Παρέμβαση σχετικά με την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους πραγματοποιεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μια κρίσιμη καμπή όσον αφορά τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα.
Στη σκιά των δηλώσεων του Τζέρι Ράις, ότι η περιγραφή των μέτρων για ελάφρυνση χρέους πρέπει να γίνει αμέσως μετά τη συζήτηση για τις μεταρρυθμίσεις, σε άρθρο του το ΔΝΤ διατυπώνει έμμεσα προτροπές για την αντιμετώπιση του ζητήματος του ελληνικού χρέους από τους δανειστές.
Σε άρθρο που υπογράφει ο επικεφαλής οικονομολόγος του Ταμείου, Μορίς Όμπσφελντ, ο Πολ Τόμσεν και ο Σον Χάγκαν, το Ταμείο διακρίνει δύο διαφορετικές κατηγορίες χωρών με μη βιώσιμο χρέος.
Στην πρώτη συγκαταλέγει τις χώρες με δάνεια προς τον ιδιωτικό τομέα. Στην περίπτωση αυτή η αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει να γίνεται στην αρχή του προγράμματος ή στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης.
Στη δεύτερη κατηγορία, περιλαμβάνονται οι χώρες με δάνεια προς τον επίσημο τομέα. Στην κατηγορία αυτή η προσέγγιση για την αντιμετώπιση του χρέους μπορεί να ποικίλει. Για παράδειγμα αν το χρέος αναδιαρθρώνεται υπό την αιγίδα του Paris Club, γίνονται συγκεκριμένες δεσμεύσεις ελάφρυνσης χρέους από κάθε επίσημο πιστωτή στην αρχή του προγράμματος (στη μορφή συμφωνηθέντων πρακτικών) και οι δεσμεύσεις αυτές εφαρμόζονται μέσω της τροποποίησης των ξεχωριστών δανειακών συμβάσεων.
Ωστόσο, μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι πιστωτές μπορεί να επιθυμούν να συνδέσουν την πραγματοποίηση της ελάφρυνσης χρέους με την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος.
Οι τρεις οικονομολόγοι, χωρίς να κατανομάζουν την Ελλάδα, τονίζουν πως στις περιπτώσεις αυτές, η δέσμευση για την πραγματοποίηση της ελάφρυνσης θα πρέπει «να γίνεται στην αρχή του προγράμματος και να είναι αρκούντως αξιόπιστη».
«Η αξιοπιστία της δέσμευσης πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις λεπτομέρειες που αφορούν την συγκεκριμένη ελάφρυνση χρέους. Μια υπερβολικά ασαφή δέσμευση θα αύξανε την αβεβαιότητα, και στις αγορές, σχετικά με την πραγματοποίηση της ελάφρυνσης χρέους, υπονομεύοντας έτσι τις πιθανότητες επιτυχίας του προγράμματος» σημειώνουν.
Επιπλέον, κάνουν και έμμεση αναφορά στους στόχους για το πλεόνασμα, σημειώνοντας «πως ενώ μπορούμε να συμφωνήσουμε στο να εξαρτάται η ελάφρυνση χρέους από την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων από τη χώρα οφειλέτη, οι στόχοι αυτοί πρέπει να είναι ρεαλιστικοί για να παραμείνει αξιόπιστη η στρατηγική για το χρέος».
Το άρθρο καταλήγει επισημαίνοντας ότι «το να υποκρίνεται κανείς ότι τα απλήρωτα χρέη μπορούν να αποπληρωθούν απλά θα εξουδετερώσει την αποτελεσματικότητα της προσπάθειας προσαρμογής του οφειλέτη, οδηγώντας στο τέλος όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να χάσουν περισσότερα από ότι θα έχαναν αν αντιμετώπιζαν έγκαιρα τα γεγονότα».
