Έχουν περάσει πάνω από δυο μήνες και στο χώρο της εκπαίδευσης υπολειτουργούν πολλά σχολεία λόγω υποστελέχωσής τους. Το πρόβλημα παραμένει και για τα Μουσικά και τα Καλλιτεχνικά σχολεία που πραγματοποίησαν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο, τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016, πανελλαδικά συλλαλητήρια που οργανώθηκαν από τις μαθητικές κοινότητες, με την υποστήριξη καθηγητών και γονέων.
Σε σχετική ανακοίνωση, η Ένωση Γονέων αναφέρει τα εξής:
"Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας τις αντιδραστικές πολιτικές των προκατόχων της, ασκεί πολιτικές περικοπών, ελαστικοποιημένων σχέσεων εργασίας, υποχρηματοδότησης και στο χώρο της Παιδείας.
Τα Μουσικά και τα Καλλιτεχνικά σχολεία στερούνται καθηγητές μουσικής καθώς και καλλιτεχνικών ειδικοτήτων, επίσης δεν έχουν βιβλία μουσικής και καλλιτεχνικών ειδικοτήτων και επιπλέον δεν απολαμβάνουν ιδιαίτερης μοριοδότησης σε σχολές συναφείς με την Καλλιτεχνική και Μουσική Παιδεία. Οι υλικοτεχνικές υποδομές δεν είναι επαρκείς αλλά και οι κτιριακές εγκαταστάσεις υστερούν και δεν καλύπτουν τις ανάγκες αυτών των σχολείων.
Στηρίζουμε το δίκαιο αγώνα των παιδιών μας και μαζί τους διεκδικούμε λύσεις εδώ και τώρα:
• Κάλυψη όλων των κενών σε εκπαιδευτικούς.
• Βελτίωση των συνθηκών της σχολικής ζωής των μαθητών με ασφαλή και κατάλληλα κτίρια.
• Σίτιση και για τα δυο σχολεία.
• Παροχή υλικοτεχνικής υποδομής για όλα τα εργαστηριακά μαθήματα.
• Δωρεάν διάθεση εικαστικών υλικών
• Ενεργοποίηση της νομοθετικής ρύθμισης για την πιστοποίηση των μουσικών και καλλιτεχνικών σπουδών στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη δωρεάν εξασφάλιση όλης της αναγκαίας υποδομής (οργάνων, βιβλίων κλπ.)
Τα σχολεία αυτά υπάρχουν για να μας θυμίζουν αν μη τι άλλο, ότι υπάρχει ένας άλλος χώρος στην Εκπαίδευση που μέσω της παρηγορήτρας τέχνης, ξαναχτίζει τα όνειρα που γκρεμίζουν ανελέητα οι πολιτικές των εκάστοτε κρατούντων, μας θυμίζουν ότι υπάρχει η θέληση που εκφράζεται στους παρακάτω στίχους:
«Θα ξαναχτίσω τ’ όνειρο κι ας μου ξαναγκρεμίσει
κι ο ήλιος βγαίνει στα ψηλά
κι ας ξέρει πως θα δύσει.»
γιατί όπως λένε και στα τραγούδια τους:
«...Είμαι παιδί δεκαπέντε ετών.
Δεν τα παρατάω γιατί ελπίδες ακόμα έχω.
Είμαι κομμάτι όλων αυτών των δύσκολων καιρών
που επειδή χαμογελάς ακόμα αντέχω...»".
