"ΟΧΙ ζωντανά ζωάκια στους κάδους απορριμμάτων"! (φωτογραφία)

Η Κορίν είναι Γαλλίδα και ήρθε στην Πάρο για διακοπές με την οικογένεια της. Την βρίσκουμε μπροστά σε έναν κάδο σκουπιδιών κοντά στη βραβευμένη με μπλε σημαία παραλία του Λογαρά να κοιτάει ένα περίεργο αυτοκόλλητο . «Καταλαβαίνω καλά; μας ρωτάει, γράφει όχι ζωντανά ζωάκια εδώ; Πετάνε σκυλάκια και γατάκια μέσα σε σακούλες στο αγαπημένο μου νησί; »

«Αυτό εννοεί», της είπαμε με δυσκολία και επικοινωνήσαμε αμέσως με την πρόεδρο του Συλλόγου «Φιλόζωοι εθελοντές Πάρου» Δέσποινα Καλογεροπούλου για να διαπιστώσουμε ότι το φαινόμενο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

«Νεογέννητα γατάκια και σκυλάκια βρίσκουμε πράγματι, συχνά μέσα ή έξω από κάδους. Τις εποχές μάλιστα που γεννάνε οι γάτες δύο φορές τον χρόνο, το φαινόμενο είναι σχεδόν καθημερινό.
Βρίσκουμε νεογέννητα γατάκια ή κουτάβια μέσα σε νάιλον σακουλές δεμένες και πεταμένες σε κάδους ή σε χάρτινες κούτες. Με τα μάτια κλειστά και τον ομφάλιο λώρο. Όχι μονό νεογέννητα αλλά και κουτάβια 1-2 μηνών», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κυρία Καλογεροπούλου .
 

«Μας έχει τύχει να βρούμε γατάκια μαζί με κουτάβι στην ίδια σακούλα στο Δρυό που το κουτάβι έχασε το μάτι του προφανώς από τα νύχια από τα γατάκια. Στα Μάρμαρα σε κάδο 9 κουτάβια νεογέννητα, στον Πρόδρομο σε σακούλα λιπασμάτων 8 κουτάβια σε χωράφι, τα δύο ήδη νεκρά…

Συμβαίνει σε όλα τα χωριά παντού. Πας να πετάξεις τα σκουπίδια και τρέμεις μήπως ακούσεις κλάματα από μέσα. Τελευταίο περιστατικό παραμονές 15αύγουστου, στους κάδους στις Λεύκες μέσα σε χαρτόκουτο 4 κουταβάκια 24 ωρών με τα μάτια κλειστά και τον ομφάλιο λώρο.»

Αναγκαία η στείρωση

Ποια είναι η κύρια αιτία γι' αυτό το φαινόμενο ρωτάμε την πρόεδρο του Συλλόγου. Η άρνηση στείρωσης κυρίως, μας λέει κατηγορηματικά και δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Όλοι αυτοί που πετάνε ελαφρά τη καρδία ζωντανά ζωάκια να πεθάνουν μαρτυρικά, είναι κατά της στείρωσης γιατί - όπως ισχυρίζονται - δεν είναι στη … «φύση του ζώου» (!) ενώ ο πάτος του κάδου είναι εντελώς στη φύση για να πηγαίνουν τα νεογέννητα (!)

Στην Πάρο δεν έχουμε αδέσποτα σκυλιά από αδέσποτα. Φροντίζουμε και τα στειρώνουμε εμείς. Οι εγκαταλείψεις και τα κουταβάκια ημερών που βρίσκουμε συνεχώς πεταμένα σε κούτες και σε σακούλες δίπλα στους κάδου,ς δυστυχώς προέρχονται από τα δεσποζόμενα ζώα που ο ανεύθυνος διάλεξε αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο να απαλλαγεί από ανεπιθύμητα κουτάβια της σκύλας του, αντί πολύ απλά να τη στειρώσει. Τους προσφέρουμε δωρεάν στείρωση και πάλι αρνούνται. Άρα οι λόγοι δεν είναι οικονομικοί που εύκολα μπορεί να πει κανείς.»
Για την κυρία Καλογεροπούλου η συστηματική στείρωση είναι εκείνη που εξασφαλίζει τον έλεγχο των γεννήσεων και τη μείωση των αδέσποτων. «Ας έρθει κάποιος που τάσσεται κατά της στείρωσης να δουλέψει μαζί μας καμιά 10αριά μέρες… και θ' αλλάξει γνώμη», μας λέει χαρακτηριστικά.
Η αλήθεια είναι ότι η παγκόσμια φιλοζωική κοινότητα αναγνωρίζει τη στείρωση ως τη μόνη ανθρώπινη και επιστημονικά αποδεκτή μέθοδο ελέγχου και διαχείρισης του αδέσποτου πληθυσμού.
«Είναι μια επέμβαση απλή που σώζει ζωές και εξασφαλίζει την υγεία του ζώου», τονίζει η πρόεδρος του Συλλόγου.

Εθελοντικό κτηνιατρείο

Επειδή λοιπόν σε ένα νησί είναι δυνατόν να ελέγξουμε τον πληθυσμό των ανεπιθύμητων- ζώων με συστηματικές στειρώσεις ο σύλλογος « Φιλόζωοι Εθελοντές Πάρου» ίδρυσε πριν δύο χρόνια ένα σύγχρονο Κτηνιατρείο στη Νάουσα που έγινε χωρίς καμιά κρατική βοήθεια αλλά αποκλειστικά από δωρεές και εθελοντική εργασία. «Προσφέρουμε εκεί ολοκληρωμένη κτηνιατρική φροντίδα, πρόληψη & θεραπεία- και κάνουμε χειρουργικές επεμβάσεις- νοσηλεία- έχουμε κτηνιατρικά φάρμακα και τροφές» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κυρία Καλογεροπουλου.
Πρόκειται για το πρώτο κτηνιατρείο στην Ελλάδα που ίδρυσε φιλοζωικός σύλλογος και που στηρίζεται μόνο σε δωρεές. Τα έσοδα του κτηνιατρείου διατίθενται για την περίθαλψη των αδέσποτων.
«Φέτος μάλιστα, λέει η πρόεδρος, εφαρμόζουμε ένα πρωτοποριακό πιλοτικό πρόγραμμα με τη βοήθεια του ιδρύματος Marching Animal Welfare Trust και προσφέρουμε ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ στειρώσεις και ηλεκτρονική ταυτοποίηση (microchip) σε δεσπόζομενα σκυλιά ατόμων με χαμηλό εισόδημα ή ανέργων ή σκυλιά που έχουν κτηνοτρόφοι σε χωράφια αλυσοδεμένα δια βίου. Αυτά τα σκυλιά γεννάνε στα χωράφια και τα κουτάβια τους και τις περισσότερες φορές τα βρίσκουμε πεταμένα αν δεν έχουν «φροντίσει» να τα θανατώσουν αντί να τα πετάξουν. Στόχος μας είναι δηλαδή αντί να μαζεύουμε αδέσποτα να προλαβαίνουμε τη δημιουργία τους. Ξοδεύουμε σε κόπο, ξενύχτια και χρήμα να ταΐσουμε με μπιμπερό .

Τα νεογέννητα μερικές φορές δεν επιβιώνουν χωρίς τη μάνα τους παρά τις προσπάθειες των εθελοντών μας. Και μετά αν επιζήσουν, έξοδα για εμβολιασμούς, τροφές, αποπαρασιτώσεις και πρέπει να βρουν σπίτια να υιοθετηθούν κλπ κλπ.»

Και ο δήμος;

«Ο δήμος σύμφωνα με τον νόμο είναι ο υπεύθυνος για τα αδέσποτα - και όχι οι σύλλογοι των εθελοντών- μετά από πιέσεις μάς διαθέτει ένα ετήσιο πρόγραμμα στειρώσεων και περίθαλψης αδέσποτων γατών και σκυλιών. Όλα τα υπόλοιπα, περισυλλογή - μεταφορά στον κτηνίατρο κλπ τα αναλαμβάνουμε οι εθελοντές» σημειώνει η κυρία Καλογεροπούλου.
«Όμως το ποσό, συνεχίζει, είναι τόσο χαμηλό για το μέγεθος του νησιού και των περιστατικών που αντιμετωπίζουμε που το ποσό αυτό αρκεί μόνο για 5-6 μήνες αντί για 12 και μετά καλύπτουμε μόνοι μας τα έξοδα τής περίθαλψης και στείρωσης των ζώων. Τρεις φιλοζωικές στην Πάρο στειρώνουμε και φροντίζουμε γατάκια και σκυλιά. Όμως, αν δεν συνεργάζονται οι κάτοικοι και δεν ξεπεραστούν οι απαρχαιωμένες νοοτροπίες περί μη στείρωσης θα εξακολουθούμε να έχουμε γάτες εξαθλιωμένες που αναζητούν τροφή γύρω από τους κάδους ή πεθαίνουν άρρωστες, χτυπημένες από αυτοκίνητα, δηλητηριασμένες. Αυτό είναι στη φύση τους άραγε;»

Ας σημειωθεί ότι γίνονται συχνά ενημερωτικές εκστρατείες από τον Σύλλογο για τη συμπεριφορά και τον σεβασμό απέναντι στα ζώα και για τη στείρωση με δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο και διαδραστικά μαθήματα στα σχολεία και καταγγελίες για τους παραβάτες που έχουν τα ζώα τους σε άθλιες συνθήκες δεμένα.
«Ελπίζουμε στη νέα γενιά , καταλήγει η Δέσποινα Καλογεροπούλου και ελπίζουμε να αλλάξει αυτή η νοοτροπία και συμπεριφορά και να σέβονται στην Πάρο τη ζωή όχι μόνο των σκύλων και των γατών αλλά και των παραγωγικών ζωών που υποφέρουν στις Κυκλάδες από μια απαρχαιωμένη μέθοδο περιορισμού κινήσεων το λεγόμενο «παστούρωμα» (δεμένο μπροστινό με πίσω πόδι, δεμένο μπροστινό πόδι με κεφάλι.»