Πάνω στην ανάγκη και την επιθυμία μας να δείξουμε ότι είμαστε διαφορετικοί χάνουμε τον εαυτό μας και ... τη μοναδικότητα μας.
Τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε από παντού γύρω μας επικροτούν τον εκκεντρισμό σε μαλλιά, νύχια, ρούχα, όλο το μίγμα του να είσαι "in".
Τελικά όλο αυτό περνάει και στη ζωή μας. Ο εκκεντρισμός έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στην καθημερινότητα μας που η ουσία έχει χαθεί. Χαλάς φαιά ουσία αναζητώντας την καλύτερη “ατάκα” που θα κάνει εντύπωση κι αν δεν την βρεις θα προτιμήσεις να μείνεις σιωπηλός, καλύτερα δηλαδή απαθής παρά "συνηθισμένος".
Δεν συμπεριφέρεσαι με το τρόπο που σε εκφράζει, δε ψωνίζεις τα ρούχα που προτιμάς αλλά γίνεσαι ένα με τους υπόλοιπους και τελικά αυτό καταντάει το "συνηθισμένο".
Ένα αληθινό χαμόγελο αυτό αποτελεί στις μέρες μας το "ξεχωριστό". Η αποδοχή από τους υπόλοιπους γι' αυτό που έχεις μέσα σου, γι' αυτό που είσαι στην ουσία αυτό είναι κάτι που εξελίσσεται, προχωράει και ο εαυτός μας μένει πίσω ώσπου τελικά τον χάνουμε.
“Να είσαι ο εαυτός σου ... αν τον ξέρεις”.
Σε ελεύθερη μετάφραση; "Χτίζουμε" πάνω σ' αυτό που είμαστε με τόσο βαριά υλικά που στο τέλος θέλεις να το γκρεμίσεις , να φωνάξεις «αυτός είμαι» και δεν μπορείς, είσαι εγκλωβισμένος πίσω από τον "εικονικό" εαυτό σου.
Η ουσία όμως της ζωής κρύβεται στην ανάδειξη του εαυτού σου. Η αλήθεια της ζωής κρύβεται μέσα μας, όλοι γνωρίζουμε τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε. Η αποδοχή όμως αυτής της αλήθειας αποτελεί την πιο μεγάλη σύγκρουση με τον εαυτό μας.
Διότι τελικά για να αποκτήσεις την ποιότητα στη ζωή σού χρειάζεσαι αυτά που προηγουμένως αποτελούσαν τα συνηθισμένα, τα απλά, τα στερεότυπα...
Μ. Μ.
