Ο ρόλος της οικογένειας στο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού

Η Πανελλήνια Ημέρα κατά τη Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού τείνει να καταλήξει σε άλλη μια επετειακή ημέρα δράσεων και αναφορών σχετικά με το θέμα στα σχολεία, την ίδια στιγμή που οι γονείς αντιδρούν συναισθητικοί υπέρ των θυμάτων και οργισμένοι κατά της ανεπάρκειας των εκπαιδευτικών να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το φαινόμενο.

Αυτό, ωστόσο, που θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για όλους μας είναι η αντιμετώπιση αυτού του κοινωνικού πλέον φαινομένου στη ρίζα του. 

Προφανώς και είναι εξίσου σημαντική η γνώση των παραμέτρων του σχολικού εκφοβισμού και η σωστή καθοδήγηση των παιδιών, θυτών - θυμάτων - θεατών, ώστε να αμβλυνθεί η συχνότητα και η έντασή του. 

Η λύση του προβλήματος, όμως, βρίσκεται στο πώς να υποστηριχτούν κατάλληλα τα παιδιά από μικρή ηλικία για να μη γίνουν σε πρώτο λόγο θύτες.

Τα αυξημένα ποσοστά του σχολικού εκφοβισμού, σε κάποιο βαθμό συνδέονται με την αυξημένη πίεση που ασκείται στην οικογένεια σε όλα τα επίπεδα, καθώς και με τις προκλήσεις που απειλούν τα θεμέλιά της, οι οποίες είναι μεγάλες και όχι πάντα εύκολα αντιμετωπίσιμες. 

Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, η εμφάνιση επιθετικών συμπεριφορών με στοιχεία εκφοβισμού στα παιδιά έχουν την αφετηρία τους σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που αδυνατεί να υποστηρίξει σωστά και να θέσει σαφή όρια στο παιδί, ως προς το πια συμπεριφορά είναι αποδεκτή και ποια όχι. 

Υποστηρίζεται πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που είναι τοξικό, βίαιο και συναισθηματικά στερημένο, έχουν αυξημένες πιθανότητες να εξελιχθούν σε θύτες. 

Η χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση που βιώνουν μέσα από την έλλειψη ενός υγιούς συναισθηματικού δεσμού με τους γονείς τους, τα ωθεί σε ακραίες μορφές επιθετικότητας. 

Τα παιδιά που αδυνατούν να διαχειριστούν αυτήν την αρνητική συναισθηματική συνθήκη μέσα στην οικογένειά τους. προσπαθούν να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για αποδοχή με συμπεριφορές εκφοβισμού σε παιδιά που είναι αδύναμα να υψώσουν το ανάστημά τους και να αντισταθούν στη βία της όποιας μορφής που τους ασκείται.

Το ζητούμενο, επομένως, είναι να είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι γονείς. Να εκφράζουμε στο παιδί μας ενδιαφέρον για όσα το απασχολούν στη δική του καθημερινότητα. 

Να συζητάμε, να συμβουλεύουμε, να θέτουμε όρια αποδεκτής συμπεριφοράς και το κυριότερο να είμαστε οι ίδιοι ένα πρότυπο συμπεριφοράς, αρχικά απέναντι στο ίδιο το παιδί και στον σύντροφό μας, που θα χαρακτηρίζεται από τον σεβασμό, την αποδοχή και την έλλειψη επιβολής μιας σωματικής ή συναισθηματικής κυριαρχίας.

Όταν οι γονείς βρουν την ισορροπία στη μεταξύ τους σχέση και στη σχέση με το παιδί τους, αυτό δημιουργεί έναν υγιή και ισχυρό δεσμό, ο οποίος αναπόφευκτα θα δημιουργήσει στο παιδί το αίσθημα της ασφάλειας και την πεποίθηση πως ο σεβασμός είναι ένα από τα δομικά στοιχεία για τη δημιουργία υγιών κοινωνικών δεσμών, όπως είναι αυτοί που δημιουργούνται στο σχολείο ανάμεσα στο ίδιο και στους άλλους μαθητές.