Συγκλονίζει ο πατέρας της Γεωργίας Αποστόλου: «Μπήκα στον τάφο,την αγκάλιαζα και την φίλαγα»

Συγκλονίζει ο πατέρας της Γεωργίας Αποστόλου, της ηθοποιού που "έφυγε" πριν από λίγο καιρό από τη ζωή.

«Όλοι μου λένε, ακόμα και ο κλήρος και οι παπάδες, που εγώ τους ρίχνω λίγο ευθύνη γιατί αυτοί της λέγανε δώσε ο,τι έχεις. Να δίνεις!Γύριζε σε γηροκομεία και ορφανοτροφεία. Tελευταία πήγαινε και έκανε μαθήματα σε μικρά παιδιά σε ορφανοτροφεία ή σε παιδιά που δεν είχαν πόρους και τους έκανε Γαλλικά γιατί είχε σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Μόνο αδυναμία της είχα; Είναι σαν να ξεριζώθηκε η καρδιά μου!», είπε για την αγαπημένη του κόρη στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου.

Και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Πρέπει να το ήξερε τουλάχιστον δυο μήνες πριν. Είναι σαν να το επιδίωκε. Ήθελε να φύγει. Δεν της άρεσε αυτός ο κάτω κόσμος. Ήθελε να πάει στον δικό της κόσμο. Ήταν σαν να το επιδίωκε αφού δεν ήθελε να μάθει κανένας τίποτα, ούτε ο πατέρας της και η μάνα της. Δεν ήθελε να πάει σε νοσοκομείο, δεν ήθελε να πάει γιατρός εκεί να την εξετάσει. Ήθελε να μην μας στεναχωρήσει, να μην μας πληγώσει και να φύγει μόνη της. Δεν μπορώ να πω ότι αυτοκτόνησε, αλλά έτσι όπως είχε καταντήσει περίμενε να πεθάνει. Οπότε σαν να το ήθελε. Είχε γίνει σχεδόν ένα ράκος και δεν ήθελε ούτε να την δούμε. Είχε γίνει ένα ράκος και δεν ήθελε ούτε να την δούμε. Το πρόσωπο της είχε αλλοιωθεί, είχε κυρτώσει».

Ενώ, συγκλονίζει με τα λόγια του: «Μόλις έμαθα ότι πέθανε η Γεωργία ήθελα να πηδήξω από το αυτοκίνητο για να δώσω τέλος στη ζωή μου(…)Είναι λίγες οι ώρες του ύπνου μου. 2-3 ώρες.. και σε αυτό το μικρό διάστημα, βλέπω και επικοινωνώ μαζί της. Οπότε είναι σαν να ζει. Δηλαδή πιο πολύ την βλέπω τώρα και επικοινωνώ, παρά όταν ήταν εν ζωή. Το καταλαβαίνετε τι σημαίνει; Ήταν το διαμάντι, ο θησαυρός μου. Ο,τι πολυτιμότερο υπάρχει στον κόσμο ήταν για εμένα η Γεωργία. Το καταλαβαίνετε αυτό; Εκτός από όλα τα άλλα –όχι ότι δεν αγαπώ τα άλλα μου παιδιά- ήμασταν ο ένας η αδυναμία του άλλου(…)Δεν πέθανε η Γεωργία! Έφυγε ο άγγελος μου, έκανε φτερά. Τώρα αν ήταν λίγο ματωμένα τα φτερά… Θα μου λείψει η περηφάνια, η αγάπη της…Έφυγε το πολυτιμότερο που υπήρχε στον κόσμο. Τους παρακάλεσα και μου άνοιξαν τον τάφο και μπήκα μέσα και την αγκάλιαζα και την φίλαγα. Το διαμάντι μου… Ο άγγελός μου, το λουλούδι μου».