υψηλή στρατηγική και όχι να συγκρίνεται συνεχώς με τη γειτονιά, η οποία λόγω ενέργειας έχει αλλάξει σε κάθε περίπτωση. Οι συμμαχίες με τα κράτη που υποστηρίζουν τις πετρελαϊκές εταιρείες που δραστηριοποιούνται και θα δραστηριοποιηθούν στην ελληνική ΑΟΖ αλλά και την κυπριακή ΑΟΖ είναι πιο σημαντικές για το μέλλον της πατρίδας μας. Όσοι συνεχίζουν να ασχολούνται με τα ελληνοτουρκικά χωρίς να ενσωματώνουν την κουρδική διάσταση απλώς έχουν μείνει μερικές δεκαετίες πίσω και μας καθυστερούν για να δικαιολογήσουν την απουσία στρατηγικής σκέψης στις εκτιμήσεις τους. 

Πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε στις απαιτήσεις της υψηλής στρατηγικής για την Ελλάδα, να δούμε μάλιστα πώς συνδυάζεται με αυτών της Κύπρου σε ευρωπαϊκό πλαίσιο αλλά και στη Μεσόγειο. Έχει τελειώσει η εποχή που εξετάζαμε τα πράγματα μεμονωμένα, εστιάζοντας το όλο θέμα πάνω σε αστοχίες. Τώρα δίχως πολυπλευρική προσέγγιση η στρατηγική δεν έχει υπόβαθρο, βάθος και εμβέλεια.