Αποχαιρετισμός στον πατέρα... Ο επικήδειος για τον Θεόδωρο Βασιλάκη που συγκλόνισε!

Έναν ιδιαίτερα συγκινητικό επικήδειο λόγο έβγαλε ο Γιώργος Βασιλάκης κατά την εξόδιο ακολουθία του πατέρα του, Θεόδωρου Βασιλάκη, σήμερα στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Κηφισιά.

«Ο πατέρας μας δεν μας είπε ποτέ να είμαστε δίκαιοι.
Καλοπροαίρετοι.
Απλοί.
Μετριόφρονες.
Τρυφεροί οικογενειάρχες.
Πιστοί, ταπεινοί και αφοσιωμένοι εργοδότες.

 Ποτέ μα ποτέ δεν θυμάμαι να μας λέει τίποτα από όλα αυτά. 
Κάθε μέρα όμως που ζούσε μας τα έδειχνε.
Και άλλο βάρος έχει να μιλάς για κάποια πράγματα και άλλο να τα εφαρμόζεις καθημερινά χωρίς παρέκκλιση. 
Αυτά και  άλλα πολλά μας έκαναν υπερήφανους που ήμασταν δίπλα του, που είμαστε οι άνθρωποι του.
Θα μου πείτε και η επιχειρηματική του επιτυχία? Ναι .. Αλλά περισσότερο ο τρόπος και το ήθος με το οποίο ήρθε αυτή η επιτυχία. 

Σήμερα λοιπόν που αποχαιρετάμε πρόωρα έναν από τους σπάνιους  ανθρώπους αυτού του ήθους, είναι ευκαιρία να αναλογιστούμε τα πρότυπα μας.
Να τιμήσουμε αυτόν τον άνθρωπο για τις αξίες του πρώτα και για την επιτυχία του μετά. 
Γιατί η επιτυχία μόνο δεν αρκεί 
Ας κλείσουμε λοιπόν τα μάτια και ας φανταστούμε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι που κατέχουν ηγετική θέση σε αυτήν έχουν το ήθος και τις αξίες του ανθρώπου αυτού που αποχαιρετάμε σήμερα.
Άλλωστε και οι δυσκολίες στην επιχειρηματική του διαδρομή, που δεν ήταν λίγες, ξεπερνιόντουσαν με την έμπνευση που μετέδιδε στους συνεργάτες του.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν 20  χρόνια, να κάνω  παρατήρηση σε μια εργαζόμενη επειδή  ξημεροβραδιαζότανε στο γραφείο της και να μου απαντάει: "άσε με, μ’αρέσει να δουλεύω  για εσάς". Ποιους εμάς είπα? Αφού μόνο εμένα γνωρίζεις? Ναι απάντησε αλλά κάθε φορά που έρχεται  στον όροφο να σε δει ο πατέρας σου μας χαιρετάει με αυτό το γλυκό χαμόγελο και πίστεψέ  με, δεν χρειαζόμαστε  τίποτε παραπάνω "...

Μπορεί να μην είχε το χάρισμα του λόγου, ενέπνεε όμως με το παράδειγμά του. Ενέπνεε  γενικά!! 
Ήταν βέβαια και τυχερός. Τυχερός γιατί γνώρισε , ερωτεύτηκε και έζησε για 54 χρόνια με την γυναίκα των ονείρων του. 

Μια γυναικά που τον στήριξε από τα 18 της, δημιούργησε μαζί του και που πάντα  φρόντιζε να παράγει αρκετά  η προηγουμένη του προσπάθεια για να μπορεί εκείνος να κυνηγήσει με ασφάλεια  το επόμενο του  όραμα.

Ο συνδυασμός τους τούς έκανε ανίκητους αλλά νομίζω και ευτυχισμένους.

Εμείς τα παιδιά του δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τις αξίες του, πλάι  στην μητέρα μας, και μ’ αυτόν τον τρόπο να τον τιμάμε και να τον κρατάμε χαρούμενο και υπερήφανο απ όπου πλέον και αν μας παρακολουθεί.»