«Με γειά μου, με χαρά μου» να λες, χωρίς κακομοιριές και κλάψα!
Να σ’ αγαπάς!
Τον εαυτό σου να τον αγαπάς!
Να τον ξυπνάς κάθε πρωί με χαρούμενες μουσικές, να τον «καλημερί-ΖΕΙΣ» με κέφι και χαρά κι ευχαρίστηση.
Να του φτιάχνεις ζεστό καφέ τις κρύες ημέρες του Χειμώνα και να τον ντύνεις με χρώματα φωτεινά. Χρώματα γεμάτα ζέση.
Να τον «ταΐζεις» σωστά. Για το μυαλό σου, μιλάω… Μην παγιδεύεις το μυαλό σου στη γυάλα. Ξέρεις. Εκείνο το χαζοκούτι που μοιάζει με γυάλα και στέκεται απέναντί σου. Μην το παγιδεύεις εκεί.
Να τον προετοιμάζεις κατάλληλα τον εαυτό σου. Να τον προετοιμάζεις για τον έξω κόσμο. Να τον μάθεις να ξεχωρίζει από το συνονθύλευμα, από τη μάζα.
Να του μάθεις τις λέξεις ευγένεια, αλληλεγγύη, εθελοντισμός, συνάνθρωπος.
Να συγχωρεί να του μάθεις. Να του το μάθεις καλά αυτό.
Να τον κάνεις όμως κι ανθεκτικό, αδιαπέραστο, αναίσθητο ίσως…
Που και που να τον «τσαλακώνεις». Γελωτοποιός να γίνεσαι και κάθε φορά που θα βρίσκεις κάποιον δίχως χαμόγελο, να του χαρίζεις το δικό σου.
Να του μιλάς όμορφα, γλυκά, αισιόδοξα. Όταν χρειάζεται να τον βρίζεις κιόλας. Μονάχα αυτόν, μονάχα εσένα.
Να μάθεις να κλαίς μαζί του στη λύπη και να χαίρεσαι σα μικρό παιδί στη κάθε του χαρά.
Να βρείς ένα μέρος ήσυχο, να τον πηγαίνεις εκεί όταν σε κυκλώνει η μοναξιά. Να τον πηγαίνεις εκεί να ηρεμούν οι «φουρτούνες» του, να γαληνεύει η ψυχή του.
Να βρείς κι ένα μέρος με πολύ – πολύ κόσμο. Εκεί να ξεφαντώνεις, να χορεύεις, να φλερτάρεις.
Να του απαριθμείς τα όνειρά σου, να του τα υπενθυμίζεις συχνά και κάθε νύχτα που ξαπλώνεις στο κρεβάτι, να νιώθεις ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχεις πετύχει.
Να του εύχεσαι «καληνύχτα».
Να του λες συνέχεια να είναι αληθινός, ατόφιος, ειλικρινής.
Να μην καταπνίγει τα συναισθήματά του. Κι ας τα «φάει» τα μούτρα του. Κι ας πονέσει κι ας πληγωθεί. Κι ας μετανιώσει μετέπειτα.
Μέσα από τη λάσπη, να του μάθεις να κοιτάζει τ’ άστρα.
«Με γειά μου, με χαρά μου», να του μάθεις να λέει.
Χωρίς κακομοιριές, χωρίς κλαψούρες. Αντρίκια πράγματα.
Να χαίρεσαι όταν «χάνει» τα φύλλα του. Να τα χαίρεσαι τα λάθη του και να μην τ’ αρνείσαι. Και τις ουλές του να τις χαίρεσαι. Παράσημα είναι. Παράσημα είναι κι αυτά, που σου απέδωσε η ζωή.
Κι η ζωή ξέρει…
Εμπιστέψου τη!
Να σ’ αγαπάς!
Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
