Η Κραυγή της κοινωνίας. Της Εύας Καπελλάκη- Κοντού

Η Κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Φαιστού «Βοήθεια στο Σπίτι», στην περιοχή του Τυμπακίου Μεσαράς, εκπέμπει σήμα κινδύνου!
Για μια φορά, για πολλές φορές σταμάτησα νωρίς το πρωί και ώρα πολλή κοιτούσα το πρόσωπο της γερόντισσας, σκαμμένο από το πέρασμα του χρόνου. Βρήκα τα μάτια της κι έσκυψα για να δω μέσα της, δέος πολύ ένιωσα.

Ψηλάφισα κι ένιωσα την ανατριχίλα του φόβου της μήπως η κοινωνική υπηρεσία " Βοήθεια στο Σπίτι" αδιαφορήσει για κείνη. Βλέπεις τώρα και χρόνια έχει λίγο οξυγόνο μόνο στην σκέψη ότι θα την επισκεφτούν οι κυρίες της κοινωνικής αυτής υπηρεσίας. Είναι μόνη της η κα Μαρία αλλά και ο Γιώργος είναι μόνος του η ζωή δεν τα έφερε όπως βόλευε, το αντίθετο, έφερε τα πάνω κάτω και φυσικά εκείνος, εκείνη έμειναν μόνοι κι αβοήθητοι. Κάποιοι συγγενείς δεν άντεξαν , μάλλον για φόρτωμα τους θεώρησαν, "Πού καιρός για άλλες σκοτούρες" πιθανότατα σκέφτηκαν. 

Ο λόγος γύριζε και τριγύριζε στις κυρίες με το χαμόγελο στα χείλη και την αγάπη στην ψυχή. "Παιδί μου θέλω να με επισκέπτονται οι κυρίες κι εγώ θα είμαι πολύ καλή δε θα δημιουργώ προβλήματα, απλά θα μου αγοράσουν τα φάρμακα θα φροντίσουν να μου τα δώσουν σωστά, θα μου καθαρίσουν το σπίτι και θα μου κάνουν λίγη παρέα. Θα ήθελα να σε καλέσω με την οικογένειά σου για να τους γνωρίσω και να μιλάμε. Πρέπει να πείτε πως η κοινωνική αυτή υποστήριξη του δήμου δεν πρέπει να κλείσει, γιατί απλά θα πεθάνουμε"!

Η αγάπη για τον άνθρωπο και η υποστήριξη των ασθενών ομάδων όπως των γερόντων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες αλλά και όσων ζητούν τη βοήθειά τους είναι παρούσες οι κυρίες του "Βοήθεια στο σπίτι". Στην προσπάθειά μου να αναδείξω το πρόβλημα αλλά και την αναγκαιότητα να επιλυθεί άμεσα για να υπάρξει συνέχεια γι αυτούς τους ανθρώπους ή καλύτερα για να είμαι ακριβής για τους δικούς μας ανθρώπους, γέμισα άνθρωπο, ένιωσα την αξία του και τον πόνο του την ανασφάλεια και το φόβο τους για την επόμενη ημέρα. 
Έχουμε λοιπόν το δικαίωμα για περισσότερες καθυστερήσεις γραφειοκρατικού περιεχομένου; Οι άνθρωποι αυτοί είναι της διπλανής πόρτας είναι οι παππούδες μας οι γιαγιάδες μας τ' αδέλφια μας οι φίλοι μας. Άραγε πώς θα ενεργούσαμε αν ήμασταν στη θέση τους;
 Η κα Πόπη έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας με το παιδί της ένα 8χρονο αγόρι. Ανήμπορη ν' αντιδράσει δίχως οικονομική βοήθεια για να βοηθήσει το παιδί της βρίσκει λίγη παρηγοριά από την κα Κατερίνα του "βοήθεια στο σπίτι" η οποία αδιαφορώντας για την κούραση της επισκέπτεται τον μικρό σχεδόν καθημερινά και του κάνει μαθήματα ζωγραφικής και του διδάσκει πώς να απαγγέλει ποιήματα, τα οποία έχει γράψει η ίδια. Θέλει να δώσει κίνητρο στον μικρό αγωνιστή για να παλέψει για πιότερο φως στο τόσο σκοτάδι για λίγο ήλιο να φωτίσει ξανά τα όνειρά του. Κι εκείνος χαμογελάει με ευχαρίστηση.
Αλλά και η κα Μαρία εκεί στο σούπερ μαρκετ πρόθυμη μας μιλάει για να ενώσει τη φωνή της με την φωνή των εχόντων ανάγκη βοήθειας. Μας λέει ότι η υπηρεσία αυτή που λειτουργεί από το 1999 είναι αναγκαία για την περιοχή του πρώην δήμου Τυμπακίου. Η κα Στασούλα η φαρμακοποιός στον κέντρο του Τυμπακίου, μας αφηγείται με αγωνία για την οδυνηρή κατάσταση που υπάρχει και που η ίδια προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, δίχως να σκεφτεί την κούραση ή να αμειφτεί!
Ένιωσα την κραυγή των ανθρώπων, ένιωσα την κραυγή μιας κοινωνίας που αιμορραγεί καθημερινά. Πρέπει άμεσα να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας κυρίως οι υπεύθυνοι του προγράμματος γιατί υπάρχουν πρακτικά προβλήματα που ζητούν την άμεση λύση τους πριν εκπνεύσει ο χρόνος, το πρόγραμμα κινδυνεύει να χαθεί μια για πάντα και αυτή η εκπνοή πλησιάζει επικίνδυνα, μέχρι το τέλος του μήνα. 
Μια μέρα ήταν αρκετή για να γεμίσω αγάπη από την αγάπη τους. Μια μέρα ήταν αρκετή για να γιομίσω άνθρωπο από την ανθρωπιά τους και την αξιοπρέπειά τους, ΕΣΕΙΣ;

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].