Το κέρατο της αδιαφορίας, πονάει πιο πολύ!
Ποια είναι η χειρότερη εξέλιξη σε μία σχέση;
Πόσο πολύ μπορεί να σε πληγώσει ο άνθρωπός σου;
Κάνοντας τι;
Προδίδοντάς σε, απιστώντας, φορώντας σου το ευρέως χρησιμοποιούμενο στην καθομιλουμένη κέρατο.
Η απιστία ήταν και παραμένει ο βασικός λόγος κλονισμού των σχέσεων, έγγαμων και μη.
Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, η μοιχεία μας έρχεται από την αρχαιότητα.
Ορίζεται – με νομικούς κι όχι μόνο όρους- ως η σεξουαλική συνεύρεση δύο ενήλικων ετερόφυλων προσώπων, εκ των οποίων το ένα τουλάχιστον είναι έγγαμο.
Τέτοια ήταν η ηθικοκοινωνική απαξία της πράξης, ώστε μέχρι πρόσφατα συνιστούσε ποινικό αδίκημα, που παραπέμπει σε σκηνές απείρου κάλλους με “ντου” σε γκαρσονιέρες, φωτογράφους on duty για να πιάσουν στα πράσα τους μοιχούς, τύλιγμα των φερομένων ως δραστών σε σεντόνια και περιφορά τους σε αστυνομικά τμήματα και αυτόφωρα.
Οι περισσότεροι της γενιάς μας μόνο το Ζάβαλο στη “βίλλα των οργίων” θυμόμαστε, καθώς με τον αέρα της “αλλαγής” ήρθε και η αποποινικοποίηση της μοιχείας κι έτσι γίναμε american bar και με το νόμο.
Τι είναι, όμως, η απιστία; Τι κάνει ουσιαστικά ο άπιστος;
Δεν πιστεύει στη σχέση, δεν πιστεύει σε σένα και αναζητά μια άλλη αγκαλιά, θέλει να ανανεώσει τα χάδια που δέχεται και χαρίζει.
Κι αυτό πονάει.
Σαν ιδέα, σαν εικόνα, σαν πραγματικότητα.
Αν το μάθεις.
Πολλές φορές πρόκειται για ένα στιγμιαίο λάθος, μία στιγμή αδυναμίας, ένα ξεμυάλισμα, ένα “κάτι” τέλος πάντων, αλλά όχι τόσο δυνατό, ώστε να διαλύσει το οικοδόμημα.
Το story ποικίλλει :
Άλλος το μυρίζεται από χιλιόμετρα, άλλος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, άλλος δεν μπορεί να κοιμηθεί από τις τύψεις, άλλος συνεχίζει ακάθεκτος, άλλος είναι τόσο μεγάλος που συγχωρεί. Άλλος δεν μπορεί να ξεπεράσει, να ξεχάσει, δε συγχωρεί. Κι άλλος δε μετανιώνει καν.
Οτιδήποτε από τα παραπάνω κι αν συμβεί, η κατάσταση εκτονώνεται, με πρόσημο είτε θετικό είτε αρνητικό.
Είναι, όμως, μόνο το κέρατο απιστία;
Μήπως δε χάνει την πίστη του στη σχέση και σε σένα αυτός που είναι με το σώμα δίπλα σου, αλλά με την ψυχή χιλιόμετρα μακριά σου;
Αυτός που έχει αντικαταστήσει την αγάπη με την αδιαφορία;
Που έχει παραμερίσει το πάθος και την έλξη του για χάρη της ρουτίνας;
Νιώθεις ότι μία αναγκαιότητα, μια άρρωστη συνήθεια τον κρατάει κολλημένο δίπλα σου, ζωντανό νεκρό.
Απαντά στο χαμόγελό σου με κατεβασμένα μούτρα και νεύρα.
Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις και προσπαθείς.
Μα αυτός υποτιμά τα θέλγητρά σου και σε απορρίπτει, σε ακυρώνει κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Είστε μαζί και το μυαλό του είναι αλλού, του φταίει ακόμη κι ο αέρας που αναπνέεις.
Αν τον ρωτήσεις στα ίσα, θα μεταφράσει την απεγνωσμένη σου προσπάθεια, γκρίνια και παραλογισμό.
Και κάπου εκεί που νιώθει ότι το έχει παρακάνει, θα πάει να το σώσει, μιλώντας σου για “λάντζα” και “φασίνα”, σα να’ στε απλώς συγκάτοικοι σε μία πολυκατοικία.
Για ποιο κέρατο, λοιπόν, μου μιλάς;
Το κέρατο της αδιαφορίας πονάει πιο πολύ…
Είναι παρατεταμένο , σου τρυπάει τ’ αυτιά η εκκωφαντική σιωπή του, σε πνίγουν τα βουβά δάκρυα- ποταμοί που κρύβεις.
Δε θα σου πω τι να κάνεις, κάθε ιστορία κι άλλη αιτία, κάθε άνθρωπος άλλη ψυχή, άλλες αντιδράσεις, άλλες αντοχές.
Σε σένα τον άλλο, τον αδιάφορο θα μιλήσω.
Εσένα που νομίζεις ότι σε προστατεύει το ενοικιοστάσιο και πιάνεις χώρο που δε χρησιμοποιείς, δε δικαιούσαι.
Αποφάσισε όσο είναι νωρίς : ή μένεις και πληρώνεις το νοίκι, ή φεύγεις προτού σου κάνουν έξωση.
Ανθή Γεώργα
