Καταγγελία για τον τρόπο διεξαγωγής του Ποδηλατικού Γύρου Πεδιάδος ο οποίος πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες, κάνει μέσω του ekriti.gr μητέρα δύο μικρών παιδιών. Στην καταγγελία γίνεται λόγος για ελλιπή μέτρα προστασίας των παιδιών, αλλά και για κακοτεχνίες κατά μήκος της διαδρομής, οι οποίες προκάλεσαν και ατύχημα, ευτυχώς χωρίς σοβαρό τραυματισμό.
Η καταγγελία της κας Στέλλας Μελιγκουνάκη:
Συναντώ στο διαδίκτυο άρθρα με θέμα την «επιτυχή» διεξαγωγή της εκδήλωσης και αναρωτιέμαι... Όταν λέτε «επιτυχή» φανταζομαι εννοείτε οτι δεν είχαμε κάποιο σοβαρότατο τραυματισμό παρά την ελλιπή απο πλευράς διοργάνωσης, τήρηση των βασικών κανόνων ασφαλείας. Βλέπω έχουν αναρτηθεί φωτογραφίες με χαρούμενους μικρούς και μεγάλους ποδηλάτες αλλα δε βλέπω πουθενά φωτογραφία με τους 11χρονους που μάζεψαν εθελοντές και παρευρισκόμενοι απο χαντάκι βάθους δυο και πλέον μετρων που βρισκόταν στην άκρη του δρόμου.
Ώρα 10-30 το πρωί , της Κυριακής 8 Μαΐου, μαζί με τα παιδιά μου ηλικίας 10 και 11 ετών φτάσαμε με το αυτοκίνητό μας στο χωριό Αποστόλων Πεδιάδας. Οι δρόμοι γύρω απο το σημείο εκκίνησης ήταν ηδη κλειστοί για τ αυτοκίνητα και πρόθυμοι εθελοντές οι οποίοι ξεχώριζαν απο τα μπλουζάκια τους, μας προέτρεψαν να ξεφορτώσουμε τα ποδήλατα και να παρκάρουμε κάπου μακρυτερα για την ασφάλεια των ποδηλατιστών. Πρώτη εντύπωση – καλή.
Επόμενη κίνησή μου –αφού πάρκαρα- ήταν να κατευθυνθώ με τα παιδιά στους πάγκους που βρίσκονταν πολύ κοντά στο σημείο εκκίνησης για να υπογράψω υπέυθυνη δήλωση για την οποία είχα διαβάσει αποβραδίς σε δημοσιεύσεις σχετικές με τη συγκεκριμένη διοργάνωση και η οποία θα αφορούσε ανηλικα παιδιά μη συνοδευόμενα απο κάποιον ενήλικα.
Τελικά καμία τέτοια υπευθυνη δήλωση δε μου δόθηκε αλλα μόνο μια λίστα στην οποία η εθελόντρια εκεί μου ζήτησε να συμπληρώσω αριθμό ταυτότητας και υπογραφή.
Στον ίδιο πάγκο δώθηκαν στα παιδιά μου μπλουζάκια και καπέλα με το λογότυπο της διοργάνωσης.
Καπέλα;;;; Μα οι συμβουλές ασφαλείας που διάβασα έγραφαν “Υποχρεωτικός Εξοπλισμός: Προστατευτικό Κράνος”. Τώρα μας δίνουν καπέλα;
Φεύγω με τα παιδιά για το σημείο εκίνησης. Εχουν ηδη φορέσει μπλουζακια, καπελάκια και αρνουνται να φορέσουν τα κράνη και όλα αυτά τα αξεσουάρ ασφαλείας (επιγονατίδες, επιαγκωνίδες) που κρατούσε η μάνα τους αφου τα περισσότερα παιδιά φορούσαν μόνο τα καπέλα που τους ειχαν μοιράσει. Τους έπεισα τελικά. Ευτυχώς!
Ώρα 11 οι ποδηλάτες βρίσκονται στο σημείο εκκίνησης. Μια γυναίκα -φαντάζομαι μέλος πολιτιστικού συλλόγου- τους εξηγεί πως ανάμεσά τους θα βρίσκονται επαγγελματίες ποδηλάτες, εθελοντες και αυτοκίνητα ασφαλείας για την ομαλή διεξαγωγή της βόλτας. Τους τόνισε πως δεν πρόκειται για αγώνα αλλά για βόλτα, πως πρέπει να πηγαίνουν αργά αποφευγοντας επικίνδυνους ελιγμούς και κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ τους.
Αυτά τα δεύτερα τα άκουγα λίγο “βερεσέ” διότι όλοι ξέρουμε πως σιγουρα αναμεσα στα παιδιά βρίσκονταν αρκετά τα οποία ούτε καν άκουγαν τι έλεγε η κυρία στο μικρόφωνο, όμως αρκέστηκα στην πρώτη δήλωσή της πως ανάμεσα στους ποδηλάτες βρίσκονται ειδικοί οι οποίοι υπεύθυνα φροντίζουν για την ομαλή διεξαγωγή αυτης της βόλτας και εφυγα ήσυχη για να πάρω το αυτοκίνητό μου και να πάω να τους περιμένω στο σημείο τερματισμού, στη λίμνη του χωριού Θραψανό. Στο βάθος άκουγα τον δημαρχο να απευθύνει μάλλον χαιρετισμό. Δεν έκατσα για περισσότερα. Το χω μάθει πια πως είναι περιττά.
Δυόμιση περίπου ώρες μετά υποδεχόμαστε με χαμόγελα και χειροκροτηματα τους ποδηλάτες που ερχονταν στη γραμμη τερματισμου σε μορφή “μπουλούκι”. Ανάμεσά τους ένας πιτσιρικάς φίλος του γιού μου, σοκαρισμένος μου λέει στα γρήγορα πως ο Γιάννης δεν ειναι σοβαρά και να μην ανησυχώ, πως τον έσπρωξε καταλάθος ενα άλλο παιδί, πως έπεσε σ ένα χαντάκι με το ποδηλατό του και πως τον φέρνει ένας εθελοντής. Μέσα στα χειροκροτήματα έχω παγώσει και ψάχνω το παιδί. Μου τον φέρνουν, ειναι σοκαρισμένος αλλά όρθιος. Πονάει μόνο στον καρπό.
Έπεσε με το ποδήλατό του σε χαντάκι απο υψος 2 και πλέον μέτρων. Ζητάω ευγενικά γιατρό. Έρχεται ενα ασθενοφόρο μέσα στο επόμενο 10λεπτο. Ένα ασθενοφόρο όχι του ΕΚΑΒ αλλα του δήμου, το οποίο διαθέτει εναν εθελοντή γιατρό αλλα όχι γάζα και όχι πάγο. Αθλητική διοργάνωση, ποδηλάτες και όχι πάγος?! Μου δώσανε ένα κομματάκι πάγο τελικά απ τα ψυγεία και μια γκαζόζα παγωμένη. Είχαν ζητήσει μου ειπαν ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ και ομάδα διασωστών για τη διοργάνωση αλλα τους έστησαν. Και γιατί δεν ακυρώθηκε?
Στο σημείο επικρατεί κομφούζιο. Ο δρόμος ανοιγει και για τ αυτοκίνητα. Μουσική τσίτα, παγωτά, σουβλάκια, ποδήλατα, αυτοκινητα που προσπαθούνα να κάνουν όπισθεν, να βγουν , να μπουν, να φορτώσουν και πανικόβλητοι εθελοντες που προσπαθούν να το ρυθμίσουν όλο αυτό.
Το παιδί με παιρνει απ το χέρι και με πάει να μου δείξει το σημείο που έπεσε, 200 μέτρα πρίν τον τερματισμό. Κατα μήκος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου βαθύ, κοφτά σκαμμένο χαντάκι πάνω απο δυο μετρα βάθος. Έπεσε απ ο,τι φαίνεται με κεφάλι ώμο παλάμη. Φεύγουμε μ ένα ελαφρύ διάστρεμα στον καρπό, μερικές γρατζουνιές στον ώμο και ένα χτυπημένο κράνος, για το πλησιέστερο κέντρο υγείας. Για το χέρι πήγαμε αλλα εφημερεύων γιατρός εκεί κρίνει απαραίτητο να τον εξετάζει για πιθανη εσωτερική αιμοραγία.
Την ώρα εκείνη επικοινωνεί μαζί μου φίλος γονέας που συνόδευε ποδηλατώντας τα δικά του παιδιά σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Αναστατωμένος μου εξηγεί πως το χαντάκι βρισκόταν σε όλο σχεδόν το μήκος της διαδρομής και οτι το βάθος του σε κάποια σημεία έφτανε τα πέντε μέτρα. Πως με αυτόν το σοβαρό κίνδυνο στην άκρη του δρόμου η βόλτα του φάνηκε εφιάλτης. Δύο παιδιά τελικά πέσανε με τα ποδηλατά τους και άλλη μια καραμπόλα μου περιέγραψε κατα την οποια επεσε ένας ποδηλάτης και πάνω του πέσανε καμια δεκαριά άλλοι. Αλλα αυτό που τον ειχε αναστατώσει περισσότερο ήταν η επιστροφή απο το σημειο τερματισμού στο σημειο εκίνησης, μια διαδρομή ωρών ποδηλατώντας, που είχαν να διανύσουν κι αυτοί και άλλοι πολλοί ποδηλάτες που είχαν αφήσει στην εκκίνηση τα αυτοκίνητά τους. Ο λόγος ειναι οτι ο στενός δρόμος ειχε ανοιξει πλέον και για τα διερχόμενα αυτοκίνητα τα οποία περνούσαν απο δίπλα τους συχνά με μεγάλη ταχύτητα.
Η επιστολή μου δεν απευθύνεται στους εθελοντές προφανώς που απ ο,τι φαίνεται δουλεψανε σκληρά για μέρες και για καλό σκοπό.
Αυτό που κάνω μετα απο μια δυσκολη κατασταση ειναι να προσπαθώ να εντοπίσω τι έκανα εγω λάθος. Εδώ το λάθος που μου βρήκα ειναι οτι εμπιστευθηκα την διοργανωση του Δήμου Μινώα και την Περιφέρεια Κρήτης ως συνδιοργανώτρια και αφησα τα ανήλικα παιδιά μου να συμμετέχουν σε μια διαδρομή την οποια δεν έλεγξσα πρώτα η ίδια, διότι θεώρησα οτι θα το έχουν κάνει οι παραπάνω.
Τώρα ευτυχώς τα παιδιά κοιμούνται ήσυχα κ γω θα μπορούσα να ξεκουραστω μετά απο μια δυσκολη μέρα. Προτιμώ όμως να κάτσω εδω και να γραψω για να μην ξυπνησω το πρωί με το βάρος της παράλειψης. Αυτός ήταν ο 6ος ποδηλατικός γύρος και του χρόνου θα είναι ο 7ος . Και πρέπει να γίνει σωστά και με ασφάλεια αυτή τη φορά!
Οι εναλλακτικοί τρόποι μετακίνησης θέλουν και εναλλακτικούς δρόμους κύριοι.
Θέλουν εναλλακτικά μυαλά και εναλλακτικούς τρόπους!
Φροντίστε την επόμενη φορά να αλλαξετε διαδρομή ή ασφαλίστε με προστατευτικές μπάρες την υπάρχουσα.
Φροντίστε να υπάρχουν ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ και άνθρωποι σε ετοιμότητα για την παροχή πρώτων βοηθειών. Σήμερα εκει δεν υπηρχαν διάσωστες, δεν υπήρχε καν οργανωμένο βαλιτσάκι πρωτων βοηθειών.
Κρατήστε τη διαδρομή καθαρή απο αυτοκίνητα για την ομαλή επιστροφή των ποδηλατιστών στο σημειο εκκίνησης κι αν δεν μπορειτε να το κάνετε αυτό φροντίστε το σημειο τερματισμου να ειναι το ίδιο με το σημειο εκκίνησης. Κι ας δούμε λιγότερα χωριά.
Την επόμενη φορά μοιράστε κράνη ή τουλάχιστον μη μοιράσετε καπέλα.
Μετά καθίστε και σκεφτείτε με σοβαρότητα. Έγινε η διδρομή και στο σύνολό της η διοργάνωση ασφαλής για τη συμμετοχή ανηλικων παιδιών ή μηπως να μη συμμετέχουν ασυνόδευτα;
Στέλλα Μελιγκουνάκη
