Μαμά ήρθες στον ύπνο μου κι απόψε...

Άβυσσος βαθιά η καρδιά της μάνας. Στα βάθη της πάντα η συγχώρεση...

Ήταν εκεί όταν τη χρειαζόσουν, όταν ήθελες κάπου να μιλήσεις και ήταν η μόνη που εμπιστευόσουν. Ήταν εκεί στην εφηβεία, βίωσε μαζί σου όλους τους πόνους και τις χαρές σου. Τον πρώτο σου έρωτα. Τις αποτυχίες, τις απογοητεύσεις αλλά και τις νίκες. Τις επιτυχίες. Σε καθοδήγησε, σε έβαλε στο σωστό δρόμο.

Δεν υπάρχει για τα παιδιά καλύτερο καταφύγιο από τη μητρική αγκαλιά. 

Είναι λάθος τελικά αυτό που λένε ότι τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους όταν είναι μικρά. Όταν μεγαλώνουν, τους χρειάζονται περισσότερο.

Κι όμως έρχεται – αναπόφευκτα – η στιγμή που καλείσαι να αποχαιρετήσεις . Όταν πρέπει να πεις το πιο οριστικό αντίο από όλα, γερνάς.

Και γερνάς απότομα.

Γιατί κανείς δε θα είναι πια εκεί να σε φωνάξει «παιδί μου».

Γιατί τότε, όσο μεγάλος κι αν είσαι, παύεις να είσαι παιδί.

Φεύγει από πάνω σου η προστατευτική φιγούρα της μάνας που δεν άφηνε μέχρι τώρα τίποτα να τη διαπεράσει και να σε πληγώσει.

Και μένεις μόνος. Μόνος να αντιμετωπίσεις τον κόσμο αλλά και τον εαυτό σου.

Ακόμα κι αν είσαι τυχερός κι αυτό σου συμβεί σε μεγάλη ηλικία, δεν μπορεί να μην καταλάβεις καλά τα αόρατα αυτά σκοινιά που κόβονται και σε αφήνουν ξαφνικά  ολομόναχο σ’έναν κόσμο που νόμιζες ότι γνώριζες αρκετά καλά. 

Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και αν πέρασαν η μάνα παραμένει μάνα!

Άλλος άνθρωπος για να σε αγαπήσει και να σε πονέσει πιο άδολα δεν υπάρχει...

Είναι πάντα εκεί είτε την έχεις είτε όχι και με τα χρόνια η ανάγκη σου πολλαπλασιάζεται ..

Αγαπάτε την μάνα σας, διότι δεν υπάρχει άλλος έρωτας αγνότερος και γλυκύτερος...

Αγκαλιάστε την μάνα σας δώστε της ένα φιλί και ένα σε αγαπώ. 
Κάντε το τώρα που έχετε την ευκαιρία.

Κάντε το και για εξιλέωση εκείνων που δεν πρόλαβαν...