«Να είστε ευγνώμονες που είστε με τα παιδιά σας γιατί εγώ δεν ξέρω πότε θα δω το δικό μου»
Ακόμα και μετά από τόσες εβδομάδες ο φόβος για τον κορονοϊό παραμένει το ίδιο έντονος. Ευτυχώς, στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ελεγχόμενη συγκριτικά με άλλες χώρες. Αυτό δεν εμποδίζει ωστόσο κάποιους επιπόλαιους να παραβιάζουν τα μέτρα θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει παντού! Ας σκεφτούμε όμως για λίγο όλους εκείνους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης μακριά από τους δικούς τους και ας εκτιμήσουμε το γεγονός ότι εμείς μπορεί να είμαστε έγκλειστοι αλλά είμαστε τουλάχιστον με την οικογένειά μας. Ή όπως λέει χαρακτηριστικά αυτή η νοσοκόμα:
«Να είστε ευγνώμονες που είστε με τα παιδιά σας γιατί εγώ δεν ξέρω πότε θα δω το δικό μου»!
«Ο μεγαλύτερος φόβος μου, καθημερινά, είναι ότι ο σύζυγός μου, εγώ και το 7 μηνών μωρό μας θα πάθουμε κάτι πολύ κακό.
Φοβάμαι και πιστέψτε με, είμαι νοσοκόμα και έχουν δει πολλά τα μάτια μου! Όμως τώρα έχω παγώσει, δεν ξέρω πια πώς να εκτιμήσω την όλη κατάσταση. Θυμάμαι όταν άκουσα για τον κορονοϊό, όταν πρωτοεμφανίστηκε στην Κίνα. Όπως τόσοι άλλοι έτσι και εγώ δεν θεώρησα πως πρόκειται για κάτι τόσο σοβαρό. Υπερβολές έλεγα μέσα μου.
Στο τέλος του Φεβρουαρίου όμως άρχισα να συνειδητοποιώ τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο ιός εξαπλωνόταν ταχύτατα σε πολλές χώρες, τα καταστήματα άρχιζαν να ξεμένουν από συγκεκριμένα τρόφιμα και αντισηπτικά. Ξεκίνησε και η καραντίνα!
Το να μην μπορώ να ταϊσω το παιδί μου, επειδή κάποιος ”σήκωσε” τις φόρμουλες από τα ράφια έγινε ένας ακόμη φόβος μου. Η απαράδεκτη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων πραγματικά με στοίχειωσε.
Επαναλαμβάνω, εχουν δει πολλά τα μάτια μου και παρόλα αυτά φοβάμαι! Βλέπω τι συμβαίνει σ’ άλλες χώρες και τρέμει η ψυχή μου για όσα έπονται.
Στο νοσοκομείο έχουν έρθει αρκετοί ασθενείς θετικοί στον ιό και εμείς είμαστε πλήρως εκτεθειμένοι-ακόμη και αν φοράμε μάσκες και στολές. Μετά από 13 ώρες δουλειάς φορούσα την ίδια βρώμικη μάσκα. Άσθενείς έβηξαν πάνω μου…
Έχω ένα μωρό στο σπίτι και το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς θα το προστατεύσω. Θέλω να βοηθήσω τους νοσούντες αλλά και την οικογένειά μου και δεν ξέρω πώς.
Οι τελευταίες εβδομάδες με έχουν σκληραγωγήσει τόσο, όσο ποτέ άλλοτε. Και παρόλα αυτά, λυγίζω όταν βλέπω ανθρώπους να μην ενδιαφέρονται για το κοινό καλό. Εκνευρίζομαι όταν επιλέγουν να καταπατήσουν τα μέτρα θέτοντας σε κίνδυνο τόσες ζωές.
Δεν είναι αστείο! Είναι επικίνδυνο να συνωστίζεστε με φίλους, να πηγαίνετε σε παραλίες και παιδικές χαρές. Δεν ξέρετε αν είστε φορείς! Μπορεί να είστε ασυμπτωματικοί…
Σας παρακαλώ, μείνετε στο σπίτι! Δεν πεθαίνουν μόνο ηλικιωμένοι, αλλά και νέοι άνθρωποι. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές αλλά και οι νοσοκόμες μπορούν να αρρωστήσουν! Τι θα γίνει όταν δεν υπάρχει ιατρικό προσωπικό για να βοηθήσει;
Μου λείπει τόσο πολύ η οικογένειά μου! Να είστε ευγνώμονες που είστε με τα παιδιά σας γιατί εγώ δεν ξέρω πότε θα δω το δικό μου.»
