Η σημερινή Κυριακή καταγράφεται ως μέρα πένθους για το νησί μας, που θρηνεί αναπάντεχα δύο νέους ανθρώπους: έναν 28χρονο ποδοσφαιριστή που τη νύχτα έχασε τη ζωή του σε τροχαίο κι έναν 20χρονο φοιτητή που αναζητούσε επί 37 μέρες το Πανελλήνιο μάταια.
Οι δύο τραγωδίες μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους έχουν όμως ένα κοινό εφαλτήριο: τις συνδέει ο τρόπος που η ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει πλέον τα ζητήματα που την αφορούν.
Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για ένα από τα επικίνδυνα σημεία της Εθνικής Οδού Ηρακλείου- Μοιρών, την στροφή στο ύψος της εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου, που χθες κόστισε τη ζωή του 28χρονου Δημήτρη Σκουλούδη. Ο άτυχος ποδοσφαιριστής συγκρούστηκε μετωπικά στο σημείο αυτό με το αυτοκίνητό του με ένα δεύτερο όχημα και εξέπνευσε λίγο αργότερα.
Οι δρόμοι της Κρήτης πάνε χρόνια που αποδεικνύονται παγίδες θανάτου για τις ζωές όλων μας. Και μπορεί στην Ελλάδα της κρίσης και της φτωχοποίησης οι απαιτήσεις για έργα υποδομών να μειώνονται, όμως η Κρήτη παρέμεινε επί δεκαετίες ο "φτωχός συγγενής" των κονδυλίων για δρόμους και δίκτυα κυκλοφορίας. Ακόμη κι όταν πακτωλοί έργων έρεαν στην υπόλοιπη χώρα, η Κρήτη παρ' ότι μακράν πρώτη σε κατά κεφαλή εισφορά εισοδήματος στο ΑΕΠ της χώρας, δεχόταν ψίχουλα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για το οδικό της δίκτυο. Σήμερα, δυστυχώς "σοδιάζει" καθημερινά το έλλειμμα της κοινωνικής ευαισθησίας που θα 'πρεπε να έχει από καιρό επιδείξει. Τραγική λεπτομέρεια και ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στο νησί: ο άτυχος Δημήτρης που σήμερα οδηγείται στην τελευταία του κατοικία, πριν από λίγα χρόνια θρηνούσε την απώλεια της μητέρας του, που σκοτώθηκε επίσης σε τροχαίο δυστύχημα στο Ηράκλειο.
Στη δεύτερη τραγωδία της μέρας ένας νέος άνθρωπος, ο 20χρονος φοιτητής Βαγγέλης Γιακουμάκης, εντοπίζεται νεκρός μετά από 37 μέρες άκαρπων ερευνών κοντά στη σχολή του στα Ιωάννινα. Ένα νέο παιδί από την Κρήτη, που πήγε να σπουδάσει, κουβαλώντας όνειρα και προσδοκίες για το μέλλον του. Σκαλίζοντας την επιφάνεια αυτής της ιστορίας εξαφάνισης -ως σήμερα- μάθαμε τι περίπου συμβαίνει στους χώρους της μάθησης. Το δίκιο του ισχυρού, οι τσαμπουκάδες και η διαπόμπευση έχουν παρεισφρήσει στην ψυχολογία του πιο όμορφου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας: στα παιδιά και στους νέους. Τα σχολεία μετατρέπονται σε ζούγκλες και τα παιχνίδια εξουσίας τα μαθαίνουν τα παιδιά μας από τα πρώτα βήματα της κοινωνικοποίησης τους. Έτσι οι επόμενες γενιές ενηλίκων θα 'χουν μεστώσει μέσα τους το φόβο που εδραιώνει η ψυχολογική κι η σωματική βία. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης είναι το πρώτο ξεκάθαρο θύμα αυτού του νέου ακήρυχτου πολέμου. Κι όσο κι αν το επόμενο διάστημα αναλωθούμε να ψάχνουμε τους φταίχτες ή τους ηθικούς αυτουργούς αυτής της τραγωδίας, ως κοινωνία οφείλουμε να αντιδράσουμε εγκαίρως και να αναλογιστούμε τη συλλογική ευθύνη του γονέα, του δασκάλου, του παιδαγωγού, του συμφοιτητή, του γείτονα, του κάθενός μας που παρατηρεί αμέτοχος όσα συμβαίνουν.
Μ.Κ.
