Δε σταματάς ποτέ να νοιάζεσαι για κάποιον που αγάπησες
Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν να βγάλεις απ’ τη ζωή σου κάποιον, που κάποτε αποτελούσε μέρος της καθημερινότητάς σου.
Στα μάτια μου, φαντάζει απίθανο το σενάριο να ξε-αγαπήσεις κάποιον, το λέει και το Τζενάκι μας κι οι περισσότεροι συμφωνήσατε μαζί μας. Δε γίνεται, λοιπόν, να απομακρυνθείς έτσι εύκολα από κάποιον και να σταματήσεις να νοιάζεσαι ακόμα και για την παρουσία του επί προσώπου Γης.
Από τη στιγμή που παίρνει κανείς την απόφαση να βάλει κάποιον στη ζωή του και να του επιτρέψει να γίνει κομμάτι της, θεωρώ πως είναι συνειδητή επιλογή. Αναγνωρίζει, δηλαδή, στον άλλο κάποια στοιχεία που θέλει να βλέπει στους ανθρώπους που έχει γύρω του και του είναι απαραίτητα. Και κάπως έτσι, του γίνεται απαραίτητη κι η παρουσία αυτού.
Έτσι δεν είναι;
Δεν είναι απόλυτα λογικό να θες ανθρώπους γύρω σου που σε γεμίζουν;
Κάπως έτσι, λοιπόν, καταλήγεις τους ανθρώπους αυτούς να τους αγαπήσεις. Κι άπαξ και γίνει αυτό, γυρισμός δεν υπάρχει.
Όσους αγάπησες, τους κουβαλάς μέσα σου μια ζωή.
Ακόμα κι αν δεν είναι πια δίπλα σου. Ακόμα κι αν χώρισαν οι δρόμοι σας άσχημα. Οι ζωές σας κάποια στιγμή συναντήθηκαν κι αυτό δεν αλλάζει όποια κι αν είναι η κατάληξη.
Γι’ αυτό μη σας παραξενεύει που ακούτε ανθρώπους να μιλούν με τους πρώην τους. Απόλυτα φυσιολογικό είναι. Σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν κάτι επιπόλαιο, υπήρξε στη ζωή του άλλου για κάποιο λόγο κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο γι’ αυτόν.
Δείχνει επίσης πόσο σεβασμό δείχνει κάποιος στις επιλογές του. Είπαμε, συνειδητές επιλογές.
Όταν επιτρέπω σε κάποιον να γίνει μέρος της ζωής μου, δεν μπορώ, ούτε θέλω να τον απομακρύνω ό,τι και να έχει γίνει.
Κάποιος λόγος υπήρχε εξ’ αρχής κι αυτός ο λόγος είναι απόλυτα σεβαστός και πρέπει συχνά-πυκνά να υπενθυμίζεται.
Σεβόμενος, λοιπόν, κανείς τις επιλογές που έχει κάνει, και μήνυμα θα στείλει στον πρώην και τηλέφωνο θα πάρει και θα ρωτήσει γνωστούς να μάθει τι γίνεται με τον άνθρωπο αυτό.
Μη γελιέστε, δε σημαίνει απαραίτητα, πως καίγεται από επιθυμία να μάθει όλες τις λεπτομέρειες για το παρόν του άλλου.
Απλό ενδιαφέρον είναι.
Νοιάξιμο για κάποιον που αγάπησε κι εξακολουθεί να αγαπά, απλά με διαφορετικό τρόπο.
Σας κάνει εντύπωση; Δε νομίζω πω θα έπρεπε.
Ναι, συνεχίζεις να αγαπάς κάποιον ακόμα κι αν έχει φύγει από τη ζωή σου. Ακόμα κι αν δε θυμάσαι την τελευταία φορά που άκουσες τη φωνή του ή τον είδες ή άγγιξες το δέρμα του.
Η καρδιά δεν κάνει εύκολα erase, σχεδόν ποτέ μη σας πω. Και γιατί να κάνει;
Νομίζω η αγάπη είναι το πιο αγνό και ταυτόχρονα το πιο ύπουλο συναίσθημα. Δεν μπορείς να το ελέγξεις λοιπόν. Κι αυτό είναι που προκαλεί την ίντριγκα εν τέλει και πέφτει κανείς στην παγίδα, καταλήγοντας να κόβεται και να νοιάζεται για το τι κάνει ο άνθρωπός του.
Θα ήταν ειρωνικό άλλωστε να προσποιείται πως δε νοιάζεται. Για ποιο λόγο;
Ούτε θέλει να τα ξαναβρεί με τον άλλο, ούτε πισωγυρίσματα γουστάρει.
Ανθρώπινο ενδιαφέρον και σεβασμός προς τον εαυτό του και προς τον άνθρωπο που κάποτε είχε δίπλα του.
Αν δε σε ενδιαφέρει, λοιπόν, κάποιος που κάποτε δεν περνούσε λεπτό χωρίς να θες να ακούσεις τη φωνή του, μάλλον δεν τον αγάπησες και τόσο όσο πίστευες.
Παράξενο έτσι;
