Οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν, δε γίνονται ποτέ ξένοι
Οι συντροφικές σχέσεις μπορεί να έχουν προδιαγραφές και προϋποθέσεις για να είναι αρμονικές και ισορροπημένες, μόνο που αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.
Ο έρωτας μπορεί να μην μπαίνει σε καλούπια, αλλά σίγουρα θέλει προσπάθεια και ενθουσιασμό και πράξεις για να μείνει έρωτας.
Κι όταν αυτό δεν το πετυχαίνει, κάποιες από αυτές τις σχέσεις κλείνουν τον κύκλο τους.
Άλλες φορές επώδυνα, άλλες ανώδυνα, πότε αργά και πότε γρήγορα.
Καμιά σχέση στην οποία συνδέονται δυο άνθρωποι δεν είναι ποτέ ίδια με την προηγούμενη. Γιατί ακριβώς οι συνδυασμοί μεταξύ των ανθρώπων που τις απαρτίζουν είναι διαφορετικοί.
Με άλλους δένεσαι περισσότερο και με άλλους λιγότερο. Με άλλους η χημεία είναι πιο δυνατή και με άλλους όχι. Άλλοι σου εμπνέουν εμπιστοσύνη και άλλοι δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις άμυνες και τις επιφυλάξεις σου.
Ανάμεσα, όμως, σ’ αυτούς τους συνδυασμούς υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπήθηκαν. Κι ας μην προχώρησε η σχέση τους. Κι ας μην την πάλεψαν. Κι ας μην κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που τους χώριζαν. Κι ας μην το παραδέχτηκαν ποτέ ο ένας στον άλλον.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Οι άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν, δε γίνονται ποτέ ξένοι. Πάντα θα τους ενώνουν οι στιγμές που έζησαν. Τα συναισθήματα που ένιωσαν. Τα κορμιά τους που ενώθηκαν. Τα λάθη και τα σωστά τους. Πάντα θα τους ενώνει ένα παρελθόν που άφησε το στίγμα του μέσα τους. Πάντα θα υπάρχει αυτό το «κάτι» να τους θυμίζει τον έρωτα που γεύτηκαν ή τον έρωτα που φοβήθηκαν.
Αν σταθείς σε μια γωνιά και τους παρατηρήσεις, θα διακρίνεις μια κρυμμένη λάμψη ν’ αχνοφέγγει στη ματιά τους όταν ανταμωθούν. Το βλέμμα τους να είναι γεμάτο τρυφερότητα όταν θα κοιταχτούνε. Κι ίσως να νιώσεις ένα ζεστό κύμα αγάπης να σκάει ήρεμα μέσα στην καρδιά τους. Γιατί νοιάζονται ο ένας τον άλλον κι ας μην το μαρτυρούν. Κι ας μη το δείχνουν. Κι ας μην το εκφράζουν.
Ξέρουν ότι ο κύκλος τους έχει κλείσει και δεν έχει νόημα να παίζουν τριγύρω του ξανά.
Οι άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν, θα πρέπει να νιώθουν τυχεροί.
Σ’ έναν κόσμο που τα συναισθήματα και τα κορμιά αναλώνονται τόσο εύκολα, εκείνοι ξέρουν πως κάπου εκεί τριγύρω υπάρχει μια καρδιά στραμμένη πάνω τους, διακριτικά και σιωπηλά, γεμάτη αγάπη, έγνοια και στοργή.
Η αόρατη κλωστή αγάπης που δένει αυτούς τους ανθρώπους αντέχει στο χρόνο. Κι αντέχει στους άλλους ανθρώπους που θα διαβούν το κατώφλι της ζωή τους.
Ναι, οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν δεν μπορούν ποτέ να γίνουνε δυο ξένοι. Αυτό δεν το αντέχει η καρδιά τους…
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
