Η Θεατρική Ομάδα Καθηγητών της ΕΛΜΕ Νομού Ηρακλείου (ΘΟΚΝΗ) παρουσιάζει την τραγωδία του Ευριπίδη ΜΗΔΕΙΑ [ρωγμές], την Τρίτη 26 Αυγούστου (9:30 μ. μ.) στο θέατρο του αρχαιολογικού χώρου στο ΦΟΥΡΝΙ - Αρχάνες.
Οι πρώτες παραστάσεις δόθηκαν τον περασμένο Ιούλιο στα ενετικά τείχη του Ηρακλείου (Κηποθέατρο ‘Μάνος Χατζιδάκις’) με μεγάλη επιτυχία και ανταπόκριση κοινού. Για τον Σεπτέμβριο έχουν ήδη ανακοινωθεί επαναλήψεις (Ηράκλειο) και παραστάσεις (Ρέθυμνο), ενώ προγραμματίζονται και για άλλες πόλεις.
Η παράσταση αποτελεί ένα πρώτο ‘αποτέλεσμα’ της εργαστηριακής και ερευνητικής δοκιμής-σπουδής της ομάδας πάνω στην ξεχωριστή μετάφραση-απόδοση της ΜΗΔΕΙΑΣ από τον Γιώργο Χειμωνά.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Αντώνης Περαντωνάκης, ενώ την πρωτότυπη μουσική, ο συνθέτης Δημήτρης Χατζάκης, ο οποίος δίδαξε και τον ενδεκαμελή Χορό στο επί σκηνής τραγούδι.
Την ένδυση επιμελήθηκε η εικαστικός Ντεσισλάβα Τοπάλοβα, και τις μάσκες κατασκεύασε ειδικά η συνάδελφος αισθητικής Μαρία Γραικού.
Στην παράσταση συμμετέχουν δέκα εννέα (19) μέλη, συνάδελφοι και μη, της ομάδας.
Η συμβολική πρόσκληση της παράστασης είναι πέντε (5) ευρώ. Tα χρήματα διατίθενται στο ταμείο αλληλεγγύης της ΕΛΜΕ για τους απολυμένους και σε διαθεσιμότητα συναδέλφους.
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΕΛΜΕ ΝΟΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Θέρος 2014
ΕΥΡΙΠΙΔΗ
ΜΗΔΕΙΑ
[ρωγμές]
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Σκηνοθεσία: Αντώνης Περαντωνάκης
Μουσική: Δημήτρης Χατζάκης
Ένδυση: Ντεσισλάβα Τοπάλοβα
Μάσκες: Μαρία Γραικού
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Γιαμαλάκη
Βοηθός διδασκαλίας: Ειρήνη Κουρλετάκη
Σκηνική ιδέα-κίνηση Χορού: Αντώνης Περαντωνάκης
Μουσική διδασκαλία / Φωτισμοί: Δημήτρης Χατζάκης
Διανομή
Τροφός: Μαρία Οικονομάκη
Παιδαγωγός: Γιώργος Παυλίδης
Μήδεια: Κατερίνα Σαβουλίδη
Κρέοντας: Κώστας Πηγάκης
Ιάσονας: Λευτέρης Κουφάκης
Αιγέας: Άρης Βελιδάκης
Άγγελος: Γιάννης Κοσόγλου
Χορός Κορινθίων Γυναικών
Ιωάννα Κωστάκη Μάρω Σωμαράκη
Γεωργία Φραγκιουδάκη Σοφία Αποστολάκη
Εύη Πουλή Μαρία Ακρασάκη
Λίτσα Καλογερίδη Πελαγία Παναγιωτάκη
Ολίνα Παντίδη Μαρία Δρακάκη
Ιωάννα Φιωτάκη
Ακόλουθος Κρέοντα: Κωστής Μανιάς
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
Ρωγμές
Πάλι στοὺς δρόμους ὁποὺ ζήσαμε τὴν προσωπίδα
κόκκινη μὲ σταλαγματιὲς χρυσοῦ
τέτοια περιπέτεια τέτοια ὡραία ἐλπίδα
μέσ᾿ στὶς συνέχειες τῶν ὀνείρων ἔχω τὸν ἀμνὸ
δὲν πιστεύω στὰ ποτάμια ὁλοένα τρέχουν
δὲν πιστεύω στὰ φύλλα ὁλοένα πέφτουν
εἶναι θεία ἔνδον αἰθάλη π᾿ ἀλλάζει τὶς ὁράσεις
κι ὁ θάνατος βαθαίνει τὴν τέφρα.
……………………………………
Δὲν ἔχει μητρότητα ὁ ἴλιγγος
δὲν ἔχει πατρότητα ἡ νύχτα.
…………………………………….
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
“ Δύο φορὲς βάρβαρη ἡ Μήδεια – ἀπὸ καταγωγὴ κι ἀπό ἔρωτα.
Τώρα ἀπομακρύνεται ὅλο καὶ βαθύτερα στὸ σκοτάδι ποὺ εἶναι ὁ ἔρωτας -πρέπει νὰ ἔχει σκοτάδι ὁ ἔρωτας γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ὅτι ὁ Ἄλλος λείπει, πρέπει νὰ ἔχει πολὺ σκοτάδι ὁ βάρβαρος ἔρωτας τῆς Μήδειας ἀφοῦ ὁ Ἰάσονας δὲν ἦταν ποτὲ μαζί της: δὲν εἶναι τώρα κι ἄρα δὲν ἦταν ποτέ. Ἀλλὰ ἐκείνη ἦταν ἀπὸ πάντα ἐκεῖ, θὰ εἶναι ἐκεῖ ὥς τὸ τέλος (αὐτὸ τὸ ἐκεῖ φθάνει καὶ μέχρι τὸν συγκεκριμένο τόπο τῆς ἱστορίας: τὸ δράμα ξεσπάει ὅταν ὁ Κρέοντας διώχνει τὴν Μήδεια ἀπὸ τὴν πόλη)∙ δὲν βγῆκε ποτὲ ἀπὸ τὸ σκοτάδι της – καὶ ἡ ἔσχατη ἐρωτικὴ πράξη της πρὸς τὸν Ἰάσονα εἶναι νὰ τὸν ἀναγκάσει, μὲ τὴν βία, νὰ συναντηθεῖ μαζί της μέσα ἀπὸ τὸν πόνο του γιὰ τὰ σκοτωμένα του παιδιά. Δὲν φταίει αὐτὴ, δὲν ἔχει ἄλλον τρόπο, γιατὶ κανένα ἄλλο συναίσθημά του δὲν βρίσκει – δὲν ὑπάρχει, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιήσει: ὁ πόνος του γιὰ τὰ παιδιά, εἶναι τὸ τελευταῖο, τὸ μοναδικὸ τέχνασμά της ποὺ θὰ τὸν ὑποτάξει στὴν πιὸ μαρτυρικὴ, στὴν πιὸ ἀληθινὴ (γιατὶ δὲν ἔμεινε καμμιὰ ἄλλη ἀλήθεια ἀπὸ τὸν γάμο τους) ἕνωσή του μαζί της. Δὲν τὴν ἐνδιαφέρει. Ὁ Ἰάσονας μπαίνει στὸ σκοτάδι.”
“Εἰσαγωγὴ τοῦ Μεταφραστή 2 [σελ. 12-13]
ΜΗΔΕΙΑ Εὐριπίδη (1989)
« • Η, σχεδόν, τελική «αποθέωση» της Μήδειας οδηγεί σε σκέψεις για το βαθύτερο και πλατύτερο συμβολισμό της. Αν ο Ιάσων αντιπροσωπεύει τον πολιτισμό και τον δυτικό ορθολογισμό, μήπως η Μήδεια εκπροσωπεί τη φύση, την άλογη δύναμή της, το ένστικτο, τον αρχέγονο μητριαρχικό κόσμο;
Σ’ αυτήν την ερμηνεία συνηγορεί τόσο ο πρώτος της μονόλογος για την τύχη των γυναικών, όσο και το πρώτο στάσιμο: Προς τα πίσω γυρνάν στις πηγές οι ιεροί ποταμοί… Τιμή, τιμή στων γυναικών το γένος
• Η Μήδεια (προ πάντων σήμερα) είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια τυπική ερωτική ιστορία ζηλοτυπίας, κάτι πολύ περισσότερο από ένα – μόνο – έγκλημα πάθους.
Μάλλον είναι η ίδια η Γη, η Φύση, την οποία ο δυτικός άνθρωπος (Ιάσονας) τη μάγεψε με τη ραφιναρισμένη γοητεία του, χρησιμοποίησε τις χθόνιες δυνάμεις της, της απέσπασε τα μυστικά και τον πλούτο της (χρυσόμαλλο δέρας), την εκπολίτισε, την εκχέρσωσε, διασταυρώθηκε μαζί της και έδωσε νέους καρπούς – μεταλλαγμένους.
Όμως, κατόπιν, του φάνηκε βάρβαρη και στυγερή, και θέλησε να την αφανίσει. Εκεί αυτή εξεγείρεται. Και αφανίζει ό,τι δημιούργησε μαζί του. Ό,τι νόμισε ο αφελής άνθρωπος πως μπόρεσε να δαμάσει, αυτό ξεσπάει με μανία που τον συντρίβει...»
Ελένη Γιαμαλάκη (Σχόλια πάνω στο ‘σώμα’ της Μήδειας)
