Οικουμενικός Πατριάρχης: Στην Πόλη συνεχίζουμε να φυλάσσουμε το Γένος
«Η λέξις, η οποία εκφράζει την ''αλήθειαν'' δι᾿ημάς, είναι το ''Συνεχίζομεν''. Συνεχίζομεν, διότι ο φιλάνθρωπος Θεός, ο ''αεί μεθ' ημών'', μας έταξε να φυλάσσωμεν εδώ, εις την Πόλιν του Κωνσταντίνου, τον τόπον και τον τρόπον του βίου του Γένους. Συνεχίζομεν να κρατώμεν ανοικτά τα σεβάσματα της Ρωμιοσύνης, τους ναούς και τα εξωκκλήσιά μας, τας μονάς, τα αγιάσματα και τα προσκυνήματα, τα ιδρύματα και τα σχολεία μας, να φροντίζωμεν και να περιποιούμεθα τα κοιμητήρια και τους τάφους των προγόνων μας. Συνεχίζομεν, διότι μόνον τοιουτοτρόπως τιμώμεν την μνήμην, τας θυσίας και τα οράματα των πατέρων μας. Συνεχίζομεν, διότι ανήκομεν εις την Πόλιν. Εδώ είναι το μέλλον μας, εις τον τόπον όπου ήτο το παρελθόν και εκτυλίσσεται το παρόν μας. Συνεχίζομεν, διότι αυτό επιθυμούμεν και αυτό οφείλομεν».
Με τους λόγους αυτούς, μεταξύ άλλων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στην ομιλία του, μετά τη Θεία Λειτουργία, κατά την οποία χοροστάτησε, σήμερα, στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου Μακροχωρίου, με την ευκαιρία των εγκαινίων του νέου Μητροπολιτικού Οικού της Ι. Μητροπόλεως Δέρκων, περιέγραψε με τη λέξη «Συνεχίζομεν» τη σημασία που έχει «η συνέχισις του καλού αγώνος διά την ζωήν μας εδώ, εν τη κοιτίδι της Ρωμιοσύνης, καθώς μιμούμεθα το σθένος, την πίστιν και τα μεγαλεία εκείνων οι οποίοι έζησαν και επεβίωσαν υπό δυσχερεστέρας συνθήκας, από αυτάς που αντιμετωπίζομεν ημείς σήμερον».
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, κατά την οποία η Εκκλησία αφενός τιμά τη μνήμη των 318 θεοφόρων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας, το 325, και καταδίκασε τον 'Αρειο, και αφετέρου, όπως κάθε χρόνο στις 9 Ιουνίου, τιμά την κοίμηση του Αγίου Πατριάρχου Αλεξανδρείας Κυρίλλου, πρωτεργάτου της Γ' Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στην Έφεσο, το 431, και καταδίκασε τη Νεστοριανική πλάνη, ο Παναγιώτατος τόνισε ότι η πορεία της Εκκλησίας στον κόσμο ποτέ δεν υπήρξε «ειδυλλιακή». Η Εκκλησία του Χριστού, συνέχισε, αντιμετώπισε τις αιρέσεις διά της συνοδικής λειτουργίας της και διά της θεολογίας των Πατέρων, των «προμάχων της Ορθοδοξίας» και «ακραιφνών φυλάκων των Αποστολικών παραδόσεων».
Ολόκληρος η ζωή της Εκκλησίας, σημείωσε ο Πατριάρχης, είναι ζωή «εν συνόδω». «Η θεία λατρεία, η ποιμαντική διακονία, η καλή μαρτυρία εν τω κόσμω είναι διαστάσεις και εκφάνσεις της συνοδικής φύσεως της Εκκλησίας».
«Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον σεμνύνεται, διότι, μετά από πολλούς αιώνας, κατώρθωσεν, εν μακρά προετοιμασία ομού μετά των άλλων Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, να συγκαλέση την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον της Ορθοδοξίας, η οποία συνήλθεν εν Κρήτη τον Ιούνιον του έτους 2016.
Αι αποφάσεις της Συνόδου αυτής αναφέρονται εις την κανονικήν δομήν της Εκκλησίας, την λειτουργικήν ζωήν και την ορθόδοξον πνευματικότητα, εις τας σχέσεις της Ορθοδοξίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον και, με πιστότητα εις την Παράδοσιν των Πατέρων και γνήσιον ποιμαντικόν ενδιαφέρον διά τον άνθρωπον, εις την χριστιανικήν μαρτυρίαν εν τω συγχρόνω κόσμω. Τα συνοδικά κείμενα προβάλλουν την ''πατερικήν'' αυτοσυνειδησίαν και ταυτότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αναδεικνύουν την σημασίαν του ορθοδόξου ήθους διά την αντιμετώπισιν των συγχρόνων προκλήσεων.
Εις την Ορθοδοξίαν, αι λέξεις ''πνεύμα των Πατέρων'' και ''Παράδοσις'' παραπέμπουν εις την Ενότητα, Αγιότητα, Καθολικότητα και Αποστολικότητα της Εκκλησίας, και κατονομάζουν το θεμέλιον της πίστεως και της μαρτυρίας αυτής, που απετέλεσε και αποτελεί ανάχωμα εναντίον όλων των τάσεων του παρελθόντος και του παρόντος, αι οποίαι αντιστρατεύονται την σωτηριώδη αποστολήν της.
Γενεά παρέρχεται και γενεά έρχεται, τιμιώτατοι αδελφοί και προσφιλέστατα τέκνα, και ημείς οι εν τη Πόλει του Κωνσταντίνου, πιστοί κληρονόμοι αυτής της πολυτίμου παραδόσεως, φυλάσσομεν τον τόπον και τον τρόπον του βίου των πατέρων μας, τα όσια και τα Ιερά της Ορθοδοξίας και του Γένους, συνεχίζοντες, εν τω αυτώ πνεύματι και με το αυτό σθένος και επιμονήν, τας παραδόσεις μας και διασώζοντες εκείνο το οποίον παρελάβομεν. Οι καιροί αλλάζουν ως προς τον χαρακτήρα των προκλήσεων και το μέγεθός των, η απάντησίς μας είναι όμως πάντοτε η αυτή: ''Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας'' (Εβρ. ιγ', 8).
Δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή, δεν στοιχειοθετείται άλλοθι. Είμεθα γνησίως παραδοσιακοί, μόνον εφ᾿ όσον αντιμετωπίζομεν τας συγκεκριμένας προκλήσεις κάθε εποχής επί τη βάσει των αξιών της Παραδόσεως, όχι όταν δειλιώμεν και καταφεύγωμεν εις την εσωστρέφειαν, ούτε όταν εγκαταλείπωμεν τον αγώνα. Δεν υπάρχει γνησία παραδοσιακότης, εάν αυτή δεν είναι η βάσις και το όργανον διά να αντιμετωπίσωμεν την αμφισβήτησιν της αληθείας και της ταυτότητος της Εκκλησίας. Η φυγή από τον κόσμον είναι ήττα της Εκκλησίας και εγκατάλειψις της ιστορίας εις τας δυνάμεις «του κόσμου τούτου» (πρβλ. Ιωάν. ιη', 36), χωρίς ελπίδα μεταμορφώσεως της ιστορίας και του κόσμου»
