Μηνάς Χατζησάββας: «Μεγάλωσα με ενοχές. Ίσως έπαιξε ρόλο ότι είμαι ομοφυλόφιλος»

Γράφοντας σε α’ ενικό, στο περιθώριο συνέντευξης στο «Βήμα Men», ο Μηνάς Χατζησάββας αποκαλύπτει μικρά μυστικά της ζωής του. Μια συνέντευξη η οποία είδε το φως της δημοσιότητας 15 ημέρες μετά τον θάνατό του.

Διαβάστε ένα απόσπασμα:

«Στην τετάρτη δημοτικού απήγγειλα ένα ποίημα για την 28η Οκτωβρίου. Είχα τέτοιο τρακ που σκεφτόμουν ότι δεν ήταν κανονικό. Όταν μου είπαν “τι ωραία που το είπες!” αισθάνθηκα ότι αυτό με αφορούσε πολύ. Έπαιζα και σε σκετσάκια, που με έκαναν να καταχαίρομαι. Με αυτές τις παραστάσεις άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάπου αλλού πήγαινα από τα συνηθισμένα. Είπα "θέλω να γίνω ηθοποιός". Με κορόιδευαν. Εγώ, όμως, ήξερα ότι θα αγωνιζόμουν για να γίνω πάρα πολύ καλός, και θα το πετύχαινα, όταν θα απελευθερωνόμουν από τους γύρω μου.
Με το που το αποφάσισα, σταμάτησα να είμαι ανάμεσα στους πέντε πρώτους μαθητές στη Λεόντειο. Διάβαζα μόνο για να περάσω τάξη. Έτρεχα σε θέατρα και σινεμά. Όταν η μητέρα φώναζε επειδή ήθελε να δουλέψω σε τράπεζα ή να πάρω το μαγαζί, ο πατέρας έλεγε “άσε τον να κάνει ό,τι θέλει, κι εγώ τι κατάλαβα που έφτιαχνα σαλάμια;”.
Η σχέση με τον πατέρα μου έφτιαξε μετά την εφηβεία μου. Και αν κάποτε στενοχωρήθηκε που έγραψα ότι δεν μου έδινε χαρτζιλίκι, τώρα τον ευχαριστώ γιατί δεν πήγα στις πουτ@νες, και ζω μια άλλη ζωή, πολύ πιο ουσιαστική. Τη μάνα μου την είχα ξεγραμμένη. Και μου κάνει εντύπωση που οι ομοφυλόφιλοι είναι κολλημένοι με τη μάνα τους…
Πρέπει να βοηθάμε τους νέους. Όχι να λέμε ότι οι πρωτοπορίες είναι χάλια. Πιστεύω ότι ο Γεωργουσόπουλος πήγε το ελληνικό θέατρο είκοσι πέντε χρόνια πίσω. Είναι από τις μεγαλύτερες τροχοπέδες. Καλός δάσκαλος και να μείνει εκεί, στο δασκαλίκι. Το ελληνικό θέατρο, αν δεν είχε τους μεγαλομέντορές του, θα ήταν πιο μπροστά. Εγώ μεγάλωσα με ενοχές εξαιτίας όλων αυτών. Ενοχές από αδυναμία να δω πόσο αξίζω. Ενοχές σε σχέση με το να επιβεβαιώνομαι για την προσωπική μου ζωή. Ίσως να έπαιξε ρόλο και η ιδιαιτερότητα στη σεξουαλικότητά μου, επειδή είμαι ομοφυλόφιλος. Δεν δήλωνα, δεν προκαλούσα, αλλά δεν έκρυβα. Και είχα μια πορεία που δεν κατακτήθηκε εύκολα. Και έφτασα στα 55 μου για να εκφέρω ανοιχτά τη γνώμη μου.
Απεχθάνομαι να πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε, κι άλλος κανείς. Δεν υπάρχουμε, αν δεν υπάρχουν οι άλλοι. Και ο έρωτας, αν δεν ξεχάσεις τον εαυτό σου και δεν αρχίσεις να σκέπτεσαι όπως ο άλλος, δεν βγαίνει… Σχέση είναι το απόλυτο δόσιμο – όταν δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τον άλλον και για τον άλλον επίσης το ίδιο. Τότε είναι ο έρωτας φοβερός. Έχω νιώσει τον μεγάλο έρωτα στη ζωή μου.
Θέλω να ζήσω μέχρι τα εκατό μου για να προλάβω να κάνω όσα θέλω: με τον Λάνχοφ κι άλλα θεατρικά, με τον Στάιν, να παίξω σε ταινία του Γαβρά… Όμως μεγάλωσα πια και με πιάνει μια μελαγχολία απίστευτη για πράγματα που θα γίνουν όταν δεν θα ζω. Λέω “γαμώτο, δεν θα δω αυτό ή το άλλο”. Η ζωή θα υπάρχει χωρίς εμένα. Εκεί έχει εντοπιστεί για μένα ο θάνατος. Με ένα θυμωμένο “γιατί” και με μια μεγάλη λύπη».